Gudrun schreef op maandag 21 januari 2008, 9:26:


Wat een práchtige verhalen op deze loodgrijze maandagochtend. Ik heb er toch weer 'n beetje zin in vandaag, bedankt :)

Daan (die het ook niet zo zwart-wit ziet, maar haar eigen beesten toch nooit weg zou kunnen doen..)

Gudrun schreef op maandag 21 januari 2008, 9:26:

Tuurlijk is het niet zwart-wit. Ik denk ook niet dat Piet het zwart wit bedoelt.

Het is duidelijk dat er een verschil is tussen n.a.v. gezondheids- of financiële omstandigheden een goed huis zoeken voor je dier (zonder daar geld voor te vragen want het je mag godopjebloteknieëndanken als je iemand vindt waar ze gelukkig worden) en contact houden, of een nieuw dier nemen en de oude wegdoen omdat ie toch niet zo goed blij je blijkt te passen (x jaar en een prachtig gezamenlijk leerproces later...).
In geval van de betreffende advertentie - die inmiddels weg is? - snap ik er eigenlijk niets van (maar dat hoeft ook niet ).

Ans Jondral schreef op maandag 21 januari 2008, 10:28:


Er is in St Niklaas een "Amerikaanse dressuur school" waar het verboden is je paard elke vorm van emotie te tonen laat staan te schenken.
Er zijn mensen hier die dit kunnen bevestigen als ze dat zouden willen. Hoelang denken we hier uberhaupt over na? Hoeveel weten we van wat een paard voelt en hoe een paard de dingen beleefd? oe lang gedragen we ons tegenover een paard als vrienden?

Maar buiten dat, kan ik me veel meer aansluiten bij de principes van Charlotte en haar ouders, je neemt de verantwoording voor een dier zijn leven en dat houd je, of er moeten zulke zwaarwichtige doorslaggevende redenen zijn dat je hiervan af moet stappen.

Ja, waar ik dat jaar vandaan heb , weet ik ook niet meer, ik heb het ergens gelezen, maar kan het dus even niet onderbouwen.
Iemand die dat toevallig wel (nog) weet?
Je hebt het nu over een paard wat gewend is te verhuizen,dat ligt toch nog weer iets anders dan een paard jaren en jaren bij je hebben in dezelfde vertrouwde omgeving en wat niet anders kent.

Een paard wat in een nieuwe kudde komt zal onmiddelijk zijn rang bepalen denk ik en medestanders proberen te vinden, want een paard in de natuur alleen is ten dode opgeschreven.
Ik kan je wel wat voorbeelden geven van andere dieren en dan vraag ik me af of een paard het niet net zo voelt maar welicht uit een grotere overlevingsdrang anders toont? Wetende dat een paard een geheugen als een olifant heeft.

De voorbeelden van honden en katten die na maanden zoeken op hun oude adres terugkomen zijn legio. De hond voor de mensen, de kat voor het huis. Duiven die niet aan een ander adres wennen en binnengehouden moeten worden omdat ze anders linea recta naar 'huis' vliegen.
Het konijntje wat vroeger een paar maanden op de slaapkamer van mijn dochter stond moest weg omdat het geen doen meer was vanwege het stof en de geur en is omdat we toen alleen een piepklein balkonnetje hadden teruggegaan naar de boerderij van mijn grootouders . Het heeft niet meer gegeten en niet meer gedronken en was in drie dagen dood, hoorde ik achteraf
Vanwege onze Ara konden we eigenlijk niet op vakantie, het beest at niet meer. Dagjes weg was de max. Later hebben we het op kunnen lossen door mijn moeder (die kende ze) elke dag een poos bij de kooi te vragen te gaan zitten, dan at en dronk ze zolang ze erbij was. Mijn Duitse herder die de eerste dagen in een pension niet at en alleen maar lag te wachten tot ik hem er weer vandaan haalde. Later ook altijd een vakantieplaats voor gezocht waar honden welkom waren.....


Piet
The opposite of positive reinforcement is no reinforcement, not
correction

Ans Jondral schreef :



Ow, geloof maar dat paarden hun eigenaar vreselijk kunnen missen en dat sommigen enorme gewenningstijd nodig hebben. Niet álle, maar toch....

Amie heeft máánden lopen kwijnen om haar eigenaar, ze was humeurig, kon niet aarden, was zenuwachtig en eenkennig. Ze is altijd van één eigenaar geweest (nu nog trouwens, maar die zien we never nooit) en had grote moeite met het feit dat er hier meerdere mensen rondlopen en ze af en toe in de les moest uithelpen. Nu is ze 9 maanden hier en nu zien we het verschil met toen. Er lijkt een stukje overgave in haar te zijn gekomen, ze wordt opener naar ons toe.

Puck, we stonden net nog bij haar, gaat inmiddels fantastisch, zij is sterk geworden, gezond ook, en is heel erg aan ons gaan hechten. In het begin hield ze een muur voor, die is nu aan het wegbrokkelen.
Vanuit haar toch relatief 'veilige' stal in de wijdsheid van de weide, andere paarden weaarmee ze rekening moest houden, dat viel haar erg zwaar in het begin. Nu, ook 9 maanden later, is er rust aan het komen in dat lijf.

En een ander voorbeeld is Bombita. Die heeft er maar liefst 2 jaar voor nodig gehad om zich een beetje stevig in haar vel te gaan voelen. Die kroop als ze de kans kreeg weg in de inloopstal en wilde geen contact.
Pas nu, twee jaar later, begint ze een beetje uit haar schulp te kruipen.
De enige metwie zij echt iets wil aangaan is overigens Evy.
Mijn eigen paard, BD, is ook een heel eenkennig paard en zij kan werkelijk beledigd reageren als ik haar teveel links heb laten liggen.

Cas had ook best moeite met wennen en zo zijn er echt wel meer.

Er zijn er ook die lang-leve-de-lol gelijk aan het party-en slaan: Oakley, Stef, Winner en nog een aantal van onze paarden.
Maar dat ze hun eigenaar ook kunnen missen en echt moeten aarden staat voor ons vast.

Vergeet niet dat paarden graag volgens patroontjes leven. Is een patroon eenmaal helder en duidelijk dan kunnen ze het zo jaren volhouden.
Dat de drinkbak in die weide anders is dan in de andere weide hoort bij het patroon van díé weide. Bovendien zijn jij en je zus constante factors in hun leven en daardoor willen ze zich wel aanpassen.

Nieuwe paarden hier komen in een totáál nieuw patroon; wij gaan dnders met ze om dan de meeste (tradi) eigenaren, wij vragen andere dingen va ze, zijn bijvoorbeeld consequenter, dat kan enorm tegenvallen als je heel veel vrijheid gewend bent wat je gedrag betreft. En de paarden leven in groepen, voor een ex stalpaard met voernijd, zoals Puck, is het best moeilijk om steeds door Winner op je nummer te worden gezet omdat je je alle hooi wilt toe-eigenen Pas nu het patroon van die grope duidelijk is voor Puck, nu ze weet waar ze staat en waaraan ze zich te houden heeft, kan ze laten zien wie ze eigenlijk is. Niet voor niks krijgt ieder paard hier een jaar de tijd om te wennen en dat hebben de meesten hier hard nodig óók! Maar: Je moet het willen zien en willen erkennen....

Groet, Pien

Ans Jondral schreef op maandag 21 januari 2008, 10:28:


Ik dacht dat M. van Dierendonck had gezegd, dat een paard maar een paar echte vriendschappen in zijn leven had, buiten zijn moeder om.
Ik weet niet....mijn paard wordt niet blij van een verkassing..
Ik heb haar 1x verplaatst, en toen was ze wat zuurder naar mij toe..
ze was haar plek aan het bevechten in het groepje en toen ik haar een keer kwam halen uit de wei (ik had haar even met rust gelaten) toen kwam ze parmantig op me af gedraafd, zo van...en wat kom jij precies doen in MIJN domein, dat was nog heel erg een issue. Inmiddels is ze een stuk gelukkiger, want het is wel betere huisvesting dan de vorige...
Maar ik weet gewoon dat ik haar niet steeds moet verplaatsen. Zij verblijft veel langer op haar plek dan dat ik tijd met haar doorbreng.
Ben benieuwd, straks, 1 maart, gaan twee vriendinnetjes weg. Ze staan nu vaak met ze drietjes buik aan buik, pony in het midden. Pony en ander paard gaan straks weg...en er komen weer nieuwe bij.
Dan denk ik, wat doen we toch met ze..
Over paard weg doen, alleen als je mekaar dood ongelukkig maakt (Elzaline?) zelf fysiek niet meer kan, of financieel niet meer kan.
Maar niet omdat mijn paard geen dressuur wil en ik wel, of andersom. Die apenkop van haar, die kan ik echt niet meer missen. (natuurlijk kwijl ik wel bij een andalusier voor maar 1500 euro, maar ik weet nu al dat ik geen tijd en geld heb voor twee, en dan gaat Pardie dus niet worden ingeruild)

groetjes Clarissa

marjolijn schreef op maandag 21 januari 2008, 11:11:


Ik wil daar even op reageren door Trea een hart onder de riem te steken.

In geval van Trea wéét ik gewoon dat Trea er alles aan zal doen wat in haar vermogen ligt om Amy een minstens evengoed of misschien zelfs beter tehuis te geven. Dat paard zal echt niet naar de eerste de beste verhuizen en ik kan me voorstellen dat het een enorm moeilijke beslissing moet zijn geweest voor iemand als Trea die met hart en ziel aan haar paarden verknocht is. Omstandigheden veranderen, wensen veranderen, jij wordt beter, je paard kan daar niet in meegaan; je krijgt minder tijd, geld, accenten worden verschoven ofwatdanook. In een geval als dit vind ik dat een zeer weloverwogen beslissing.

Ik hoop en vertrouw dat je een mooie plek voor Amy gaat vinden, Trea!

Groet, Pien

Piet schreef op maandag 21 januari 2008, 11:40:


Er is in St Niklaas een "Amerikaanse dressuur school" waar

WE zijn ermee bezig !!! Serieuze reactie is gestuurt naar managing director van S...A in ST Niklaas . Is ook al reactie op gekomen trouwens !! en die was niet negatief . ONrechtstreeks komen ze dus toch bij mij terecht is zo komiek hé !!

Piet schreef op maandag 21 januari 2008, 9:06:


@Piet,

Toevallig WEET ik meer over dit hko.htm">hoefkatrol paard en de situatie en WEET ik dat jouw oordeel volkomen bezijden de werkelijkheid is.
Ook WEET ik dat de opgebrachte prijs (slachtprijs) door verkoper aangewend zal worden om de lessen bij AdB voor koper te bekostigen.
Ook WEET ik dat je je hulp hebt aangeboden, maar wat mij daarbj frappeerde is dat je er niet bij vertelde aan wat voor hulp je dan dacht. Mede daardoor is je mail als een veroordeling opgevat. En na wat ik hier lees, klopt die interpretatie dus.

Jammer, want zo help je geen paard vooruit.

Het vragen van de slachtprijs (die verkoper vervolgens weer ter beschikking stelt van koper) is ter bescherming van het paard tegen lieden die denken dat ze met een gratis paard zelf het slachtgeld op kunnen strijken.

Met vriendelijke groet,

Monique

clarissa ruijgrok schreef op maandag 21 januari 2008, 11:51:


Ik kan met Ilias van hier naar tokyo verhuizen zolang ik bij hem blijf is alles ok . In Damme brulde hij de boel bij elkaar als ik nog maar uit het zicht verdween !!Dus bokes in de stal opgegeten !! Hier thuis is het spul van hem ! das duidelijik dan kan ik en week of drie vier vertrekken indien ik zou willen . Vertrouwd terrein en maten om mee samen te knoeien meer heeft die kreel dan niet nodig .
De moeder van Yasmin , INdy heb ik nu 2 jaar er zijn hier mensen op het forum die op haar hebben gereden en hebben meegemaakt welke band er met haar is . Idem bij haar , zolang ik rond haar loop is voor haar alles ok , ze gaat door het vuur indien nodig WANT it's okay mieke !!Vraag maar aan Herman Ellen 2 , Katja enz...... Ik denk dat gewone, heldere,open vriendschap mischien de meest duidelijk boodschap geeft naar hun toe ??? Geen hidden agenda's of andere menselijke emoties op de achtergrond .Bvb De eerste maal dat Veldre haar hoofd tegen mij aanlegde ipv mij een uppercut van hier tot in Zeeland te geven, was voor haar een keerpunt !! Het zit in kleine dingen maar volgens mij is dus ongecompliceerde emotie die rechtuit van ...komt het duidelijkst voor onze viervoeters !! En dan spreek ik niet over telepathie of gevoel . Ik heb altijd geweten wie mij echt "graag" zag en wie gewoon vriendleijk was tegenover mij voor één of andere reden .Voor dat "graag"persoon doe je toch gewoon alles ??