Spirithorses schreef op donderdag, 29 september 2005, 22:52:


Hoi, ik heb sterk de neiging om het met Pien in deze eens te zijn.
Zal vertellen waarom want ik denk dat ik een mooi voorbeeld heb.
April dit jaar: er worden 2 afspeenprojecten hier gebracht door een vriend die ik behulpzaam wil zijn. Nieuwe veulens op komt, de vrachtwagen komt met de moeders en kinders. 2 Appaloosa's, 1 hengst, 1 merriekind. Beiden nauwelijks in de hand geweest, buiten geboren in een kleine kudde.... altijd buiten gebleven. Ruim 1 jaar oud.
Wat een wereld van verschil tussen deze 2 paardenkinderen!
Hengst: vrij, blij, opgewekt, open, al redelijk een stoere jongen.
Merrie: angstig wegdraaiende ogen, veel oogwit laten zien, staartje zwiep, weglopen als je haar aankijkt. Zich verstoppen achter haar halfbroer. Onzeker!
Kortom: nauwelijks te benaderen. De eerste dagen heb ik veel geprobeerd maar ze wilde maar 1 ding: mens, zout op. Wat moet je van mij, wantrouwen alom.
Zit gewoon in het karakter want er was nooit iets gebeurd.
OK... ik liet dit meisje in haar waarde maar ging wel met de hengst aan de slag.
En iedere dag met de kruiwagen door het land scheuren... de mest eruit!
Dus gebruik maken van haar eigen nieuwsgierigheid want zo'n kruiwagen is machtig interessant.
Ze komen vanzelf wel dichterbij, net gedaan of ik haar helemaal niet zag.
Ondertussen wel luid en duidelijk met de hengst rondkroelen...

Tot de dag kwam van de ommekeer... ze zag ineens het licht.
Hoe ontstond dit? De hengst lag heerlijk in het zonnetje te pitten. En ik ben erbij gaan liggen! Hem hardop verteld dat ie zo braaf was... allemaal lulverhalen gewoon, maar wel met zachte stem. Hengst vond dit helemaal geweldig! En zij??? Ze kroop steeds dichterbij en stond naast me. Dus raakte ik haar aan op de hals, meteen kriebelen en gewoon doorgaan met mijn verhaal.... ik bleef wel half liggen....
Lipje naar voren en smakken.... Zie je wel meis, mensen zijn helemaal niet zo erg!
(nou ja....) Vanaf die dag kon ik wel met haar.
Nee, niet meteen alles, dat nog lang niet. Maar gewoon iedere dag een stukje verder. Als je voelt dat het dier zich geestelijk al terugtrekt moet jij allang gestopt zijn met wat je deed.... Tot daar, die dag, en absoluut niet verder.
Dat is goed gelukt. Op een gegeven moment kon ik gewoon het touw aan haar halster klikken en op een uitnodigende hand liep ze gewoon achter me aan. Keurig netjes, net alsof ze nooit iets anders gedaan had! Toen ze naar haar volgende eigenaar ging liep ze zelfs zo mee de vrachtwagen in! Zonder problemen!

Had ik op dit merrietje druk gezet door het gebruik van een rondzoevend touw... nou, dan was deze wel degelijk getraumatiseerd geweest! Zo'n druk had zij absoluut niet aan gekund....
Het is dus per paard gewoon ook weer verschillend.

Succes in ieder geval!

Wil.

Spirithorses schreef op donderdag, 29 september 2005, 22:52:


tuurlijk helemaal mee eens maar hij moet zich wel van meet af aan opstellen als de leider naar ik begreep heeft ze al verschillende keren bijna raak getrapt de beslissing van haar om hem weg te trappen komt steeds eerder (mits het domineren is hoor) dus hij heeft haar een paar keer bevestigd dat ze die ruimte heeft . als hij nou begint met haar te benaderen zoals hij dat graag zien wil en afwacht wat ze doet kan hij haar belonen voor haar goede gedrag gaat ze dan toch in de aanval dan is het draaien van het touw rustig opvoeren tot dat ze verdwijnt of in ieder geval zijn persoonlijke ruimte erkend. je kunt dat een paar keer achter elkaar bevestigen door haar te laten komen. goed gedrag is leuk slecht gedrag is niet erbij horen. Dat hangt gewoon heel erg van de blik in haar ogen af als ze echt wil vechten duurt het bij mij zo lang tot haar blik en lichaam zeggen dat ze met mij dat gevecht niet meer aan gaat op dat moment. ik wil altijd wel dat het laatste contact met mij positief en leuk is dat is een soort bevestiging als ze het goed doet houd de training op. Gelukkig is ze nog maar een kleintje en zal ze het niet lang vol houden om te vechten voor het leiderschap dat is voor die leeftijd ook wel erg hoog gegrepen hi hi

groetjes
Ina

Spirithorses schreef op donderdag, 29 september 2005, 21:57:

lijf
.

Bedankt alvast voor de goede raad.het rare van de zaak is eigenlijk dat toen ze pas bij me was ,ik wel overal mocht aaien maar toen stond ze nog alleen op de wei de kostganger is er na een paar weken pas bijgekomen (een hele brave trouwens)de problemen zijn denk ik toen begonnen(het kan ook toeval zijn)nu heb ik wel ondervonden dat ik haar wel overal(maar niet te lang)mag aanraken met een kort plat zweepje ,maar met mijn handen raak ik niet verder dan de hals..hou jullie op de hoogte
Ivo....

Spirithorses schreef op donderdag, 29 september 2005, 21:57:


Hi,

ik zou het advies van Pien opvolgen! Als dat paardje je had willen raken, had ze dat allang een keer gedaan hoor...paarden missen niet als ze je echt wat aan willen doen.
Het is ook geen dominantie kwestie...die bestaan alleen in jouw hoofd, gecreeerd door de behoefte controle te hebben, dat is mensen eigen.
"op haar plaats wijzen"...tja, als het een echt karakterdier is, krijg je met die instelling alleen maar meer problemen. Vertrouwen bouw je niet op door dominant te gaan lopen doen...het dominante paard in de kudde krijgt meestal wel zijn zin, maar is niet geliefd hoor....denk maar aan wat jij van al de ego-geweld zou vinden!

succes!
Marlies

Sabrina Adams schreef op donderdag, 29 september 2005, 21:36:


hey, het is nu wel niet zo dat ze me de weide uit trapt hoor.
het gebeurt als ik met haar bezig ben ,soms al na een paar minuten ,dan heeft ze er genoeg van en dan wil ze van mij af, op de gekende wijze.ik moet wel eerlijk zeggen dat ik mij niet meer 100% veilig voel ....

Grtz Ivo

Wil schreef op donderdag, 29 september 2005, 23:12:


Bedankt voor je verhaal .dit is mijn eerste eigen paard en ik wil dus niet te veel fouten maken zeker niet op zo'n jonge leeftijd(van het paard wel te verstaan)

Ivo

Precies.

Er is verschil uit dreigen uit onzekerheid/angst of dat je elke keer meer het risico loopt getroffen te worden door een paard die je duidelijk verteld "op te rotten".

Ik ben ook voor de zachte aanpak, maar ik heb in het voorjaar ook dreigende trappen van een driejarige ruin meegemaakt.
Wil haar verhaal over de twee veulens is heel anders dan het uitgangspunt van de vraagsteller.

Wanneer ik aan mezelf denk......... wat doe je automatisch/reflex als iets zuisend op je af komt?
Je geeft een gil, weer af met je armen en/of doet een stap achteruit.
Het laatste een stap achteruit vertelt het paard dat hij/zij terrein gewonnen heeft wat het leiderschap betreft.

Ellen Ofstad (een paardenguru uit Zweden) zei ook (en zij is heel lief met paarden) ECHT ongewenst gedrag: meteen goed duidelijk maken dat DAT niet kan.
Niet door lichamelijk een gevecht met je paard aan te gaan, want dat verlies je.
Maar je hebt een stem, je lichaamshouding, je ruimte die je opeist, de blik je ogen en naar welk deel van het lichaam van het paard je kijkt, enz.

Ik denk dat Michiel (heet je zo?) het meest gediend is met een cursus communiseren met paarden.
Dan leert hij ook te zien waar hij met dit paard de fout in gaat.
En hoe hij het het beste oplost.

Hoi.

Je heet dus niet Michiel, maar Ivo. :)

Maar je moet er aan denken dat je veulen net als een kleuter is.
Die kan zich ook niet lang achter elkaar concentreren.
Een paar minuten kan voor je veulen al een hele inspanning zijn.

huygens ivo schreef :

Ivo, je moet wel aan de slag gaan met haar hoor, ik zou haar iedere dag even 'in handen' nemen en niet denken dat durf ik niet, want ze wordt met de dag zwaarder en haar eigen karakter krijgt meer vorm.
Een voordeel van een veulen is dat het met je mee opgroeit, maar het nadeel is dat jij zult moeten opvoeden, tja, toch wel vergelijkbaar met het hebben van kinderen En da's ook lang niet altijd makkelijk.

Er kunnen allerlei redenen zijn waarom ze dit gedrag vertoont, maar voor jouw reaktie maakt het niet zoveel gek uit. Gewoon heel veel met haar bezig zijn en je grenzen stellen; dit mag wel, dat mag niet, consequent zijn, duidelijk zijn, korte bewoordingen, duidelijke lichaamstaal, stand houden als ze je niet snapt of doet alsof ze je niet snapt en uuuuuuuuiiiiiiiiitvoerig belonen bij elke goede actie die ze onderneemt.

Je hoeft toch niet meteen haar achterbenen aan te raken ? Begin met een plekje waarvan je weet dat ze het lekker vindt, den bouw dat langzaam uit, desnoods met een snoepje/brokje erbij, wat maakt jou dat uit ? Als ze maar niet gaat lopen klieren (en dat is wel een beetje het gevaar bij haar nu hoor) om dat brokje te krijgen.Ik zou het daarom wel pas na afloop geven, zodra je het halster af doet, maar daar zal niet iedereen het mee eens zijn hier. Ik ben dus niet van de snoepjerige tussendoor....

Hou je hoofd en schouders recht, stel je niet te zwak op, doe niet te bang of onderdanig naar haar toe, want dat is wel iets wat ze zeer vlug in de gaten heeft en daar kan ze een spelletje van maken.

Het is gewoon een jong dier dat een beetje leiding en duidelijkheid nodig heeft, waarschijnlijk zal ze blij zijn wanneer jij nu het heft weer in handen neemt, dat heeft ze nodig. Maar ga niet niks zitten doen, haal er anders hulp bij he....(en niet die van haar 'op de plek zetten')

Succes, groet, Pien
www.spirithorses.be