Gregoor Lendfers schreef op zaterdag 4 maart 2006, 22:34:



Hoi Gregoor,
Door jou stuk en een prive mail wat ik ontving krijg ik de indruk dat ook dit bericht niet helemaal begrepen wordt zoals ik het bedoelde.

Ik heb geen problemen hoor, mijn paard is voor mij als een huisdier zoals ik ook mijn hond of kat heb.

Rijden doe ik de laatste tijd niet veel meer , ik hoef niet meer zo nodig, ik geniet al van het gewoon maar bij haar zijn ....buiten het feit dak een medisch probleempje heb waardoor ik ff niet ontspannen kan zitten.(nee geen aardbeien op mijn kont)
We spelen dus maar wat , we wandelen wat, we troetelen wat, of ik verzorg de hoeven.... en verder staat ze gewoon in een hele grote wei met wisselend tussen de 6 tot 10 paarden met af en toe kippen , pauwen of honden om mee te dollen , dus die vermaakt zich wel....denk ik dan...

Zie de stukjes die ik heb laten staan uit mijn bericht.
Wat ik niet snap...is dat er zovelen zijn die er zo zeker van zijn dat ze hun paard wel kennen en begrijpen.
Het wordt zo vaak en makkelijk geschreven, vaak ook als excuus voor hun eigen handelen ?
Ik zit vanaf mijn jeugd (lang , lang geleden) al tussen de paarden en ik weet van mezelf dat ik mijn paarden nog steeds voor maar een HEEEEEL klein gedeelte begrijp.
Net zo weinig als dat ik mijn kat , hond of roodstaart begrijp....al zijn sommige signalen van juist deze dieren natuurlijk wel heel duidelijk.

Mensen begrijpen elkaar al niet eens, zie hier bijv. op het forum , simpel al door het uitvallen van bijv. de lichaamstaal...laat staan dat ze een ander diersoort kunnen begrijpen.

Wij spreken geen paardentaal, wij verstaan ze niet , kunnen onze oren niet bewegen zoals zij doen (jaja...sommige wel :) ) en onze houding lijkt ook al niet op dat van een paard.

Dat is waar ik het over heb...wat ik bedoelde en niet snap.
Er zijn toch, ondanks al deze verschillen zoveel mensen die zeggen hun paard te begrijpen of het al dan niet goed is wat ze als mens doen.
Snap jij me nu wel :)

Overigens...je paard is niet de enige kusser hoor :)
Miranda stond ooit in de buitenbak terwijl haar grote vriend met mijn vrouw over het stenen/zandpad liep ter controle tijdens een bekappingsbeurt...in dit geval gingen ze van ons af dus.
Ik zat aan korte kant op de houtrand van de bak.
Miranda was wat onrustig, misschien dacht ze dat haar grote vriend er vandoor ging en liep steeds op en neer langs de lange kant van de bak te briesen en kijken...staart flink zwiepend en maar snuiven en hinnikken.

Toch kwam ze in al haar opwinding ineens op me aflopen, met die grote neus voor me staan en kreeg ik ook zo een smakkerd, waarop ze onmiddelijk weer druk langs de rand ging drentelen, haar grote vriend bekijkend die inmiddels al weer op de terugweg was.

Zo plotseling en zo teder, het is leuk dat mee te maken.
Nu doet ze het als ik er om vraag :) maar das dan natuurlijk aangeleerd nu en niet zo spontaan zoals toen.

Gr, Nick

Nick Altena schreef op zondag 5 maart 2006, 0:46:


Met de grote en basaale emoties zou je wel leuke testjes kunnen doen. Twee mensen , de ene die het paard kent en een die het paard nog nooit gezien heeft. Afspraken maken , samen naar het paard en noteren , of zeggen wat je ziet. En dan kijken wat de verschillen zijn. Je zult zien dat er verschillen zijn , dat merk ik nu al met Maike , waarvan ik dacht hem goed te kennen. Die staat bij Wil en die heeft Maike nog nooit eerder gezien en zij interpreteerd bepaalde dingen anders dan ik...Dit voorkomt dat je in vaste patronen denkt en nog beter kijkt naar je eigen paard.

Of je op deze manier echt te weten komt wat het paard voelt? Je krijgt wel een ruimer blik!
Ik vind het heel prettig dat er iemand naar kijkt die veel verstand van paarden heeft , maar Maike nog nooit eerder gezien heeft...

Een zekerheid hebben is heel fijn , daarom is het zo moeilijk om er afstand van te doen.Ik weet zeker dat als Maike mij helemaal afknabbeld met zijn lippen dat hij mij niet zal bijten , en ik beschouw het als een form van genegenheid. Iemand anders kan het zien als het begin van bijten , om de doodeenvoudige reden dat die persoon op die manier eens gebeten is...
Het is ook maar net wat je wil en kunt zien , en wat niet...

Volgens mij hebben we het hier al eerder over gehad , een soort woordenboek opstellen met paardentaal.Word moeilijk met zoveel verschillende paarden en interpretaties...

Gr. Esther

Nick Altena schreef op zondag 5 maart 2006, 0:46:


Dit is dus wat Gregoor bedoelde: je zit in je hoofd. Wanneer je je paard wilt begrijpen (en mensen), ga dan UIT je hoofd en IN je gevoel.
Zodra je gaat nadenken, ga je je eigen gedachten creeëren en die gedachten zijn uitsluitend van JOU. Ze zeggen NIETS over je paard of over de andere mens.

Gedachten zijn geen waarheid; ze zijn slechts jouw waarheid geworden. Om werkelijk te weten wat waarheid is, zul je moeten voelen en vanuit je gevoel je gaan afstemmen, inleven en verbinden.

groet, Petra
www.jovarna.tk
http://jovarna.web-log.nl

Peet schreef op zondag 5 maart 2006, 10:56:


Ja helemaal mee eens, wel een lastig iets om te delen hier.
gevoel, aandacht, bewust zijn met al je zintuigen.
Het samen met je paard zijn is zoveel meer als in gedachten zijn.
En op dit gedachten nivo leeft het paard nou eenmaal niet of nauwelijks.
Dus als ik samen ben met Jur dan is mijn aandacht open, ik hoor de vogels, het verre verkeer, gejoel van kinderen in de verte. Net toen ik de brug op ging klapperden 2 zwanen onze kant op. De gedachte: "Als Jur maar niet flipt met die laag over vliegende zwanen straks, zelf rustig blijven, het goede voorbeeld geven". Kijk zo'n gedachte geeft iets spanning natuurlijk, haalt me een beetje weg bij voelen hoe alles werkelijk is. De fantasie van de gedachte schept zijn eigen wereld. Valt niet te voorkomen natuurlijk, hoeft ook niet. Het voelen gaat gewoon verder, tussen alle gedachtes door. Jur bleef zonder een merkbaar spoortje angst. "Misschien vroeger wel in waterrijke gebieden gestaan", was de volgende gedachte. Zo wisselen gedachtes, geluiden, kijken, lichaams gevoelens zich af. Jur hoort veel meer als ik, ruikt ook veel meer, ik denk weer veel meer. Ik vind het fijn me hiervan bewust te zijn en mijn eigen oren, ogen, neus en lichaamsgevoel meer te gebruiken. En vanuit dat bewustzijn, is er zoveel kalmte en helderheid en een goed gevoel samen. Ik denk dat paarden dit merken en hier goed op reageren. Het is een stukje vrijheid en geluk, uiteindelijk zoeken mensen dit bij paarden. En niet alleen bij paarden

Dus als je zegt, dat je moet voelen en niet te veel denken, bij je paard. Dan ben ik het helemaal met je eens, op de manier zoals ik hierboven schreef.

Michiel

Ik ben het met jullie eens Peet en Michiel.
Van de meesten van mijn paarden weet ik gewoon hoe ze zich voelen, wat ze graag willen, -of niet. Ik zie dat heel basaal aan hun lichaamstaal, kleine signalen; een opgetrokken neusje, een staartzwiep, een ongeduldig opgetrokken voorbeen, oren opzij, naar voren, naar achteren etc.
Da's wat je aan de buitenkant waarneemt, met je zintuigen.
Dat is ook wat iedereen kan leren, al heeft de een daar wat meer aanleg voor dan de ander.

Wat je aan de binnenkant, in je gevoel, waarneemt is een heel ander verhaal. Dat kun je niet even toetsen, bewijzen, iemand aanleren.
Ik weet, voel gewoon wat mijn paard van mij wil, en dat zie ik niet alleen maar met mijn ogen.
Nee, niks telepatisch, maar een 'verbinden met'.
Eén zijn, ja, bewustzijn, kalmte, helderheid.

Zo reed ik gisteren een nieuwe route tijdens een buitenrit.
BD was uitzonderlijk rustig (altijd op onbekend terrein).
Echter daar was die heuvel en op het moment dat ik mij bedacht dat dat nou eens een lekkere heuvel was om tegenop te scheuren begon zij onder mij te dansen. Wellicht onbewuste signalen die 2 individuen die mekaar al zo lang kennen van mekaar oppikken?

Bombita die Jack komt halen als ze iets van hem wil.
Ze stapt uit die groep en gaat hem lopen zoeken.
Vind ik heel uitzonderlijk dat een paard ervoor kiest om weg te lopen bij zijn maatjes om een ander individu iets duidelijk te gaan maken.

Het nieuwste zijn Spirit en onze hond Cayuga.
Die 2 spreken een heel andere taal, Spirit is het prooidier en Cayuga het roofdier.
Zij hebben echt moeten leren mekaar te snappen; in het begin sprong Cayuga tegen alle paardenbenen op en als die tegen haar in gingen dacht zij dat ze wilden spelen (terwijl ze liepen te dreigen) waardoor zij nóg uitbundiger werd.
Inmiddels is dat verleden tijd. Spirit rent nu Cayuga minutenlang door de hele bak achterna, maar ze weten van mekaar precies waar ze de bochten maken en het allerleukste is dat ze beiden op precies hetzelfde moment stoppen met rennen en iets anders gaan doen.
Zo maf om naar te kijken. Ik heb er filmpjes van gemaakt.
Cayuga springt (en hapt) zelfs naar de keel van Spirit, maar die vertrekt geen spier, het maakt hem niet bang.
Blijkbaar heeft dit prooidier in de gaten dat dit roofdier niks ergs in de zin heeft. Ook een communicatie dus, ik kan daar uren naar kijken.

Pien

Spirithorses schreef op zondag 5 maart 2006, 23:38:


Hoi Pien, lang niet meer gezien!
Oh, dat rijmt. haha!
Volledig eens met je verhaal. Alles wat jij schrijft is ook mijn interpretatie. Maar..... de uiterlijke signalen van een paard zijn wellicht nog moeilijker op juiste waarde te schatten dan de communicatie "door verbinding" (zoals jij het noemt). Wij nemen aan dat de oren plat in de nek betekent dat...., wij nemen aan dat het zwiepen met de staart betekent dat......, etc.. Ook ik ga uit van de algemene aannames hierover.
We hebben echter bij uiterlijke signalen de neiging om ons alom bekende theoretische model over paardencommunicatie erbij te slepen en op grond daarvan een interpretatie te maken. Risico is dat je andere vorm van communicatie (je verbinding dus) vertroebelt, omdat uiterlijke waarnemingen (ratio) het zo vaak gaan overnemen van onze verbindingscommunicatie (gevoel). En bij uiterlijke waarnemingen blijft het onzeker of we onze paarden ook echt begrijpen. Het blijven aannames.
Bij verbindingscommunicatie blijven het óók aannames, maar ze zijn krachtiger aanwezig en voor mij daarom een sterkere basis om te kunnen beoordelen of ik mijn paard begrijp en mijn paard mij begrijpt.
Ik hoop dat ik nu geen wartaal heb uitgeslagen en dat je het nog kunt volgen.

See you.

Gregoor
P.S.: Er is inderdaad geen betere manier om volledig tot rust te komen dan gewoon naar je beestjes te kijken en daarvan heerlijk te genieten. Al gebeurt er "helemaal niets".

Gregoor Lendfers schreef:

Door te kijken naar hún onderlinge paardencommunicatie wordt al gauw duidelijk wat ze tegen mekaar bedoelen en dan zal dat tegen ons ook wel zo zijn toch ?!
Ik denk dat dat niet zo heel veel te wensen overlaat, mits je in staat bent goed te kijken.
En door dit laatste (niet kijken - niet verbinden) zullen het voor sommigen wel altijd aannames blijven ja.

Herinner je je onze kleine Fjord Izzy nog en wat we over haar zeggen?
Zij heeft bijna altijd haar oren helemaal naar achteren platliggen, nieuwe mensen moeten aan haar wennen omdat ze lijkt aan te geven dat ze boos is, maar niets is minder waar.
Zij is het zachtaardigste paard uit de hele groep. Onze knuffelponnie.
Wij zeggen altijd dat haar oren verkeerd om geplaatst zijn.
Terwijl niets in haar verdere agressie uitstraalt.
Dus ja.... algemene aannames.... (maar ik snap hoe jij het bedoelt hoor) en niet verder kijken dan die oren (want de mens wordt bang en blokkeert).
.
Daarom ben ik er ook niet voor om in algemene zin over een paard en zijn lichaamstaal te spreken, zoals : Oren naar achteren betekent boos zijn.
Er komt ook iets bij als gevoel. (En er zijn zoveel signalen die ze geven met die oren....)
Toen Diesel Anne in haar oor beet waren zijn oren naar voren gericht, zij dacht echt dattie lief tegen haar wou zijn, maar : 'hap'....
Blijkbaar had zij geen totaalbeeld gekregen van zijn gedrag.

Er wordt hier op het forum wel eens beweerd dat wij de taal van het paard niet spreken. Ik ben het daar niet mee eens.

Nee, niet in woorden, ik hinnik niet, ik bries ook niet, dat past niet bij mij. Ik ben een mens, maar ik kan met mijn lichaamssignalen heel precies aangeven wat ik wil zeggen.
Door in een bepaalde positie tov het paard te gaan staan, door me klein -of juist groot te maken, door te zwiepen met een touw, mijn handen (vingers) te openen of juist te sluiten, armen hoog te houden of juist laag, schouders rond of vierkant, ogen neergeslagen of priemend in hun blik, van ze weg te lopen als ze het niet verwachten, aan te raken op hun favoriete plekjes, aankijken, wegkijken, kont toedraaien, etc (er is nog zoveel meer...)

Dat wat je van het paard wilt kun je tevens omzetten in beelden (plaatjes denken).
Deze kun je dan niet in beelden ontvangen van het paard (tenminste; ík kan dat niet - wel in gevoel), maar ik kan wel mijn beelden óverdragen.
Graadmeter hierbij is of mijn paard reageert naar mijn verwachting/bedoeling, dit is dus een stuk communicatie.


Niet helemaal met je eens dus.
Voorwaarde daarbij is wel verbinding.
Anders heb je alleen je ogen en dat is te weinig.
Een paard reageert vooral op beeld en gevoel.

Wat wel van belang is dat het paard ook communiceren wil en zich niet in zichzelf blijft opsluiten.
Ik had altijd grote moeite Cherokee te 'lezen'. Net alsof zij dat tegenhield, er was zelden openheid tussen ons. Als ik het gevoel had bij haar binnen te komen gooide zij die deur weer dicht.
Mijn eigen paard, het is me nooit echt gelukt, dat heb ik heel jammer gevonden. Later bleek dat zij 'iets' in de hersenen had. Ze is nu dood.

Ik wil dus aangeven dat communicatie en begrip afhangen van meerdere factoren. Het is dus niet alleen dat ene zichtbare signaaltje dat je krijgt of geeft (oren plat).
En als het paard reageert zoals je wilde betekent dat ook dat ie je begrepen heeft.
Dus niks geen aanames - je krijgt een praktijkvoorbeeld !

Groet, Pien

Spirithorses schreef op maandag 6 maart 2006, 20:41:


Ik geloof dat wij elkaar in ieder geval wel begrijpen op wat kleinigheden na misschien. Hinnik, hinnik! haha!
Zoals altijd gaat het om HET TOTAAL en de onderlinge verbanden die je hierbij legt.

Bye,
Gregoor