Heb twijfels...

Mijn paardje is op dit moment natuurlijk gezien goed voorzien (binnen mijn grenzen)
24/7 grote uitloop, waarvan liefst 12 uur in de wei.
Alleen hooi en dus zoveel mogelijk gras.
In een kudde van 4
Allemaal heel gelijkmatig
Ben haar gaan berijden toen ze 4 was
Ze is nu 6
Altijd zonder ijzers gelopen, bekap haar nu 2,5 jaar zelf natuurlijk

MAAAARRRRR
Ze is soms zo verschrikkelijk sloom
De ene keer vind ik het zelf 'relaxed' nergens bang voor en een superpaard
De volgende keer vind ik het wel erg extreem (Welsh-K) en ga ik bedenken of er iets zou zijn, waarom ze 'relaxter' is dan andere paardjes om haar heen.

Het insuline-resistentie verhaal lijkt me iets wat bij haar past: voordat ze 3 was, is ze een keer licht hoefbevangen geweest.
Daarna natuurlijk gaan bekappen, het fructaangehalte erg in de gaten gehouden en sindsdien daar eigenlijk geen last meer van gehad.

Ze is echter wel altijd wat aan de zware kant, niet echt té, maar toch.

En als ik haar dan afgelopen vrijdag in het 'nieuwe' land zet (dwz het land, waar we het gras rust hebben gegeven) is het 's avonds raak:
Op weg naar de les (3km) hebben we al 'ruzie' voor we het dorp uit zijn....
en tijdens de les is ze niet vooruit te branden. Dus de les (in overleg) aangepast en lekker bezig geweest met oefeningen vanuit stap.

Op de één of andere manier vreet ze zich compleet klem en gaat ze protesteren op alles wat ik haar vraag te doen.

Conclusie: ik zie een aantal dingen die zouden kunnen wijzen op de insuline-resistentie.
Maar ook een aantal dingen totaal niet.
Ik snap dat het bij elk paard verschillend tot uiting komt, maar heeft iemand ervaring met het bovengenoemde?

Is het een idee om magnesium aan te schaffen en een kuur te starten?

Zitten er geen nadelige gevolgen aan, zoals ik lees uit de info op deze pagina?

Eigenlijk ben ik namelijk zelf helemaal niet ontevreden over haar en haar gedrag, maar ik wil graag uitsluiten, dat die periodes van extreem 'lui' lichamelijk van aard zijn...

Wie o wie?

Groet'n Bianca