Hai folks,

Ik kom net terug van een hemels heerlijk ritje in het bos (ik zal niet meer zeuren over Torop en z'n snelheidsdrang, in elk geval een tijdje niet hahaha).

Maar ik wou eigenlijk wat vragen over hoe een paard denkt ... misschien weet iemand het.

Afgelopen zondag ben ik voor het eerst sinds anderhalf jaar met andere (bekende, van de stal) paarden het bos in geweest. Ik wilde het weer eens proberen. Vroeger liep dat op regelrechte drama's uit, paard niet te houden en meteen aan de kletter, andere paarden erachteraan, affijn, niet leuk en zeker niet ontspannen. Echt spierballen kweken (was nog met bit destijds).

Nu het dus nog eens gedaan, ik reed eerst achteraan onder het mom van "dan kan hij in elk geval niet te hard". Maar dat was dus net alsof ik op de Vesuvius zat. In het bos even overlegd, toch maar apart verder rijden of nog even wat anders proberen; de anderen vroegen mij om dan toch maar te proberen voorop te rijden, kijken hoe dat ging. Het maakte hun niet zoveel uit hoe hard het ging, zij waren op IJslandse paardjes en wilden sowieso graag tolten zeiden ze (schijnt harder te gaan?).

Na een tijdje proberen was al vrij snel duidelijk dat het echt even neit mogelijk was om Torop te overreden langzaam te draven, dat was blijkbaar even te veel gevraagd, hij wond zich duidelijk op over het geluid van die hoeffies achter hem. Op een gegeven moment stelde ik maar een compromis voor: okay laten we dit doen, je MAG zo hard mogelijk van me draven maar er wordt NIET gegaloppeerd (dat was toch raketten geworden). Dat lukte beter, we wachtten dan gewoon aan't eind van het pad tot de anderen er weer waren en dan weer verder. Eigenlijk voelde dat uitgestrekte draven toen ook wel goed, we zweefden gewoon! Verder luisterde hij vanaf dat moment best goed, m.a.w. stoppen en zo ging heel goed en hij stond dan rustig stil, maar zodra hij de andere paarden hoorde werd hij nerveus en ging hij me strak aankijken zo van "hee! We moeten weer hoor, we moeten nu weg, hoor je ze? We MOETEN nu weg!". Beetje paniekerig wel. Als de anderen er dan eenmaal waren en ook stil gingen staan, was't weer goed, maar hij hield ze wel scherp in de gaten, als we weer wegreden, moest en zou hij weer voorop (en hard).

Vraagje dus : WAAROM wil zo'n paard dan per se voorop op die manier? Je hebt ook paarden toch die alleen maar achteraan willen lopen. Als de andere paarden hem achterop naderen gaat hij diagonaal over het pad lopen, het lijkt a.h.w. dat hij er de anderen gewoon niet langs wil hebben. Maar is een paard tot dat soort gedachten in staat? Is "willen winnen" in de zin van "eerst over de finish" iets wat in een paardenhoofd bestaat? Ik bedoel eigenlijk: het gaat nu even niet om die snelheidsdrang an sich, maar HOE zo'n paard in deze situatie denkt en voelt volgens jullie (voor zover er van denken sprake is).

Als hij ze niet meer hoort, dan was hij juist heel goed te overreden om langzamer te draven en ging het bijna zoals normaal, maar zodra hij die hoeffies hoorde, kreeg hij gelijk weer de zenuwen.

Als zoiets er ingefokt wordt (wat ik me kan voorstellen), ... dan moet het toch iets zijn wat sowieso al in het instinct zit. Of gaat het alleen om "mee willen rennen". Mmmmmm, dat kan het eigenlijk niet zijn, want dan zou hij er ook genoegen mee nemen om achteraan te lopen, dan kan hij immers ook meerennen ... en achteraan ging dus eigenlijk helemaal niet.

Ik had er wel een beetje mee willen oefenen (haasje over doen of zo) maar daar was de situatie niet naar. Toch viel het me mee. De compromis over en weer werkte wel, er was geen sprake van dat we het oneens waren, en hij luisterde verder WEL, dus daar was ik al heel blij mee.

Het zal wel even duren voor we weer mee mogen, hahaha, toen we terug waren hadden wij nergens last van, wij hadden nog best wel een rondje gewild dus ben nog even in de bak gaan rijden, beetje galopperen en zo, want hij wilde nog wel even wat energie kwijt, maar de rest kwam bij het laatste pad met roodbezweten knalrooie koppen aan (ik heb wel constant geinformeerd of het goed ging hoor maar ze wilden een actief ritje .... nou ... dat hadden we dus!). Moest wel om m'n eigen vent lachen, hij is wel stoer eigenlijk ook hoor hihi.

HannahFroukje schreef op donderdag, 3 juni 2004, 20:48:


Twee opmerkingen:
Veel paarden kunnen absoluut niet tegen toltende paarden, daar worden ze knettergek van. Ik heb het zelf ook al een aantal keer meegemaakt (Jack is een gangenpaard en heeft al menig paard de stuipen op het lijf gejaagd).
Paarden die voorop willen lopen? Het kan onzekerheid zijn. De veiligste plaats is voorop, paarden die achteraan lopen worden tijdens een achtervolging als eerste gepakt...

Groeten,
Frans

Frans Veldman schreef op donderdag, 3 juni 2004, 22:38:

Hihihi, Isabella jaagt altijd ieder paard de stuipen op het lijf met die kar achter haar kont. Dat schijnt voor paarden toch iets vreselijks engs te zijn. Er is er nog nooit eentje normaal gepasseerd. En Isabella dan ook opgewonde: "waar-waar-waar" ?!?

Over het voorop lopen weet ik niet veel, behalve dan dat er inderdaad op onze manege ook paarden zijn die alleen voorop willen lopen (meestal de huifkarpaarden overigens) en totaal niet achteraan. Maar sommige paarden kunnen weer niet voorop. Zijn dan weer overal bang voor en kruipen tussen de andere paarden. Maar verklaring heb ik er niet voor.

Groeten,
Ingrid

Frans Veldman schreef op donderdag, 3 juni 2004, 22:38:


Nou, dat lijkt me toch niet. Uit diverse research naar groep/flock/kudde-patronen blijkt steeds weer dat het midden de meest begeerde veilige plek is.

Groeten, Egon

Frans Veldman schreef op donderdag, 3 juni 2004, 22:38:

************
Mmmm, kan best zijn natuurlijk (geen idee hoor) maar hij deed/doet het ook bij gewoon dravende paarden en vooral (!!!) bij galopperende paarden! In de volgende post stond iets over paarden voor een kar, nou dat is ook typisch iets om Torop de stuipen mee op het lijf te jagen. Of eigenlijk wordt hij er niet bang van, maar wel heeeeeeeel opgefokt, alsof het geluid hem echt gek maakt.

*****************
Maar vanwaar dan dat diagonaal gaan lopen zo van "En je komt er niet langs!" ? En eigenlijk kwam hij ook helemaal niet onzeker over. Eerder opgewonden. Als we stil stonden, stond hij ook heel stoer stil, niet nerveus of angstig, gewoon STAAN weetjewel?

Hmmmm, nee, ik kan het voor mezelf nog niet helemaal uitleggen. Tsja, opgewondenheid, drang ... maar veel verder kom ik nog niet.

Toen we vertrokken naar het bos, stapten we, en stapte ik achteraan. Toen was er nog niets aan de hand. Het leek wel alsof Torop niet eens mee wou met het groepje, hij liep te treuzelen en wilde niet graag aansluiten. Ik moest er wel om lachen want het leek net alsof hij iets had van "hee, wat moeten zij d'r opeens bij?" (zal hij niet gedacht hebben maar het leek net zo). Toen we eenmaal in draf gingen, was het daarmee subiet uit en ging de lont aan.

e m kraak schreef op donderdag, 3 juni 2004, 22:51:


Hierboven is tekst van twee mensen.

Ik heb altijd begrepen dat de leidshengst voorop loopt.
Of een ander zelfverzekerd paard..............mag merrie of ruin zijn.
En achteraan is ook weer een hoge rangpaard.
De leidsmerrie of een zelfverzekerde ruin of merrie.

Dat is ook meestal de pest met manege paard.
Die zijn zo gewend achter een ander zijn kont aan te lopen, dat ze paniek krijgen als ze de wijde wereld voor zich zien.

Net als kinderen die in een zwembad moeten springen waar nog niemand in is.................èèn groot blauw vlak en moeilijk diepte in te schatten.

Zo heeft een paard het gevoel: ik weet niet waar ik heen ga en of ik wel weer bij de stal terug kan komen.

Wie heeft er geen hekel aan zo een paard die strijd leverd als je het hek uitkomt?

jo schreef op vrijdag, 4 juni 2004, 9:14:
Hoi,
Tja dat is dan weer het voordeel van onze manegepaarden. Die worden juist wat paniekerig als ze echt kont aan kont in de binnenmanege moeten lopen. Gaan dan echt lopen zeiken en soms ook slaan naar elkaar (buiten ook hoor) als je te dichtbij komt. We rijden altijd 2 aan 2 overigens, of soms met z'n 5-en of 6-en naast elkaar. Op een breed pad wil er wel eens eentje van achteren naar voren tussenuit peren (lekker race-je spelen).

Maar inderdaad, je hoort vaak genoeg dat als je voorganger een volte moet maken, het paard erachter gewoon meegaat. Als we al eens binnenreden (bij slecht weer) en we gingen galopperen dan moest dat 1 voor 1. Nou dan was het wel eens moeilijk om je paard bij je te houden (want buiten ga je allemaal tegelijk uiteraard).

Groeten,
Ingrid

Frans Veldman schreef op donderdag, 3 juni 2004, 22:38:


Klopt helemaal, mijn paarden worden er zeer opgewonden van. Wat ik trouwens wel eens lekker vind, want meestal zijn ze zeer rustig.


Grappig, ik dacht juist dat het andersom was. Nikita en Wys willen allebei het liefste achteraan lopen, lekker de voorganger(s) volgen. Ik dacht juist dat prettig vonden ,omdat ze te weinig zelfvertrouwen hebben. Ze moeten van mij wel eens vooraan lopen, maar ze doen het liever niet.

Groet,
Janet