Hallo,
Indy heeft een bewonderaar - de tweejarige Fries/draver (klop)hengst van mijn collega. Het is prachtig om te zien hoe die twee met elkaar omgaan. De andere merries van mijn collega nemen hem (nog) niet serieus en gaan met hem om in de trant van "Ga weg broekie, als je nog langer aan mijn staart snuffelt krijg je een dreun......" , terwijl mijn merrie hem heel serieus neemt.
Hij begint erg onderdanig met veulenkauwen en je ziet hem gewoon groeien als hij merkt dat ze hem als paard/hengst ziet en niet als veulen.
Ik ben echt wel blij dat er een draadje tussen zit, erg imponerend zoals hij met gitzwarte wapperende manen en staart aan komt draven. Ik ben heel benieuwd hoe hij eruitziet als we een paar jaar verder zijn! Je ziet heel duidelijk de Fries in hem, hij is alleen wat lichter gebouwd.
Indy snuffelt en frutselt graag een paar minuten met hem en verliest dan tot zijn spijt het interesse. Ze komt dan naar mij toe en drukt haar neus in mijn gezicht, het teken dat ze verder wil. Op de terugweg merk ik altijd dat Indy van binnen gegroeid is, ze komt erg zelfverzekerd en tevreden over.
Groeten,
Monique

Monique Meijer schreef op donderdag 14 september 2006, 11:40:


Vind het zo leuk om zulke verhaaltjes te lezen. Niet iedereen heeft schijnbaar problemen, of zoekt oplossingen. Sommigen delen gewoon. Dat vind ik erg positief!

Een vier jaar geleden, waren we op zoek naar een tweede tinker als rijmaatje voor onze Enya. In eerste instantie zagen we die grijze merrie, dat bottenpak, helemaal niet zitten, dus kozen we een leuk 2half jarig bont ruintje.
Enya was gelijk helemaal hoteldebotel-verliefd. Heeft een maand lang die arme ruin gestalkt. Hij wist helemaal niet wat ie met die verliefde merrie aan moest, en stond er maar droogjes bij te koekeloeren. Werd er ook niet warm of koud van. Minstens 6x per uur duwde Enya met haar neus vragend tegen zijn handeltje aan.
Het was een grote teleurstelling voor Enya, toen het ruintje tóch niet het paard van onze dromen bleek te zijn, en het grijze bottenpak er voor in de plaats kwam. Het zijn nu dikke vriendinnen hoor, maar ik vergeet nooit meer hoe heftig de gevoelens voor mijn "koele" merrie waren, en hoe ze erdoor veranderde.

trea hoex schreef op donderdag 14 september 2006, 11:59:


Ik vind het ook leuk over dat soort dingen te lezen, wat mensen soms voor eigenaardige of grappige situaties meemaken. Wat sneu voor Enya dat haar grote liefde weg ging......
Indy heeft sinds haar 3e jaar (ze is nu 9) toen ze kreupel geschopt is nooit weer contact gehad met een hengst of ruin die echt hengstgedrag vertoont. De ruin van de achterburen is wel een felle pony maar tegenover Indy een echte goedzak die geen last heeft van hormonen. Ik sta er dan ook van te kijken dat Indy zich niet als een verliefde puber gedraagt, terwijl haar vriendje overduidelijk laat zien dat hij haar helemaal geweldig vindt. Ik had eigenlijk verwacht dat haar hormonen zouden opspelen, maar nee hoor. Indy voelt zich duidelijk heel belangrijk en begeerd, maar ze gaat er erg waardig mee om. Indy is trouwens nooit overduidelijk hengstig geweest (hinniken oid doet ze eigenlijk niet), ik merk het als ze niet goed oplet en "in gedachten" lijkt te zijn.
Herinnert me aan een buitenrit met een vreselijk hengstige haflinger van mijn collega die om de paar meter stond te plassen en zelfs koeien erg interessant vond. Indy sjokte met grote ogen mee en wist absoluut niet wat ze daar wel mee aanmoest. Ze heeft de hele buitenrit gepruttelt. We hebben vreselijk gelachen, er stond gewoon met grote letters op Indy haar voorhoofd geschreven met een grote pijl richting de haflinger: ZIJ IS HENGSTIG !!!!!
De volgende dag was Indy ook hengstig (erg solidair he?). Ze ging twee keer op mijn tenen staan en plette mij tussen haar schouder en het hek. Ook maaide ze me bijna van de voeten met haar kont. Echt niet te geloven, Indy is zo onhandig en onnadenkend als ze hengstig is. Ben je aan het rijden is ze in staat links af te gaan als ik rechtsaf wil, of ze stopt niet en wandelt gewoon door om erachter te komen dat ze bijna in een sloot staat. En dan die verwijtende blik die je krijgt "Kun je niet uit je ogen kijken, kijk nou, val ik bijna in die sloot...." Normaal ziet zij dat soort dingen eerder en wijkt ze simpelweg uit. Als ze hengstig is laat ik haar dus gewoon op het weiland laten staan. Veel beter voor mijn tenen.........
Groeten,
Monique