Maar waarom is dat zo'n slechte opmerking? Dat kan toch? Is het dan niet vriendelijker naar het paard toe om paardlief te verkopen aan iemand die wel die klik heeft met het dier? Moet je zo'n dier dan houden uit principe? Omdat je haar nu eenmaal gekocht hebt mag je haar nooit meer verkopen?

Word je daar dan niet alleen maar bitter van, naar het paard toe ook? Lijkt me niet dat beide partijen daar dan gelukkig van worden...

Zou je dat eens verder uit wllen leggen Piet?

Mvg, Maaike

Maaike schreef op maandag 21 januari 2008, 22:42:


De nuance zit een beetje in het volgende
* met het betreffende paard klikt het echt niet of
* met het nieuwe paard klikt het beter
Bij de eerste reden lijkt het veel meer alsof er inspanningen verricht zijn. Sommige toestanden die een uiting zijn van "het klikt niet", zijn dus eigenlijk dominantieproblemen in de ruime zin van het woord. Hiermee bedoel ik dat er tussen mens en paard nog geen duidelijke afspraken gemaakt zijn. Het kan natuurlijk voorvallen dat men niet tot een "consensus" komt, dat men in de afspraken niet overeenkomt; maar dat uit zich niet de eerste weken. Daarvoor moet eerst heel wat pogingen gedaan worden om tot die overeekomst te komen.
De tweede reden lijkt veel meer alsof men een paard koopt, waarbij er nog heel wat getraind en dus afgesproken moet worden, maar omdat het niet vanzelve gaat men een tweede paard koopt, en ja, daar worden de afspraken veel makkelijker gemaakt; het klikt beter.

Ikzelf heb in de eerste situatie gezeten. misschien zou ik na veel vallen en opstaan (letterlijk), na jàren training, toch tot een soort v verbintenis kunnen komen hebben met dat paard, maar alles ten koste van mezelf én paard.

Behalve het klikt niet in de eerste betekenis van het woord, waarbij er dus véél inspanningen geleverd zijn van de eigenaar kunnen leefomstandigheden of onverwachte gebeurtenissen uiteraard ook een rol spelen in de verkoop van een paard en dat speelt ook zowat bij trea geloof ik.

Iemand die een paard heeft maar eigenlijk geen tijd meer wil insteken door andere interesses waardoor paard nauwelijks op de wei bezocht wordt, bereden of zorgen krijgt (bv tandarts niet laten komen, elke 2 maand kijken naar hoeven, enz) maar het paard uit principe dat je een dier niet verkoopt, ook niet wilt verkopen, terwijl het voor alle partijen een meerwaarde zou zijn aan het leven, tja, wat is dan zo'n principe waard?
soms denk ik wel eens, dat paard zou een veel mooier leven kunnen hebben bij een andere eigenaar, dan ben ik advocate of the horsen en zeg ik "verkoop!".

Een dier verkopen, neen, je weet waar je aan begint, met nodige inspanningen lukt het misschien wel! maar we moeten ook nuchter blijven en niet altijd vasthangen aan dat principe, is mijn principe

Eva Saegerman schreef op dinsdag 22 januari 2008, 9:58:


Ik ga hier een verhaaltje vertelen van een klein madammeke met een groot paard dat echt is gebeurd en niet zo ver van jullie voordeur nog wel ! Kwestie van dat ten koste gaan en nog meer van die stellingen !

ONderwerpen zijn een vrouw van rond de 35 en een merrie van toen 9j oud . De vrouw had vroger paardgereden maar was een hele tijd gestopt . De merrie bleek later een hoog in het bloed staand NWP te zijn dat voor slachtprijs was "doorverkocht" in het kader van een verzekeringsfraude.

Door mijn werk met paarden werd de vrouw haar oude virus terug aktief en gingen ze op zoek naar een paardje . Na enkele weken werd V mij voorgesteld als potentieel eigenaarspaardje . Laten we zeggen dat de kennismaking "spectaculair" was . En dit was ook mijn advies naar de mevrouw toe / Prachtig mooi paard , man wat kan die bewegen MAAR weet : Je zit op een bom met een hele korte lont , dus als ik van jou was NI DOEN !!!
Dagje later berichtje : we hebben haar toch gekocht hoor Eddy we konden haar daar niet laten staan .
Eigenaar had tegen haar gezegd dat er jonge meisjes op reden en dat ze niet weg moest maar enfin mischien naar haar wel enz.....prietpraatpoetslulslebberslebberlallala . Jullie kennen dit wel niet ???
Paardje komt bij mij te staan voor enkele maanden .
Ik heb nog nooit "zonder aanleidng" zo hard moeten vechten met een paard .Heb nog nooit een paard zo hoog weten steigeren en zich letterlijk achteruit gooien met ruiter en al ALS ze haar zin niet kreeg . Een galop eindigde altijd in een razende wedstrijd tegen zichzelf . Zo heb ik met haar de 4 km lange dreef van Averbode naar Scherpenheuvel eens 5x op en af gesjeesd zonder haar te kunnen stoppen op topspeed wel te verstaan !!! Met dit paardje was behoorlijk wat uitgespookt vroeger !!
Stilletjesaan en enkel door consequent door te vragen en allesbehalve hard te worden of te straffen kwam de ommekeer Na ettelijke maanden dus . Werd V buiten te berijden (bitloos, zonder trukendoos) door mij . Nu nog de mevrouw !!!!

L heeft blauw gezein van aan haar wimpers tot aan haar dikke teen !! Heeft weken scheef gelopen doordat V haar weer eens had afgeworpen MAAR L hield vol ,kwam soms met tranen in haar ogen zeggen dat ALS ze V wegdeed dit enkel naar mij zou zijn en dit voor haar leven MAAR ze hield vol en nu rijd ze V bitloos samen met andere paarden en veulens . Onderneemt ze grote wandelingen alleen .Imponeert Westernruiters met dikke snorren en grote sporen die ze van uit de lucht (V is ruim 1M73) eens vriendelijk toelacht . Neemt haar mee op trailerritten en kortom doet er alles mee !Begint haar nu zelf te bekappen EN opent samen met haar man Rudy de POEDERTOREN . V was mee in Damme en liet daar ook een torenhoge indruk na . Zonder uitzondering is de sterkste madam op de Poedertoren Linda MAAR Vedette komt er erg nauw achter . Diegen die haar willen bewonderen in beweging (Vedette dan hé) zijn hartelijk welkom op onze Poedertoren Demo dag eind April.

Voor al diegene die denken een reden te hebben om hun paard weg te doen .

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 22 januari 2008, 10:19:

Amai, en ikke die dacht dat de "V" voor Veldre stond. Ik kon het alleen nie goe matchen met madammeke L van 35.

Herman,
"Enkel zij die het onzichtbare zien, kunnen het onmogelijke doen."

Eva Saegerman schreef op dinsdag 22 januari 2008, 9:58:

Ik ben het helemaal met je eens, Eva.
Ik denk ook niet dat het in alle gevallen prijzenswaardig is om bijvoorbeeld maandenlang blauw tot aan je tenen en scheef rond te lopen, alleen maar omdat je aan het principe vasthoudt dat het paard niet weg MAG. Het zegt wat over je volhardendheid, wat ook een onderdeel is van een principiële instelling.

Ik vind dat je je ten allen tijde moet afvragen of je het paard het best mogelijke kunt bieden. Angstig worden en niet over die angst heen kunnen komen, zou ik een goede reden vinden om een paard te koop te zetten.
De mevrouw van de Poedertoren had bij mij niet minder respect geoogst als ze het paard waar ze nonstop vanaf kneiterde, op den duur om die reden had verkocht. Dat had ik verstandig gevonden.
Nu het achteraf allemaal goed is afgelopen en ze niet invalide is geworden, kunnen we juichen en zeggen: ze heeft het 'm toch maar geflikt omdat ze geloofde in het paard. Da's misschien niet de verstandigste keus, maar wel nobel.

Moeilijk hoor, kiezen.

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 22 januari 2008, 10:19:

Ik herkende het verhaal meteen! het is een sprookje zeker
Dat getuigt nou eens van "heel wat pogingen om tot een overeenkomst te komen", hetgeen ik bedoelde.
Toch geloof ik dat een bepaalde eigenaar niet kan passen bij een bepaald type paard, hoe goed de training van de eigenaar ook is. Als eigenaar bv geen zin heeft in intensieve training, omdat paardrijden voor eigenaar een hobby is en geen must-go-on training, en daarom nooit op haar paard zal kunnen rijden, zelfs zelden de wei in kan bij paard en het daarom ook niet meer doet, wat denk je dan van verkoop?

Eva Saegerman schreef op dinsdag 22 januari 2008, 11:27:


Dan denk ik dat je dit paard noooit had moeten kopen of wegens onverenigbaarheid van karakters rap terug moet brengen naar de vorige eigenaar en dan is het maar te hopen dat je bij de aankoop een periode hebt afgesproken waarbij dit kan.
Aannemende dat een paard 20+ jaar kan worden lijkt het me logisch om te onderzoeken of je bij elkaar kan (gaan) passen of niet.

Piet
The opposite of positive reinforcement is no reinforcement, not
correction

Piet schreef op dinsdag 22 januari 2008, 11:39:

Precies dààrom dat ik zowel bij Papillon als bij Veldre een proefperiode van 1 maand vroeg.
Als ik bij een potentiële koop het paard niet onvoorwaardelijk op proef krijg, dan gaat voor mij de koop zowiso al niet door.
Bij Papillon wist ik na 3 dagen al dat het dik ok was. Bij Veldre heeft het toch nog tot vorige week woensdag geduurd voordat de klick er hélemààl was.

Herman,
"Enkel zij die het onzichtbare zien, kunnen het onmogelijke doen.

Herman schreef op dinsdag 22 januari 2008, 11:50:


En stel dat iemand in zo'n proefperiode brokken en maakt of je paard even verknald door onkunde ofzo? Hoe zou zo'n proefperiode er uit moeten zien? Vaak hebben mensen mooie praatjes over hun kunde, maar in de praktijk loopt het vaak weer heel anders. Dan krijg je na een maand misschien wel een paard terug waar je helemaal overnieuw mee moet beginnen. Ik heb ooit eens een paard uitgeleend aan iemand die het paard voor me buiten door zou rijden ( ik kan dat zelf niet als blinde kip) Een ervaren iemand, maar mooi dat het paard voor haar helemaal niets deed, behalve vluchten. Dt vluchtgedrag werd als dominantie bestempeld. Dat paard is van alles, maar niet dominant.

Piet schreef op dinsdag 22 januari 2008, 11:39:

Dat zou ik in eerste instantie ook nastreven piet
maar in theorie kan dat wel kloppen en sta ik er achter,
de praktijk is soms anders
Ik heb mijn 1ste paard van manege gekocht. Werd met stang kinketting sporen zweep en helen battaklan gereden, 3weken op stal (zonder uit te komen!), enz. Ik kreeg 14dagen proef met hem. Het ging niet goed. Maar ik ben er van uitgegaan dat dat allemaal te maken had met nare jaren in de manege en het allemaal zou beteren als ik hem de tijd gaf op de wei en beetje bij beetje alles zou opbouwen. Pas later, toen de 14dagen voorbij waren, na 6 maanden was het duidelijk dat onze karakters echt niet matchten. Ik heb vanalles gedaan opdat het toch zou klikken (clicken zou mooi zijn ) tussen ons maar het mocht niet zijn.

Eva Saegerman schreef op dinsdag 22 januari 2008, 11:27:


Wilde net schrijven wat jij hier schreef, Eva.

Vinden jullie dat leuk? Dat je zoveel moeite moet doen om overeen te komen met een paard?
Heeft dat een grotere waarde ofzo?

Ik heb met Pête ook twee jaar ruzie gehad. En ik denk dat zowel het paard als ik dat niet meteen als aangenaam hebben ervaren.
En om nou te beweren dat zo'n haat-liefde verhouding een meerwaarde inhoudt?
Ik ben gek op m'n paard maar toch....ik zou zoiets nooit meer willen.
Als ik nog eens een paard koop waarmee het niet meteen klikt, dan gaat hij toch echt weg hoor.

Eva Saegerman schreef op dinsdag 22 januari 2008, 12:05:


En zo'n proefperiode is ook niet altijd van toepassing.
Want met jonge paarden, veulens, jaarlingen etc...?
Die koop je, gooi je een aantal jaren op de wei en het zal pas zijn als je er iets aan gaat vragen dat je echt weet wat voor vlees je in de kuip hebt.
je hebt natuurlijk wel een beeld van het karakter van je paard over die jaren, maar je kan dan nog aardig verbaasd zijn, denk ik.

Ans Jondral schreef op dinsdag 22 januari 2008, 12:12:


hier nog zo iemand die der serieus aan moeten werken heeft. Proefperiode had nx uitgemaakt... ongeveer heel het eerste jaar, was hij nog steeds zoals hij was toen ik hem kocht: bang in de omgang,onderdanig en suf.
Nu is hij de chef van de wei en alles behalve suf of rustig! integendeel, hij kan de benen van onder zijn gat rennen zonder een spatje zweet te vertonen. De enige reden dat hij waarschijnlijk mak was bij het wandelen, was gewoon omdat het hem allemaal niet interesseerde en hij lang geleden heeft onder chronische tekorten in de voeding (pas na de zoveelste kuur van DA nr 3 begon het pijlsnel berop te gaan!). Langs een kant ben ik nu doodgelukkig als ik hem daar zelfzeker door de wei zie vlammen, maar het spijtige was dat nu ook duidelijk werd dat wandelen toch niet zo iets voor hem was (tenzij in groep).

Ik moet Ans wel gelijk geven dat al dat gezwoeg ook vermoeiend is. Kijk naar de 3e pony die ik bijkocht; heb er toch ook maar eentje op karakter uitgekozen toen. Ik had nochtans een KWPN merrie gratis aangeboden gekregen van een vriendin die stopte met paarden, maar dat was zo'n kreng dat ik dacht van sorry, maar dit zie ik toch niet zo zitten. Hoewel ze vast wel een goed paard zou kunnen worden voor iemand (mits er aan gewerkt werd)

Esther schreef op dinsdag 22 januari 2008, 11:56:


Bij Papillon zijn geen afspraken gemaakt. Ik was een volslagen no-no als het om paarden ging. Ik kreeg hem gewoon voor 1 maand op proef, omdat de eigenaar juist in zijn eindexames zat en dus tóch niet kon rijden.
Ik mag er niet aan denken als er tijdens die proefperiode iets met Papillon zou gebeurd zijn.

Bij Veldre hebben we een contract opgesteld, waarin alle aansprakelijkheden beschreven staan. Ook de uiteindelijke verkoopprijs stond erin. Ik heb - contractuele afspraak - de prijs betaald de dag dat we Veldre zijn gaan halen.
Klinische keuring was voor rekening van de eigenares en werd uitgevoerd voor vertrek, mét schriftelijk verslag van de DA.
Als Veldre nu binnen de maand tóch terug zou gaan naar de eigenares, zou opnieuw een klinische keuring plaatsvinden, deze keer op mijn kosten. Blijkt alles in orde, wordt het bedrag cash terug betaald.

Het was een héél strak, maar duidelijk opgesteld contract. Voor de uiteindelijke inhoud ervan hebben we meermaals onze wensen, eisen en opmerkingen naar mekaar doorgemaild. Na 1 week zijn we bij elkaar gaan zitten en hebben we alle belangepunten samen op papier gezet.
De inentingen die Veldre gehad heeft, en die ze nog moest krijgen, wanneer ze ongeveer terug moest bekapt worden, transport van Nederland naar België, ... àlles hebben we doorgenomen en daar waar relevant mee in het contract opgenomen.
En ja, er kan dan nog altijd van alles mislopen. Maar Veldre was al wél betaald.
Risico's kan je nooit voor 100% uitschakelen. Maar goede communicatie en duidelijke afspraken op voorhand kunnen toch al héél wat narigheid voorkomen.

De omgekeerde veronderstelling dan:
Ik heb mijn oog laten vallen op een onwaarschijnlijk mooi, lief en aanhankelijk paard. De eigenaar vertelt mij dat het beestje kerngezond is, licht op de hulpen reageert en ideaal geschikt is voor beginnende ruiters die graag veilige bosritten willen maken.
Maar het paard blijft bij de eigenaar tot de dag van verkoop.
De eigenaar vertelt me ook dat ik elke dag mag komen rijden na afspraak, zodat er zeker altijd iemand thuis is.
Ik bezoek mijn kandidaat-paard 4 tot 5 keer in de week. Dochterlief mag mee, en we rijden samen, verzorgen het paard en gaan er af en toe ook eens leuk mee aan de hand wandelen. We moeten teslotte op die maand zoveel mogelijk feeling krijgen met deze 4-voeter.
De maand is om en we kopen.
Alles lijkt goed te gaan, maar na een weekje begint het paard geleidelijk aan wat streken te vertonen. Dit wordt steeds erger totdat het paard al gauw niet meer te rijden is ... stampen, bokken, stijgeren, ...
Na een bezoek van de DA blijkt het paard medisch helemaal niet in orde, en al helemaal niet geschikt om als rijpaard te fungeren.
Tijdens de proefperiode echter ging alles zo lekker. De eigenaar spoot zijn paard plat om mankementen te verdoezelen. Eens het paard verkocht, zijn de medicijntjes vlug uitgewerkt en komen de medische afwijkingen terug.
Dan heb je voor véél geld alleen maar een hoopje ellende in huis gehaald.

Dààrom wil ik een paard onvoorwaardelijk op proef, in mijn omgeving, nóóit bij de eigenaar zelf.
Je zou er van te kijk staan hoevel zieke paarden als kerngezond op deze manier verhandelt worden.

Herman,
"Enkel zij die het onzichtbare zien, kunnen het onmogelijke doen."

Ans Jondral schreef op dinsdag 22 januari 2008, 12:12:


Wel zo'n paard "leert" je héél véél, daardoor wordt je weer een beter paardemens en maak je diezelfde fout ni meer maw je leert stilletjesaan de karakters te lezen!!