Martien van Schubert schreef op vrijdag, 24 september 2004, 14:35:
> e m kraak schreef op vrijdag, 24 september 2004, 14:22:
>
>> Ilona Kooistra schreef op vrijdag, 24 september 2004, 14:17:
> het zo maar te noemen. Dan wordt dat paard buiten de 2e
> veiligheidszone gedreven, a.h.w. uit de kudde. Weg veilig
> gevoel. Wat je ziet is dat die paardjes er alles aan doen om
> terug te mogen keren. Wanneer de alpfamerrie of alphahengst dit
Het Join Up verhaal van Roberts? Ik heb dit in 30 jaar naar paarden kijken (ook in "echt" kuddeverband) nog nooit zien gebeuren. De werking van Roberts' truukje berust nmm (!) op geheel andere achtergrond dan "dominantie winnen".
> niet wilt dan zal die dat duidelijk aangeven. Kont naar het
> paard toe en oren in de nek.niet meer niet minder. Dat is
> paardenstraf, van voor en door paarden. Hoe straffen mensen met
> paarden. Stem verheffen, en op het moment dat het paard b.v.
> stilstaat, hoofd omhoog ogen groot, neusgaten wijd
> open...........baffffff heeft ie er een hangen. Stommer kun je
> niet zijn. Gun het paard een moment van rust en straal vooral
> rust en balans uit. Ik zal mijn paard iedere dag weer moeten
> bewijzen dat ik het leiderschap (lees: partnership) waardig ben.
"Partnership" - vriendjes zijn, vind ik echt een veel betere verwoording dan leiderschap. Uit het vriendjes-zijn ontstaat als het goed is een vertrouwensband, en van daaruit wellicht een volgzaamheid (en dán maakt "verschillende soorten" ineens niet meer uit) naar jouw oordeel als dat in praktijk een steeds weer juist en aantrekkelijk oordeel blijkt... (som van pos. versus neg. prikkels, of zoals Inge
Nr:12328 tiepte: "een paard doet die dingen die hem op dat moment de beste keuze lijken om zijn eigen voortbestaan te verzekeren, die dingen waarvan hij verwacht dat ze hem instant voordeel gaan opleveren.")
Dus geen dominantie (=agressie) vanuit mens maar wél volgzaamheid vanuit paard. Mensen maken nu eenmaal zelden deel uit van een kudde paarden, maar wat wel kan is individueel vriendjes met een paard worden, zoals veel paarden ook onder elkaar een vast vriendje hebben.
Ilona:
> de straf die ik nu bedoel: paard staat niet stil: <pats>
> (paard denkt: wat een onbetrouwbaar rottige tweebener is dat
)
>
> Dus, paard doet iets en krijgt daar een schreeuw, pets of geen
> hand bix na het rijden voor.
Ebby:
> Ik heb hier niet op gereageerd maar reageerd toch op jou.
> Ik denk dat je straffen en corrigeren hebt. Corrigeren is
> meteen. En duidelijk voor een paard.
Straffen kan ook meteen zijn, en toch niet op de bedoelde wijze door een paard begrepen worden (slaan bijv.).
Corrigeren daarentegen kan zowel "straffen" als "belonen" zijn... maar iedere "straf" kost je dus wel minstens een bonuspunt m.b.t. de vertrouwensband. Daarom kun je beter als "straf" een "passende beloning" bedenken, of anders totaal negeren.
Martien:
> Ebby. Wat mij opvalt is dat veel mensen inderdaad zo fout
> reageren.
En dat is logisch, omdat het mensen zijn. Geprogrammeerd om met
mensen te communiceren, wat je zelfs in "methoden" om met andere diersoorten te leren communiceren terug ziet helaas. Ik hoop niet dat ik jullie zit te vervelen, want ben zelf ook maar aan het oefenen dit soort zaken begrijpelijk onder woorden te brengen... ik denk tot op zekere hoogte te weten hoe het zit, maar uitleggen is wat anders
Maar wat is "straf" nu eigenlijk? Want daar ging het om.
Uit de respons valt al op te maken dat:
1) Paarden wel degelijk elkaar "straf" toedienen - naar interpretatie van een menselijke waarnemer dan...
2) Paarden ook wat straf betreft een totaal andere belevingswereld dan mensen hebben.
Wetenschappelijk wordt straf gedefinieerd als een "aversieve prikkel", in Jip en Janneke taal iets wat door de ontvanger als ongewenst wordt ervaren. Daar zijn dan weer 2 mogelijkheden bij:
1) iets wat wordt toegevoegd (typische mensen-straf: pak slaag), en
2) iets dat wordt weggehaald (typische mensen-straf: niet buitenspelen).
Maar die typische mensenstraffen werken bij paarden niet, noch het pak slaag noch het onthouden van een handje brokjes later.
Toch wordt er heel wat, voor paarden begrijpbaar, gestraft in de omgang met paarden - alleen realiseert het mensje zich dat in de regel weer niet... het gebruik van
wijken-voor-druk en meer nog de "fasen" van
Parelli zijn daar prima in NH bekende voorbeelden van, evenals het Hempfling-spelletje "plaatsverdrijven". Het werkt, maar je maakt je er niet populair mee - vgl. met strenge schooljuf. Daarom moet er voldoende habituatie, duurzame gedragsombuiging en vooral positieve bekrachtiging tegenover staan.
Ik wil hier graag verder op door, maar niet alles voorzeggen... ben al betweterig en arrogant zat :)
Groeten, Egon
Warboel
