Frans Veldman schreef op donderdag, 27 mei 2004, 10:41:
>
> Stel nou dat ik vind dat Harisha maar lastig is, dat ze schopt
> naar andere paarden, voor mij vrij onhandelbaar is, en dat ik
> dit, als he om een hengst gaat, dan wel acceptabel?
>
> Groeten,
> Frans
en wat zeg je hier dan van:
Een vrouw hier in Engeland, gaat professioneel met paarden om, weliswaar op de traditionele manier, maar met een goed hart.
Had vorig jaar een Engelse volbloed om te heropvoeden, toen het beter ging teruggestuurd naar de eigenaar, het ging weer mis, en toen heeft ze de merrie gekocht.
Deze keer was het goed mis met het paard, de vrouw is erafgevallen, arm gebroken.
In de stal is het paard nerveus, maar buiten staan kan ook niet al te lang, gaat het paard doorgedraaid rondpezen.
Vrouw probeert van alles, begint zich te verdiepen in NH. Heeft wel wat resultaat, maar gaat nog altijd niet goed.
Nu is de vrouw ten einde raad, en van haar schamele spaarcentjes gaat de merrie nu naar een NH centrum (kosten £1000,-, zo'n 1500 euro geloof ik) voor 6 weken.
Als ze daar ook niets met de merrie aankunnen, wordt ze afgemaakt.
Zou toch leuk zijn, als we haar ballen eraf konden halen, ipv afmaken, en misschien zou dat rust brengen.
Of beter dood dan zonder ballen?
Probleem is domweg, zowel met nerveuze paarden als met hengsten, dat ze gek gemaakt worden door onwetenden. Ik heb te vaak een hengstje met verwilderde blik ergens in een weitje zien staan. Ga je er naar toe, komt-ie aanscheuren, met woeste capriolen. Praat je met hem, kijkt hij stomverbaasd, zo van waarom ben je niet bang? waarom ren je niet weg? Praat je even door, zegt ie, goh gezellig. Maar is dat een leven? Altijd alleen, en dan is in een weitje nog heilig, in NL een paar jaar geleden op een stal geweest waar iemand een paar dekhengsten hield. Die beesten kwamen hun stal nooit uit. Woeste wilde dieren, daar kon je niet eens meer mee praten.
Persoonlijk zie ik liever een ontspannen paard met minder spieren in een groep mat andere paarden, dan de geestelijke kwelling die veel hengsten mee moeten maken.
Zolang de houding van het merendeel van mensen die met paarden omgaan, tov hengsten, niet verandert, zie ik het als acceptabel, prefereerbaar om een hengst te laten castreren, (zou het overigens zelf never ever ooit laten doen, zou het niet kunnen, maar dat is mijn eigen verantwoordelijkheid).
Isabel
Warboel
