e m kraak schreef op woensdag 8 februari 2006, 19:04:


Hoi Egon,

Eigenlijk super dat je je verdiept in de achtergrond van het beleren van paarden en dat je je best doet om het leergedrag van dieren te begrijpen.
Ik was alleen verbaasd een stukje onderzoek uit de humane psychologie tegen te komen tussen al deze paardenmensen.
Vandaar. Ga door met het goede werk. Kennis is macht tenslotte.

Groetjes,
Cassandra

Cassandra Berg schreef op woensdag 8 februari 2006, 19:56:


Er is geen verschil. Juist de behaviouristen hebben alles op andere diersoorten getest. Mensen zijn ook maar gewoon zoogdieren.
Alleen de ethogrammen zijn anders.

Wat doe jij dan in de psychologie dat het allemaal gesneden koek voor je is?

Groeten, Egon

e m kraak schreef op woensdag 8 februari 2006, 21:46:


Egon je noemde dat getal 5:1

zou dit ook toepasbaar zijn, op basketballers die oefenen op de basket, waarbij geprobeerd wordt raak te scoren vanaf steeds grotere afstand.
zo ja, dan leert het 't best om zo dicht de basket te blijven, dat je 5 maal raak scoort en 1 mag er gemist worden.

Of trek ik nu verkeerde conclusies?

Michiel

Michiel schreef op woensdag 8 februari 2006, 22:28:


Je trekt geen verkeerde conclusies maar geeft eigenlijk wel te weinig gegevens.
Welk aspect wil je versterken? De motivatie om te basketballen? De vaardigheid op zich?
Blijkbaar stel je scoren gelijk aan belonend, en niet-scoren aan straffend. Maar is dat zo? Wat is de consequentie van niet scoren? Is het niet-scoren en daarmee het uitblijven van de "scoren-endorphinen" zelfmotiverend (genoeg), of kan het misschien helemaal niets schelen tenzij er een amerikaanse trainer achter staat die bij iedere x niet-scoren 50 dollar van je gage inhoudt? Ik bedenk het ter plekke hoor... 't is maar een grabbel in mogelijkheden.

Als de vraag sec bedoeld is als "is de ratio 5:1 optimaal om de motivatie tot een bal in dat dingetje gooien zo groot mogelijk te maken" is het antwoord JA.
5 leidt tot blasé, 5:>1 leidt tot frustratie.

Groeten, Egon

e m kraak schreef op woensdag 8 februari 2006, 22:43:


Ben ik weer met mijn <b>Don't shoot the dog!</b>

Ik heb inmiddels een stuk van de Skinner Instruction gedaan en eerlijk gezegd: ik vraag me af of dit nou het beste <i>startpunt</i> is om meer inzicht te krijgen in hoe "clickeren" (operand conditioning, dus) werkt - tenzij je diep in de wetenschappelijk verantwoorde psychologie terecht wilt komen, natuurlijk. Of tenzij je je echt wilt verdiepen in de achtergronden.
Om de Instruction goed te volgen moet je het Engels erg goed beheersen, en bovendien vlot foutloos kunnen typen (in het engels), anders heeft het een flink p effect !

Terwijl het boek van Karen Pryor precies hetzelfde vertelt - zij is zelf een groot Skinneriaan (?) en gebruikt dezelfde terminologie - maar dan op een prettig leesbare manier en met voorbeelden uit de praktijk.

Eén van die voorbeelden betreft het "shapen" van een vaardigheid zoals een bal in een mandje gooien (alleen gebruikt zij het putten van een golfbal als voorbeeld). Een citaat:
Take learning to putt. Putting a golf ball depends on sending it the right distance - not short of the cup and not past it or over it - and sending it in the right direction, not to one side of the cup or the other. If I were going to teach myself to putt, I would practice these separately. (en vervolgens legt ze uit hoe ze tewerk zou gaan).

Kortom: ik blijf van mening dat iedereen die wil weten hoe het werkt en waarom het werkt veel beter eerst het boek van Karen Pryor kan lezen - en <i>daarna</i>, als je je kennis verder wilt verbreden, de Skinner Instruction doen.

groeten,
j.

Jaydot schreef op donderdag 9 februari 2006, 17:53:


Dit laatste is een waarheid als 10 koeien
In dat geval heb je DUS meer motivatie nodig... bijvoorbeeld omdat je écht hoe dan ook goed operante communicatie wilt leren omdat daarmee een nieuwe paardenwereld voor je open gaat.


Nu heb ik "Don't shoot the dog!" net NIET op de plank staan, maar andere clickerboekjes (Kurland, en Schöning; allebei uitdrukkelijk paardgericht) wel en vind, juist op basis van de skinner cursus, dat de dames er om de haveklap een potje van maken. OK, beter een populair potje dan helemaal geen potje. Maar buiten dat vind ik clicker principieel onjuist, omdat ze p niet (willen?) zien! Dit is even onjuist en contraproductief als de overmaat p in parelli. Er valt wel mee te leven maar het is NIET CORRECT en leidt onnodig tot doodlopende straten.


Ik ben het volmondig met je eens dat het lezen, maar vooral het ijken aan en bestuderen van clicker tot aan parelli aan die skinner cursus, het slimste is wat je kunt bedenken. Precies wat ik doe!
Maar andersom? Lijkt me discutabeler...

Groeten, Egon

e m kraak schreef op donderdag 9 februari 2006, 18:41:


We zijn het in grote lijnen eens, en far be it from me om het laatste woord te willen hebben,
maar...
"Don't shoot the dog" is géén "clickerboekje"!
Je zou me een groot plezier doen als je het eens zou lezen, en je mening erover geven (liefst hier op het forum)! Juist omdat jij je veel verder in de materie verdiept hebt.
(Je mag de mijne lenen, als je 'm maar terugstuurt, want ik gebruik 'm voortdurend).
groeten,
j.