Michiel schreef op zondag 24 december 2006, 0:00:


Waarom niet altijd in stap blijven, samen

Heb er hier in de loop der jaren gehad die je zelfs niet in stap KON brengen laat staan HOUDEN. Met bitloos ging het iets beter maar toch nog niet zoals het zijn moest , bij ons op de weide en alleen in het bos geen probleem (trippel trippel) maar van zodra er een ander paard in de buurt kwam zat je op een blinde racemachine . Heb hier ook weinig kunnen aan veranderen behalve dan alleen gaan wandelen, was niet zo dat deze paarden kwaadaardig of vals waren gemaakt maar er was ervoren in het bos aardig wat mee afgesjeesd, telkens je vanuit een klein weggetje op een brede dreef kwam was het een half uur ter plekke galloperen en steigeren om toch maar te kunnen vertrekken . Het gedrag zit er héél snel in en raakt er maar héél moeilijk uit, bovendien moet je met zo'n paarden bijna dagelijk het bos in om hun telkens te herrinneren dat het ook op een rustige manier kan . Wat betreft het eten/grazen onderweg is het héél eenvoudig .Ik bevestig mijn leadrope zo rond mijn zadelknop dat het paard zijn hoofd in elke richting kan bewegen maar niet aan de grond kan met zijn snoet . Tijdens de rit stap ik dan een paar keer af en pas nadat ik de leadrope los maak krijgt het paard toestemming om te eten . Aangezien je het leadrope en touwhalster ook gebruikt bij het grondwerk linkt het paard dit onmiddelij aan niet eten totdat jouw hand de leadrope los maakt . Bij de hardnekige gevallen heb ik zo maximaal eens vijf minuten stilgestaan terwijl het paard zich afvroeg met zijn hoofd naar beneden welke truuk hij moest uitvinden om toch aan het gras te kunnen , de teugels hangen door en er worden geen benen gegeven, het paard krijgt dus geen druk te verwerken (behalve het zelf sleuren met het hoofd indien hij dat doet) tot dusver heb ik hier goede resultaten mee. Ook bij gewone zadels heb je vooraan haakjes om eventueel een leadrope aan vast te maken. Na verloop van tijd beseft het paard dat als hij zijn touwhalster met leadrope aan heeft hij niet KAN grazen . Bij het zijwaards meepikken van takjes en struikgewas gebruik ik schouder binnen/buitenwaards en appuyer om het paard lateraal aan de lekkere takjes laten voorbij te gaan enkel bij héél smalle weggetjes gebruik ik de teugels breed opengehouden om het hoofd van het paard recht te houden indien dit nodig blijkt .

Fijne kerst gewenst aan iedereen.

eddy DRUPPEL schreef op zondag 24 december 2006, 11:02:


wat hoor ik je dit graag zeggen eddy !
ik rij hier alle paarden bitloos behalve Taraf, remember ?!
meneer huppeldepup-spring-in-'t-modderveld
alleen of voorop kan je er alles mee doen, maar als ie NIET op kop mag
dan wordt ie mr.TNT
(met een kleine hint naar ms.TNT, Pien!?)
heeft volgens mij niet altijd met het lepere bos-sjees-werk te maken
maar is ook een gevolg van karakter,
Taraf is een zachtaardig dominantje, maar een bommetje in berevel

even zo fijne worst gekorst !

e m kraak schreef op zondag 24 december 2006, 3:27:


Voel je vrij op Conrad eventueel HIER aan het werk te zien Egon!
Ruinen is nog te overbruggen voor je.....
Januari is het weer zover.....

Groet,

Wil

Spirithorses schreef op zondag 24 december 2006, 10:00:

.

Het belonen met gras eten, heb ik niet uitgevonden, het is een techniek binnen clicker training. Nu kan ik geen link meer vinden waar de uitleg hierover staat helaas. Piet? Jaren terug was er een artikel met uitleg en foto's dat heette "green field of ... " Daar heb ik het van geleerd en toegepast bij mijn paarden.

Het gaat ongeveer zo in de aanleer fase. Je gaat uit wandelen en geeft de 1- que gras eten, bij mij "ga maar grazen" heel snel uitgeproken tesamen met het zakken van mijn hand en het leidtouw op de grond laten doorhangen. Later vanuit het zadel hetzelfde met de teugels laag werpen. 2- Na een paar hapjes vraag je "op", tesamen met optrekken zo minimaal als nodig is, na 5 minuten is optrekken meestal niet meer nodig. 3- het opkomen beloon je met "Yes" ... "ga maar grazen". Na drie keer begint het paard te snappen dat opkomen niet zijn laatste hap betekend en zal vlotter omhoog komen. 4- Het opkomen krijgt soms een lichtere beloning. En een heerlijk vlot opkomen de "Yes" "ga maar grazen" 5- nu ga je varieëren (na het op-komen) met kleine stukjes wandelen tussen het grazen in, soms 3 meter soms 5 soms 10 meter. 6- Ook ga je varieëren met het aantal keren dat je paard toestemming krijgt om te mogen grazen soms 2 keer, soms 3, soms 1 keer. En dit onvoorspelbaar, soms kort soms iets langer. 7- dit oefen je op verschillende dagen.

Het resultaat zal zijn dat je paard altijd snel weer opkomt uit het gras, je gras kunt gebruiken als beloning bij training en het stelen afneemt, omdat het weet dat rijden niet grasloos is en het kan wachten totdat het opdracht krijgt om te mogen grazen. Gras is met deze techniek van een probleem een hulpmiddel geworden.

Groetjes, Michiel

Michiel schreef op maandag 25 december 2006, 10:54:


Ja en nee, Pien, daar kom ik zo op


Stond op horseserver.com. Dat bestaat niet meer. Het filmpje heette "carpet of motivation".


Eerst even zoals het op dat filmpje voorgesteld werd, want dat was iets anders dan Michiel het nu weer geeft: grazen werd voorgesteld als de plaats innemend van de "treat" na de "click" (aangeleerd a.d.h.v. hand-target).

Iedere keer echter dan laten grazen beëindigt wordt vindt p+ plaats, simpelweg omdat het gras nog niet op is (mooi voorbeeld hoe clickeraars dat vaak niet willen zien, maar ook dat p+ niet vreselijk en erg hoeft te zijn maar gewoon een, vaak subtiel, part of normal life is).

Het voor de hand liggende probleem met clickerwerk is natuurlijk dat grazen geen bijzonder, klein snoepje is (niet begrensd). Ook heb je veel slechter in de hand of de primaire beloning aanwezig is (of wel, maar dan meestal erg veel, of niet...).

Het is denk ik erg van de graasfixatie van je paard afhankelijk hoe dit uit werkt. Het kan idd helpen nivellerend te werken tussen belering en graasfixatie.
In hondentraining wordt de "einde-werk-cue" VRIJ gebruikt die nmm redelijk vergelijkbaar is. Die hoeft niet (kan zelfs niet) beloond want beloont zichzelf, tot appel weer gevraagd wordt. Het meest interessant aan dit soort cues is nmm dat de dieren ze leren te begrijpen op te volgen. Essentieel is dat grazen c.q. vrij onder cue komt te staan en dus het initiatief bij de geleider komt te liggen. Dan is het niet verwarrend, maar zoals ik een paar posts terug opperde wel een sequentie die apart bekeken moet worden (Michiel gooide er 2 op 1 hoop).

We hebben het hier eerder vrij uitgebreid over gehad, o.a. Nr:20750

Blabla! , Egon

e m kraak schreef op maandag 25 december 2006, 14:20:

.

Ja dat was het, heb wel een uur lopen zoeken elders, ha ha


2 op 1 hoop en niet zonder reden, ha ha Als een paard namenlijk ongevraagd toch gaat grazen, wordt de noodzaak om de oefening
weer op te frissen duidelijk. Voor de rest heb je gelijk hoor, in mijn verhaal sluit de overtreding en de herhalings oefening wel wat al te naadloos aan elkaar. Zo ben ik, wil ik iets anders hebben dan pak ik het gelijk aan.

Maar hoe gaat het nu met je NEE que, ik las ergens dat de p+ gemiddelt (afhankelijk van het paard) 26 keer gegeven moet worden en dat ongeveer op 25 dagen, alvorens het geleerde bereikt is.
Dat was het onderzoek waarbij paarden geleerd werd zich slechts aan 1 zijde van de bak te begeven.

Michiel

Groetjes, Michiel

Michiel

Michiel schreef op maandag 25 december 2006, 21:55:


Heb je daar een link van Michiel ?

Nick