Ik zit met een groot dilemma. Een beetje een lang verhaal, maar ik hoop dat jullie er de tijd voor willen nemen. :)

Een vriend van mij heeft een bwp merrie van ongeveer twaalf jaar. Sinds een 1,5 jaar heeft dit paard zware problemen met haar voorbenen. Afwisselend kreupel op beide voorbenen en in die mate dat ze zelfs niet kon bewegen.
Ze is altijd op stal gehouden met in de zomer een paar uur weidegang per dag. En er werd ongveer drie keer in de week mee gereden. (Dus echt een minimum aan beweging)
Toen haar problemen begonnen zijn (was vrij acuut) is er een paar keer een dierenarts bijgeweest en zijn er ook RX foto's genomen. Maar de verschillende DA's konden het blijkbaar niet eens worden. Op de foto's was volgens 1 Da een ernstige kraakbeenwoekering te zien ter hoogte van het hoefgewricht. Een andere had het over geïrriteerde peesschedes. Ze is ook verschillende keren behandeld met cortisone maar zonder succes. Toen waren ze de DA's beu en is er niets meer aangedaan.
Na een tijdje te hebben aangemoddderd, hebben de eigenaren besloten om haar voor een half jaar permanent op de weide te laten lopen (samen met de veulens van de melkerij) Als ze na een half jaar niet beter was zou ze naar de slacht gebracht worden.

Ze heeft heel haar leven vooraan ijzers gehad, achter stond ze zonder ijzers. In de periode dat ze op de wei liep zijn haar ijzers afgevallen en sindsdien gaat ze blootvoets door het leven.

Na zes maand liep ze nog lichtjes onregelmatig en heeft de eigenaar haar van de wei gehaald. Ik heb hem wel kunnen overhalen om haar ergens anders te zetten waar ze dagelijks op de wei wordt gezet. (ze staat nu alleen nog s'nacht binnen) Op aanraden van mij heeft hij haar ook niet meer laten beslagen.
Hij rijdt weer terug met haar (alleen wandelingen) en na verloop van tijd is ze weer helemaal rad gaan lopen. En als ze wel mankt, verminderd dat naarmate ze beweegt tot ze uiteindelijk regelmatig loopt.

Sinds ze weer terug is, is die vriend van mij als de dood dat ze weer gaat manken ( Zijn vader maakt de beslissingen. En die heeft duidelijk laten verstaan dat een mank paard voor hem een dood paard is) En daarom durft hij absoluut niets aan zijn paard te laten doen. Ze is al een jaar en half niet meer bekapt. (Hij vreest dat ze dan weer gaat manken)

De laatste paar maanden duikt die vriend ineens telkens op mijn wei op als ik mijn paarden bekap. En hij is héél geïnteresseerd.
En vandaag zei hij mij dat hij van iemand de opmerking had gekregen dat zijn paard een toonlander was. (Die persoon staat hier trouwens op de lijst van bekappers) Ik heb hem gezegd die persoon dan maar eens te contacteren. Maar daar wou hij niet van weten. (Volgens hem zou zijn vader daar niet mee akkoord gaan) En hij stond erop dat ik naar zijn paard kwam kijken. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik absoluut niet ervaren was. Maar hij wou van geen wijken weten. Ik moest naar zijn paard gaan kijken.

Ik heb dus maar mijn zus meegenomen (want twee weten meer dan één)
En ben naar zijn paard geweest en de voorhoeven waren niet echt fantastisch (om het met een eufemisme te zeggen).
1 blokhoef en 1 vrij platte hoef. Beide extreem kort op de toon. Als je haar zag staan leek het alsof ze veel te hoge hielen had. Maar als je dan de onderkant bekijkt, waren de hielen eigenlijk nog redelijk laag, maar de toon erg kort.
De witte lijn van de blokhoef was redelijk. Maar die van de platte hoef was wel 1 cm dik in de kwartieren. In de toon wel erg smal. En grote uitstekende steunsels in beide hoeven. In de platte hoef ook ondergeschoven hielen. En in beide hoeven platte, oneffen zolen.

We hebben nu gewoon de steunsels weggesneden en kwartierboogjes gemaakt en de boel een beetje ofgerond. (niet aan de toon, want die was als zo kort dat die bijna in de zool zat) En één hiel korter gezet in de blokhoef. (want die waren ongelijk)
Toen we haar tussendoor even lieten draven op de weg, liep ze erg kort op het been met de blokhoef. (we weten wel niet goed of dit komt door te bekappen of door het met 1 been omhoogstaan.(want ze deed rare dingen met dat been toen we bezig waren))
Achteraf, als we klaar waren met beide hoeven, zijn we met haar nog even op de weg gaan wandelen. En toen zeg je wel dat ze met elke pas ruimer ging lopen. En na een honderd meter liep ze weer rad (gelukkig)

Nu dus de point van heel deze historie: Wat moet ik hier mee?
Ik bekap mijn paarden zelf nog maar een half jaar, en die hebben goede, normale hoeven. (Ik ben eerst begonnen met mijn shet, totdat ik genoeg vertrouwen had en sinds een paar maanden doe ik ook mijn paard)
Maar die vriend wil absoluut dat ik zijn paard bekap. Alle argumentatie van mijn kant (te weinig ervaring, dat ik het niet op mijn geweten wil hebben als het mis gaat, etc..) legt hij naast zich neer. Van die bekapper wil ie niet weten. En eigenlijk komt het erop neer dat als ik het niet doe, dat er dan niets gebeurt.
En dit paard ligt mij heel nauw aan het hart (zelfs in die mate dat ik nog overwogen heb haar te kopen, als ze naar de slacht zou gaan.) (Ze is een jaar of vier geleden nog mijn bijrijdpaard geweest.)
Langs de ene kant wil ik het wel doen (en eigenlijk heb ik het al gedaan, want ik heb er al aan gezeten met mijn vijl) Maar wat als het misgaat? En dan hoeft het nog niet eens mijn schuld te zijn, want ze weten nog steeds niet waarom ze mankt. En dit kan dus evengoed ineens "zomaar" terugkomen. En toen ze vandaag zo kort liep op dat been, kreeg ik bijna een hartverzakking. En ik had er nauwelijks iets aan gedaan!
Wat vinden jullie?

groetjes
Ans

Ans Jondral schreef op zondag 2 april 2006, 18:58:


Dag Ans.

Je hebt denk ik zelf het antwoord al gegeven. Je bent er al aan begonnen. Nu je die stap hebt gezet kun je haar dan nog uit handen geven? Heb je nog steeds de mogelijkheid om haar te kopen?

Groetjes Nel.

Nel Gommans schreef op zondag 2 april 2006, 19:22:


De reden waarom ik overwoog om haar te kopen was eigenlijk omdat ik geloofde dat er iets aan te doen was. Terwijl de eigenaren de moed al zo goed als opgegeven hadden (En er eigenlijk geen geld aan wilden uitgeven denk ik) Ik heb dat hele verhaal van in het begin kunnen volgen en er zijn zoveel dingen die ik anders had gedaan. Die volgens mij wel een verschil zouden maken. Alhoewel ik eigenlijk niet echt een extra paard wil, dat zou namelijk betekenen dat ik het financieel en qua tijd wel erg krap zal krijgen. En natuurlijk dat ik weer met een gebrekkig paard zit. (Op één of andere manier trek ik zulke dingen aan, lijkt het)
Maar voor de moment is ze rad, en zal ze dus ook niet meteen afgemaakt worden. Moesten de omstandigheden weer veranderen zal ik daar toch eens heel zwaar over moeten nadenken.

Omwille van één of andere duistere reden ben ik één van de enige personen waarnaar die eigenaren in beperkte mate luisteren. Toen ze haar terug van de wei wilden halen kreeg ik ineens telefoon van die vader. Met de vraag wat ze het beste zouden kunnen doen. Waarom hij mij belde is mij een raadsel. Ik wist ook niet zo goed wat te zeggen. Maar de dingen die ik suggereerde heeft hij wel opgevolgd (zolang het niet te veel kost natuurlijk)
(Waarom zou een man van dik in de vijftig nou advies aannemen van een meisje van net twintig??? (waarom de zoon luistert, dat weet ik. Maar dit is niets voor een openbaar forum :) ))

groetjes
Ans

Ans Jondral schreef op zondag 2 april 2006, 18:58:


Hoi Ans,

Ik snap je dilemma. Je hebt duidelijk een groot hart voor dit paard.
Maar ik zie ook een soort chantage doordat je vriend niet zelf de verantwoording durft te nemen uit angst (?) voor de beslissing van zijn vader. Hoewel de vader toch ook wel jouw adviezen heeft opgevolgd (meer buiten en geen ijzers).
UIt je beschrijving maak ik op dat het ingewikelde voeten zijn.
In dit geval zou ik (mocht ik in zo'n situatie komen) zeker de eerste keer een ervaren bekapper laten komen.
Misschien kan je vriend naar de cursus gaan en kunnen jullie samen het tussentijdse onderhoud doen? Dan kan hij zijn vader informeren over het hoe en waarom.
Neem in ieder geval een beslissing waar je zelf helemaal achter kan staan en waar je je goed bij voelt.

Groet,
Tineke

Tineke Nolet-Verdel schreef op zondag 2 april 2006, 20:02:


Hallo Ans,ik heb ook een paard gerred van de slacht,had vreselijke hoeven met steunsels die in de hoef opgerold waren,de hielen helemaal omgeklapt en zaten ook in de steunsels vast.
de toon van beide voorvoeten gescheurd tot wel denk ik 3 cm.
de achterhoeven toon kort en hielen omgeklapt en ingegroeid.
paard was kreupel en stond te trillen van de pijn als ze had gelopen.
heb heel voorzichtig de eerste dag gedeelte steunsels weggehaald en geprobeerd de hielen te vijlen wat niet meeviel want paard kon niet op 3 benen staan het is me toch gelukt er iets af te halen.
heb haar twee dagen zo los laten lopen en ben later verder gegaan weer dieper steunsels weggehaad en ze liepen door de hele zool en daaronder zat poederig spul. telkens voeten neergezet en andere voet genomen.
als ik de steunsels probeerde weg te snijden deed dat zeer omdat ze de stralen helemaal verdrukte,het zag eruit als de foto's in het boek van de hoeven van de dode beestjes die helaas niet meer leefden.
dit paard wilde ik een kans geven en wilde ook bewijzen dat het kan genezen en weer een plezier krijgt om te bewegen.
ik wil je zeggen ik heb wel aardig ervaring met de werkzaamheden maar nog niet zo lang met natuurlijk bekappen,dat doe ik net zo lang als jij.
stel dat alleen jij het mag doen dan kan je toch proberen haar te redden.
volg de zool!!!!!!!!!

Ans Jondral schreef op zondag 2 april 2006, 18:58:


Hardstikke goed en dapper Ans, petje af.
misschien kun je voor één keer zelf een ervaren NB er bij halen, voor advies en controle van je werk, gaan de eigenaren misschien toch nog overstag.

Succes,

Nils en Olly

Hey Ans, Tineke en al de rest

Ik ben de persoon over wie het hier gaat. Ik kwam eerder toevallig op dit forum terecht en ik moet zeggen dat het deugd doet om te zien dat Ans mijn paard zo genegen is. De reden waarom ik Ans gevraagd heb naar mijn paard te kijken is omdat ik vertrouwen in haar heb en omdat ze na mij Sarah (mijn paard) het beste kent. Mijn angst voor de onbekenden komt van de hoefsmeden die er een boeltje van gemaakt hebben en van de veeartsen die, op de laatste na, ook maar wat aanmodderden. Maar, Tineke, ik zou Ans nooit de verantwoordelijkheid voor wat dan ook in de schoenen schuiven. Het klinkt misschien nogal opgeblazen maar ik nog eergevoel en ontduik nooit mijn verantwoordelijkheden.
Mijn vader is ook niet degene die alleen de beslissingen neemt. Dat moet ik doen. Maar hij oefent, net als alle andere mensen rondom mij, druk uit. Maar uiteindelijk steunt hij mij. Hij neemt het advies van Ans aan omdat ik het aanneem.
Ik denk trouwens dat Ans het zondag goed heeft gedaan. Gisteren liep Sarah prima.(Ik hou hout vast) Voor het eerst sinds lang draafde ze spontaan uitgestrekt. Na anderhalf jaar perikelen ga ik al enkele maanden weer met plezier rijden. Het enige dat mij nu nog een beetje dwars zit, zijn haar hoeven, maar ik heb er goede hoop op dat het een happy end wordt.

Peter

P.S. Het spijt me dat ik jullie conversatie heb "afgeluisterd". Ik hoop dat het jullie er niet van weerhoudt om nog te reageren. Goede raad en kritiek is altijd welkom.

Peter T schreef op woensdag 5 april 2006, 13:48:


Hoi Peter,

Prettig dat je zelf ook reageert. UIt deze berichten kan je begrijpen, dat Ans toch wel wat onzeker is over het bekappen van jouw paard. Misschien dat je er met haar hulp toch een keer een goede natuurlijk bekapper bij kunt halen? Dat zou Ans denk ik een stuk zekerheid geven en dan weet ze hoe het verder moet. En, zoals door anderen ook al gezegd, waarom ga je zelf de cursus niet doen? Twee weten en durven meer dan één! Kunnen jullie misschien samen aan de slag. En er is echt niets leuker, dan als je paard door je eigen werk steeds beter gaat lopen!

Groetjes, Els.

Peter T schreef op woensdag 5 april 2006, 13:48:


Ha Peter,
Welkom op het forum!
Altijd handig om de andere partij te horen. Fijn ook dat Sarah prima liep.
Verder blijf ik bij mijn advies: haal er een ervaren natuurlijk bekapper bij ter ondersteuning van zowel Ans als voor jezelf, doe zelf de cursus. Het is gewoon ontzettend leuk om te doen. Enne....veel leesplezier op de site!
Groet,
Tineke

Peter T schreef op woensdag 5 april 2006, 13:48:


Hi Peter

Leuk dat je de weg naar het forum hebt gevonden :)
Bedankt voor het vertrouwen :), en tuurlijk wordt het een happy end!

groetjes
Ans