Monique Meijer schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 8:27:


Yep, nog een voorbeeld: na het mennen eens een jong paard willen afspuiten, allemaal nieuwe ervaringen, maar ging best goed, Voor het afspuiten werd die zenuwachtig en wilde niet stil staan, dus de fokker pakt hem met zijn grote knoesten bij de bovenlip en paard blijft rustig staan zodat ik hem eenvoudig kon afspuiten. Paar dagen daarna weer gereden, paard weer willen afspuiten, paard nog maar iets onrustig maar we konden hem toch redelijk eenvoudig zonder op de neus vastpakken afspuiten.

Ook met die veulens valt het genoeg mee, ze komen gewoon weer bij me, laten zich nog steeds netjes hun halstertje om en af doen en ook aan het hoofd aanraken (maar hier wennen we ze al aan direct na de geboorte overigens), geen probleem. Voor mij dus geen signalen dat dat nou traumatiserend is. Net wat je ervaren hebt denk ik.

Isabel van der Made schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 0:28:


ik ken jouw niet isabel en jij ken mij niet ik heb geen oordeel over hoe jij bezig bent met jouw paarden. ik vind nu we toch persoonlijk gaan worden dat je iet wat ongenuanceerd reageerd. Ik wil je graag uitnodigen om zelf te komen beoordelen of ik wel of niet mijn paarden mishandel en hoe diep dat kontakt dan eigenlijk wel is. zoals alles is eigen ervaring wat de reakties kleurd het spijt me voor jou dat jij nog al wat mishandeling op je pad bent tegengekomen dat zou ik iedereen willen besparen, ik denk niet dat het eerlijk is om dat mij ook te betichten zonder dat je dat zelf heb beoordeeld. voor mezelf ik denk bij alles wat ik doe de voor en de nadelen en kies dan de weg ,ik heb geprobeerd uit te leggen dat het een keuze is tussen twee kwaden, ik realiseer me, dat ik mij iedere keer weer schuldig voel bij praam gebruik vooral als het om schoonheidsidealen gaat daar heb ik al langer geleden voor besloten dat ik dat niet wil, ook niet bij hoefsmid oid alleen heel soms als het mijns inziens de beste optie is. Als je vind dat een discussie een spelletje is van wie het laatse woord heeft, kunnen we het er idd beter niet meer over hebben. Praam gebruik is niet iets om luchtig over te doen en dat is ook niet mijn bedoeling geweest.
Ina

jose schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 10:13:


Ok, grote en fundamentele waterscheiding dus:
Nick, José Monique zien het nut van een praam als kalmeringsmiddel voor smid, tandarts, veearts en zelfs wassen.
Ik, Pien, Isabel (o.a.) zien opvoeding als een oplossing hiervoor en een praam als nóódoplossing in situaties waarin álles geoorloofd is.
Aan het verschil ligt een veelomvattend en veelzeggend benaderingsverschil ten grondslag. Het al eerder genoemde verschil tussen dwang en motivatie. Natuurlijk zullen eerstgenoemden het daar niet mee eens zijn maar.... waarom dán die praam als het met voorbereiding en geduld ook kan? Omdat het in die sitiaties op dát moment 'moet'? Dat bedoel ik dus.

Huertecilla schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 13:17:

Ik vind de voorbeelden die genoemd worden (ook door Ina) geen reden om een praam te gebruiken.
Tandarts/veearts-> een verdovend spuitje, maar geen lip in een klem.

Het wassen van het paard mt dwang....daar maak ik niet eens woorden aan vuil.
Neem een barbiepop, dat zou ik nog wel er op willen zeggen.

Dat de boer vroeger zijn grove vingers in de neusgaten/de lip van het paard vast greep en zei "nu geen gelu.l meer".
Zo ging het er vroeger aan toe, het paard was een gebruiksvoorwerp/vervoermiddel.
Maar ik dacht dat de meeste die tijd ook wel voorbij waren.

In ieder geval.......elke dwangsmiddel die gepaard gaat met pijn is in mijn ogen marteltuig.
Als je een paard voor hobby hebt(plezier voor beide) zou dat beneden je waardigheid moeten zijn.

In echte noodgevallen krijg je zo een ding er ook niet op.

jo schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 13:28:


Deed ie ook bij de boerin; zou je José, Monique, Ina nu eens moeten horen

Even een waar gebeurd verhaal ter overdenking;
Een BullMasstiff-reu van mij nuttigde zo'n hardglazen pickwick theekopje omdat daar een ei in was geplitst. Gelíjk een halve ontbijtkoek gevoerd en meneer heeft alles keurig de uitgang gewezen.
Hierna was geen glazen theekop meer veilig voor hem; dat ging fluks en krakend naar binnen waarop meneer naar de voorraadkast rénde en bloedrood kwijlend op zijn koek ging wachten.
Je krijgt wat je beloont. Ook in principe vervelende, zelfs pijnlijke dingen. Je dacht toch niet dat we zo'n theekopje op een andere manier naar binnen hadden kunnen krijgen als we dat gewíld zouden hebben?!

Huertecilla schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 13:44:


Ook bij de boerin? Ik zeg maar niks.......
Wat een verhaal zeg, van die reu van jou, moet die ontbijtkoek lekker zijn!
Monique

Huertecilla schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 13:44:


Mijn opa was boer.
Hield zielsveel van zijn zwarte paard waar hij mee de schillen ophaalde.
Maar ik heb ook zijn grove handen bezig gezien.
In een boerenbedrijf was geen tijd voor "fijngevoeligheid".
Dat laat indruk achter......ook bij mij als kind toen.

Jij zei het als een geintje, maar inderdaad hij sloeg ook mijn grootmoeder over de bank heen.

Dus de andere dames hoeven niet eens beledigd te zijn over je woorden.
Het is in de praktijk als bewezen verklaard door mij.
Iets wat natuurlijk niet voor elke boer geldt.

Maar zo sprak ook deze week een boer tegen mij over een schepsel van God, terwijl hij naar een door hem geschoten hert wees.
Liefde is zijn stem voor het beest, maar hij ging ook de diepvries voor de winter in.
Het zijn tegenstrijdigheden die ik niet altijd kan rijmen.
Toch leven ze in andere mensen en hun handelingen.Ik heb het maar te accepteren.
Zo ook dat blijkbaar mensen het gebruik van een praam, bit,hoefijzers,enz. gerechtvaardigd vinden

Huertecilla schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 13:17:


Nou..... volgens mij verdraai je hier wat. Ik zie alleen het nut van een praam in als niets anders meer werkt. Opvoeding is natuurlijk het sleutelwoord, maar wat met paarden die uit angst gewoon niet mee willen/kunnen werken en blind zijn van angst? Dat ik een paar keer een praam moest gebruiken stond me natuurlijk tegen. Het heeft me dankzij gediplomeerde bullebakken die zich hoefsmid noemen twee jaar gekost dat ik mijn paard weer gewoon aan een paal vast kon binden zonder dat ze zich bijna ophing van angst. En een paard bekappen met gevaar voor eigen leven? Wie meldt zich vrijwillig? Niemand kon meer bij haar in de buurt komen. En voorbereiding en geduld? Geen probleem, zolang er maar niemand opduikt die iets met haar hoeven wil doen. Welke hoefsmid is bereid een hele zaterdag te besteden aan een paard? Niemand dus. Een paard wassen onder dwang met een praam vind ik te gek. Ik was mijn paard in het voorjaar en in het najaar, en dat is genoeg. Ze is er niet gek op, maar laat het over zich heen komen, ondersteund door wat worteltjes of appeltjes.
Er is een duidelijke grens, dat is de noodsituatie!
En dat wilde ik even rechtzetten.
Monique

Monique Meijer schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 14:34:


Wát zet je dan recht Monique? Je herhaald jezelf maar zet daarmee bij mij niets recht: jij definieeert 'nood'situatie duidelijk anders dan ik en exact zoals ik in het voorgaande samenvatte. Bij bekappen, tanden vijlen, enten o.i.d. is in mijn beleving geen sprake van nood. De enige noodzaak dat het dán en dáár moét gebeuren zit in joúw hoofd.

Het is een overduidelijke scheiding der geesten: ik kan me genoeg in mij ogen echte noodsituaties voorstellen waarbij een praam wellicht een mogelijke hulp zou kunnen zijn. Edoch: wij hebben wel injectiespuiten en een hechttang doch geen praam.

Let goed op de volgende woordkeuze: des'noods' is het beschadingen van de bovenlip met geïmproviseerd ijzerdraad geen enkel punt. Is dat wel een punt, dan is er geen nood.

Huertecilla schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 13:17:


Dank je Peter, zo had ik het moeten zeggen, in plaats van me boos te maken.
Isabel

Huertecilla schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 13:17:


hoe pijnlijk is een kneep in de borstspier dan? of een touwhalster of een zwiepend touw? of een scheefzittende ruiter jarenlang? kun je zeggen dat motivatie dwangloos is?
Ina

Monique Meijer schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 14:34:


En bovendien heb jij naar een andere oplossing gezocht, je bent zelf gaan bekappen.
Wat me tegenstaat is de gemakzucht, de manier van kiezen.
Isabel

epona schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 15:08:


trouwens ik kan mijn merrie nog zo goed voorbereiden op het moment dat mijn dierenarts tot haar oksel in mijn merrie zit ,ben ik te laat mocht ze uithalen ,ik voorkom dat liever met een praam dan dat ik haar een paar uur groggy in de stal heb , ik ben er ook niet kapot van om dat onderzoek te doen maar ik wil wel graag weten of het veulen goed ligt en de moederkoek ook dus idd op dat moment moet wat ik wil. ik neem dat besluit niet lichtzinnig en gemakshalve.

Ina