Esther schreef op zondag 11 november 2007, 23:35:


Vraag 1: A

Mijn ervaring:
Ikzelf rij sinds 2003 en heb mijn eerste ervaringen opgedaan in een manège. Ik heb er nóóit leren rijden op een paard, alleen maar op "gezeten". En dan nog mét bit én zweep. Sporen waren er vooralsnog niet bij, gewoon omdat ik dat zelf niet durfde. Ik vond ook al héél vlug dat het "anders" moest/kon.
Ik ben álle NH favorieten gaan lezen, en voor mij bleef Klaus Ferdinand Hempfling als meest geloofwaardige over. (alleen al omdat hij geen truckendozen of zelf bedachte hulpmiddeltjes gebruikt, behalve een touw en een lange zweep).
3,5 jaar geleden kocht ik mijn eerste paard, om lekkere bosritten mee te kunnen doen.

Vanaf de eerste dag dat ik hem had stelde ik me vragen over het gebruik van ijzers. Ik had ondertussen deze site ontdekt. Ik vraag hierover raad aan mijn DA én aan de hoefsmid. Maar beiden zeggen me dat het weghalen van de ijzers een catastrofe zou zijn voor mijn paard. Hij had nml hanetred in beide achterbenen (www.hoofcare.nl/map_voor_hoefproblemen/hanetred_kramperigheid/hanetred_kramperigheid.html).
Over het bitloos rijden had ik echter (nog) geen mening/visie. Gewoon omdat ik op een poepchique pensionstal stond waar toppaarden voor de wereldkampioenschappen mensport werden getraind - mét bit. Dus zou ik me daar al geen zorgen over moeten maken.
Ik begin met Papillon zéér bescheiden te werken en te rijden zoals Hempfling het in zijn boeken/Video's/DVD's laat zien. Alles lukt. We hebben een super tijd. ALLEEN, ik heb hem in juli 2007 moeten laten inslapen omdat AL zijn benen kapot waren gereden door de vorige eigenaar. (Papillon was 15 jaar)
Zware inspanningen, gecombineerd met bijna geen weidegang, hoefijzers en véél krachtvoer - hij kreeg tot 6 kg/dag (!) - liggen aan de basis van het niet meer kunnen revalideren. Zelfs de specialisten van de faculteit diergeneeskunde aan de universiteit in Merelbeke konden hem na 9 maanden revalidatiepogingen niet redden...

Als ik vanaf de eerste dag mijn paard nog maar gewoon op de wei gezet had, en zonder ijzers, dan was hij nu nog bij ons.

Vraag 2: ook A

Vervolg van de story:
Het laten inslapen van om mijn paard was ongeveer de zwaarste beslissing die ik ooit in mijn leven heb moeten nemen. Ik was kwaad op alles en iedereen die me met "goede raad" had bijgestaan. Ik wilde nooit nog iets te maken hebben met de "paardenvrienden" uit het traditionele paardenwereldje. Er zit dan niets anders op dan je nobele ideeën over het "anders" omgaan met paarden ook op zijn minst uit te proberen, maar dan onder begeleiding. Anders zou ik dezelfde fout begaan als wat ik de "gevestigde" paardenaanpak verwijt.
Zodoende ben ik bij Pien & Jack van Spirithorses terecht gekomen. Ik heb de basiscursus Natuurlijk Rijden gevolgd.
Eigenlijk was het mij vooral te doen om de kennis van het Natuurlijk bekappen. Het bitloos rijden kwam er automatisch bij en bleek de evidentie zelve. Dus stelde ik me er ook geen verdere vragen over.
Sterker nog, het voelde voor mij ook héél natuurlijk aan. Ik heb er écht niet over moeten nadenken. Het gaat vanzelf, alsof we nooit anders gekend hebben.

Al gauw kocht ik terug een paard, eentje die niet kapot gereden is in de sport. In alles is ze "anders" dan mijn eerste paard: het is een merrie, kan NIKS - heeft alleen maar bosritjes gelopen en was al bijna 3 jaar niet meer bereden geweest - maar ze heeft wél een prachtig - maar zéér dominant karakter.

Dankzij de training bij Spirithorses, én verder een wekelijkse privébegeleiding aan huis, kunnen we ons paard na 14 dagen al terug rijden. In de paardensport is men als de dood om een paard te berijden dat 14 dagen heeft stil gestaan. Terecht ook, die paarden staan letterlijk "stil" in hun boxen, opgefokt met krachtvoer. Je zou voor minder neurotisch worden.

Maar mijn paard staat nu 24/7 op de wei met enkel gras en hooi, heeft geen ijzers (bijna nooit gehad), én ik rijd het paard uitsluitend bitloos.

Als beginnende PN-achtige NH-er vind ik dat toch een héle prestatie, waar ik best een beetje bescheiden fier op durf zijn.
Oh ja, de bakken kritiek van vastgeroeste (what's in a name) hoefijzer-ruiters en omstaanders moet je er wél met de glimlach bijnemen.

Ik heb leren rijden met bit. In 1999, op een manege. 6 lessen maar. Daarna mocht ik op één van de twee haflingers rijden die bij ons stonden (ze verhuurden de wei). Ik heb nooit anders gekend.

Toen ik mijn eigen paard had, en ik haar vertrouwde, reed ik ermee aan halster en touw. In begin gewoon stap.
Waarom deed ik dat. Omdat ik te lui was om het kopstuk te halen, maar ik toch zin had om er even op te rijden. Later heb ik er ook wel een keer een drafje en gallopje mee gedaan zonder bit. Maar dit juist voor de fun. Ik zag het niet als echt paardrijden. Toen ben ik er wel 1 keer afgevallen met ze aan halster te rijden, ik had stamp in mijn buik gekregen. Maar erg vond ik het niet, ik reed gewoon verder. Ik associeerde zadel altijd met bit, zonder zadel was ver altijd zonder bit. Waarom ik eens niet zadel en zonder bit geprobeerd heb, ik weet het niet.
Erna vond ik het redelijk strak houden van te teugels veel minder, en was ik beginnen rijden met volledig losse teugel. Toen ben ik eens over haar hoofd gevlogen door een bok, sindsien reed ik dus weer vertrouwd met contact aan de teugels. Maar in stap op wandeling meestal losse teugel. En dan kwam Eva

Ik rij met bit en zonder bit.
De laatste tijd meer met bit dan zonder bit, dit omdat mijn zus enkel wil rijden met bit. en van kopstuk veranderen op een veld langs een drukke weg is te gevaarlijk.
In de zomer heb ik zeer veel zonder bit gereden. Dat wordt volgende zomer ook wel weer zo.
Als ik met bit rij, dan is het op los contact, en ik ben ze alsmaar meer op zit aan het leren rijden. Dus dat is al wat positief.
Verder ben ik met mijn paard nooit in contact gekomen met martingaal, slofteugel, bijzetteugel, sporen, gewoon bit en dat was en is het. Oh ja heb ook nog tijdje zo gereden met enkel dat stuk waar het bit aan hangt, geen neusriem, sperriem. Dit vond ik wel leuk, maar ze was dan minder stuurbaar. Nu hangt er enkel nog een losse neusriem aan.

Zoals zovelen onder ons (toch zeker van mijn generatie ) leren rijden met bit. Eigenlijk nooit probleem mee gehad omdat ik niet besefte dat het ook anders kon. Ik had destijds een D-pony die uit de Z-dressuur kwam en met hem heb ik praktisch enkel buitenritten gemaakt, 'k was toen al geen voorstander van "hardhandig" gebruik.
Nu bij mijn koudbloedje aangekomen en zooooveel jaren later, de schrik er goed in zit..denk ik dat ik automatisch de teugels wat strakker zal aangenomen hebben...totaal verkeerd uiteraard. Zelf weet je dat ook wel, maar toch gaat die automatische piloot het dikwijls van je overnemen.

Eigenlijk werd ik zo'n angsthaas dat ik zelfs bijna niet meer reed. Tot ik via via Eddy D. leerde kennen (yep !) en toen ineens "bitloos" begon te rijden. Het was nog niet erg genoeg dat ik terug opstapte, maar nu ook nog zonder ijzer in zijn mond
Mijn dikkerdje reageert er echter prima op..hij hoeft niet meer met zijn hoofd te slaan om te kennen te geven dat hij dat ijzertje niet fijn vindt in zijn mond. We doen nu ontspannen buitenritten samen en zijn er allebei heel content mee. Hij (noch ik) heeft van de overgang naar bitloos last gehad (sidepull trouwens). Wat ik wel eens hoor van "bitmensen" is de opmerking van : die krijg je toch nooit gestopt als hij vertrekt ?... Tja als ik hem zonder bit niet gestopt krijg...dan ook niet met bit. Voorlopig heb ik de "noodrem" ook nog niet nodig gehad.

Esther schreef op zondag 11 november 2007, 21:12:

Ikke

Ikke

Jaaaa van het ene op het andere moment, dat proces heb ik hier uitvoerig beschreven, hoe kan het ook anders
Zie nummer 42746

Ik had al zo veel bewondering voor ruiters die hun paarden bitloos reden dat ik mezelf had voorgenomen daar naar te streven, en binnen 2 jaar het zou moeten kunnen. Ik had allemaal kleine stapjes bedacht toen, ik weet niet meer wié het was, ik dénk piet, me garandeerde dat het wel zou lukken, gewoon doen. Enfin van de ene op de andere dag, voor de lol , met halster gereden en het leek alsof ik op een ander paard zat. De volgende dag weer bitloos gereden in de wei en de dag erna een buitenrit van 15 minuten. Het ging allemaal super en ipv 2 jaar deed ik er 2 dagen over en ik reed bitloos buiten! Was was ik fier op queenie!



Nooit meer! Oh god, neen, toen ik het verschil merkte wou ik nooit meer een bit indoen bij Queenie. En ik werd grote trekker van andere mensen en overhaalde ze mee te gaan, bitloos Zo heb ik al een aantal mensen overhaald, ik STOP NIE he

Fotoserie over Queenie met en zonder bit:
http://www.paardnatuurlijk.be/cgi-bin/fotoserieshow.cgi?id=154

Eva Saegerman schreef op maandag 12 november 2007, 19:50:


Wat een verhalen allemaal hoe iedereen over is gestapt of nog bezig is de overstap te maken. Opvallend eigenlijk dat er heel weinig of niemand is die het zonder bit heeft geleerd als basis. Toen ik het leerde gebruikte bij ons echt niemand een bit, ze waren er niet eens. Het was gewoon elkaar helpen en er op. Vreselijk gelachen natuurlijk ook, soms dook je wel eens met ponnie en al de berm in als er wat was te vreten. Een keer met ponnie en al in de sloot gegleden omdat de kant afbrak waar juist die lekkere pol gras stond. Je leerde er wel van, je leerde heel snel herkennen of ze weer eens wat van plan waren. Vaak sliepen we er ook en dan gingen we elkaar natuurlijk ook spookverhalen vertellen. En leuk hoor dwars door Amsterdam rijden met die ponnies.

Es

Esther schreef op zondag 11 november 2007, 21:12:


A. Op de manege, vanaf, euh, (Alzheimer light) 1988 ongeveer. Compleet traditionele lessen met alles erop en eraan van riempjes, sporen, slofteugels (daar heb ik zelf nooit mee willen rijden wel), op verschillende maneges.


Lang over nagedacht! In die zin dat ik nu nog niet volledig bitloos ben. Lees verder... Toen ik rond 1997 voor het eerst een 'eigen' paard had (ik huurde Cesar samen met een ander meisje) waarmee ik niet alleen in lessen reed maar ook alleen kon rijden is dat bitloze langzaamaan gekomen. Zonder informatie van buitenaf, nog geen internet of NH boeken toen, gewoon een drang om met mijn vriend Cesar 'meer met minder' te kunnen. Ik had zelf een simpel bitloos hoofdstel geknutseld, ik longeerde hem vaak met de longe gewoon los om zijn hals geslagen (mijlen vooruit op Nevzorov en zijn cordeo eigenlijk ) of soms ook wel helemaal zonder longe, enkel op stem, en dat in een grote piste. Allemaal zelf bedacht toen. MAAR, ik was niet gestopt met bit te rijden, in de dressuurlessen en ook op buitenritten had Cesar altijd een bit in, ik dacht er niet over na dat ook die dingen zonder zouden kunnen.
Dat veranderde pas echt met het Parelliprogramma. (Jaartal... euh... 2002?) Daar mag je in het begin (level 1 en 2) geen bit. Door de goede opbouw van het programma ben ik geen moment ongerust geweest over controle of zo. Sinds dan gebruik ik om buiten te rijden standaard mijn natural hackamore (= touwhalster) en daar voel ik mij ook het veiligst mee, niet met een bit. Door omstandigheden (ja, ik weet het, als ik alles kon overdoen zou ik de overgang naar natuurlijk veel sneller maken natuurlijk!) bleef ik ook met Lolita een tijdlang dressuurles volgen, met bit dus. Dat ik de neusriem wegliet vond mijn leraar niet alles maar dat kon hij nog net accepteren.


Omdat je van Parelli de toestemming krijgt terug een bit te gaan gebruiken eens je bewezen hebt dat je je paard ook zonder hoofdstel kan sturen ben ik dat eind level 2 (2004) ook gaan doen. De dressuurlessen zijn nu al een paar jaar gestopt, maar eens per maand of zo rijd ik nog een keer met bit, dressuurderige dingen binnen het Parelliprogramma waar het touwhalster niet fijn genoeg voor is. Nu alweer een paar maanden niet meer natuurlijk, Lolita is nog steeds met zwangerschapsverlof. Ik heb intussen ook een sidepull en die kan redelijk goed het fijne van een bit benaderen voor de dressuurdingen (met name overgangen tussen travers, renvers, schouderbinnen, schouderbuiten doorelkaar). De kans bestaat dus dat ik langzaamaan kom tot één keer per jaar met bit rijden, tot één keer om de tien jaar,

Moet ik wel zeggen dat ik bv. op de recente TREC wedstrijd in Merendree (Belgisch kampioenschap) veel mensen heb aangesproken over bit en neusriem, kennelijk in die mate opvallend dat ik nadien ervan verdacht werd gesjoemeld te hebben in mijn jurering op de hindernissen, dat ik zou de bitloze combinaties voorgetrokken hebben!

En toen ik recent een Centered Riding clinic meedeed was dat zonder eigen paard, ik ben erin geslaagd te bekomen dat ik op de mij geleende paarden met mijn eigen meegebrachte sidepull mocht rijden. Was trouwens niet zo'n grote stap hoor, de clinic ging door een een heel NH vriendelijke omgeving.

Leuk topic Esther, een boel mensen stellen zich op deze manier voor door een deel van hun paardenvoorgeschiedenis te vertellen, ik ook merk ik!

Nathalie

Nathalie Lagasse schreef op maandag 12 november 2007, 20:31:


Weet je, eigenlijk vind ik zelf (ikke maar hé, klein simpel meisje) het grote verschil niet bit of bitloos, maar hoofdstel (met of zonder bit) of hoofdstel-loos. Niets aan het hoofd dus. Geen teugels. Dat vind ik pas echt rustgevend voor het paard. Want ook met een bitloos hoofdstel zie ik nogal wat waarvan mijn tenen gaan krullen, continu twee teugels op contact, onderhals, brrr. Helemaal zonder hoofdstel heb ik nog nooit dingen gezien waarvan mijn tenen krulden
Wat vinden jullie? En vind je het dan acceptabel om (zoals ik) dan wel met een carrot stick ofwel een touwtje om de hals te rijden? Of zijn stokken altijd verboden volgens de nauwe PN-leer?

Nathalie

Nathalie Lagasse schreef op maandag 12 november 2007, 20:55:


de stok zonder blaadjes mag van mij best!! Het heeft niet het doel om er mee te meppen. Ik vind Parelli trouwens wel binnen de nauwe PN-leer vallen ook al Parelli ik zelf niet.

Es

Esther schreef op zondag 11 november 2007, 21:12:

Ja antwoord A
Kocht een manegepaard met een uitgescheurde mond
Ging dus rijden met een halstertje
GOH dat ging niet alleen goed maar veel fijner en beter
Dat is 35 jaar geleden
Ik was de gek van t dorp!!
Had veel poen kunnen verdienen he!!!
Nee hoor Niemand was er hier toen klaar voor*(en nog veeeeeeeeel te weinig hier in de buurt)drrruppppppeeeeellllllll
Nee een plensbui van bitlozen maak je hier niet mee.
Wat wel fijn is dat sinds ik op deze stal werk alle paarden (behalve de ijslanders )(zweepjes ijzerrrrs en bitten) de andersoortige paarden geen van allen meer op ijzers lopen .en 4 meiden (incl moi) rijden bitloos
Dat is t clubje wat ik verzorg en dat zijn er toch 22
das mooi!

groetjens trudy