Coralie schreef op zondag 7 september 2008, 8:57:


Dat is ook een manier om het te bekijken: uiting van het gevoel op dat moment en dan een gevoel van geen zin om te werken vandaag of om van de wei af te gaan en de rest achter te laten. Want het zijn geen vreugdebokjes of zottigheid dat er af moet ofzo. Als je rustig blijft, dan gaat het ook over maar ik kan niet altijd rustig blijven op een ping-pong-paard, ik span heel mijn lichaam op (fout ik weet het, maar ni zo gemakkelijk weg te krijgen) omdat ik weet dat ik niet altijd kan blijven zitten. In de piste valt het nog mee want daar kan ze niet weg, maar op straat wil ik het liever wat veilig zenne. Daarom dat ik ook wel weet dat ze weet dat ze mij kan intimideren, omdat ik zelf 1 brokje spanning ben. Oefenen, oefenen en nog eens oefenen totdat ik het zelf niet meer zo erg vind, meer kan ik daaraan niet doen. Later zal ik er wel eens om lachen waarschijnlijk
In je laatste 2 zinnen heb je voor 100% gelijk, probleem is alleen dat het meestal gebeurt vanaf het moment dat ik in het zadel zit, ervoor is ze nog een dutske en als ik afstap is het terug een dutske, ik moet het knoppeke nog vinden maar ben wel hevig aan het zoeken zenne

Kiriaki schreef op zondag 7 september 2008, 11:03:


Bij trainingen wordt er veel langer op geoefend waardoor het wel belastend is, zou ik toch denken.

stumperd schreef op zondag 7 september 2008, 11:36:


Beetje nostalgie, dat schuilhok gaan we één van de dagen afbreken, normaal vandaag maar kvind het wa nattekes, 't zal voor dinsdag worden waarschijnlijk. Jeanneke is erin geslaagd om een balk te laten afbreken gelijk met de grond en we hadden die in de beton gegoten dus das ni zo simpel op te lossen. Ze heeft lichte zomereczeem (valt best mee, ze staat helemaal links op de foto en die is een maand oud en ze heeft toch nog haar staartje hè), een deken leeft bij haar nog geen uur en ze schuurt dus wel een beetje. Maar na 3 jaar heeft die balk het dus begeven.
Nu gaan we een afdak maken voor de stallen en de balken komen achter elektriciteit te staan, niet mijn favorietste oplossing maar ik wil het niet op mijn geweten hebben dat de boel instort terwijl er nog een paard onder staat.

Coralie schreef op zondag 7 september 2008, 8:55:


Yep :) Ik maak regelmatig gebruik van TTouch kan véél uitmaken wat betreft gedrag, spanning en stress.

Sky schreef op zondag 7 september 2008, 14:44:


Kzal me er is in verdiepen

Coralie schreef op zondag 7 september 2008, 8:57:


Ik begrijp best wat je bedoelt Coralie, maar vroeger met Amaroc idem dito. Als ik een baaldag had, wist ... of beter DACHT ... ik: ik blijf er maar beter af vandaag anders dreigt er ontploffingsgevaar (en dat was ook zo, alle hoekena van de pist in recordtempo). Maar eigenlijk is dat een bevestiging van je eigen angst zal ik het maar noemen en uiteraard voelt je paard dat aan. Je laat je op zulke momenten ook zeer snel intimideren en daar wordt van geprofiteerd. Na verloop van tijd wordt dat ook voor het paard als normaal gedrag ervaren. Ik zeg boe en zij schrikt Ik bok en ik moet niet meer galoperen In galop wil zij naar rechts ik doe op het laatste momeny toch lekker links Zij wil stoppen ik ga lekker keihard door Leute alom. Op een gegeven moment ben ik daarin veranderd. Rustig blijven onder alle omstandigheden en blijven vragen ook al bibber ik innerlijk uit mijn vel voor wat komen zal ... Niet altijd makkelijk en vergt ook "lef" soms ... nu rijdt ik op elk moment als ik zin heb. En we doen datgene waar ik zin in heb (tenzij hij moe is ) Of hij nou loopt te bokken, weg te springen, te schrikken, terug te draaien, op te trekken als een raket ... het doet me niks en hij begint het stilaan nu ook door te krijgen. Hij krijgt me er niet bewust meer af en hij bepaald ook niet meer wanneer we wel of niet een ritje gaan maken. Proberen gaat altijd mee, maar eindigt altijd in een Njet ...

Kiriaki schreef op zondag 7 september 2008, 11:03:


Volgens mij is er een verschil tussen bewegen in vrijheid (ken je eigen grenzen) en onder "dwang". Dit laatste gebeurd vaak te geforceerd en te repetitief. Niet goed ... en opnieuw en opnieuw en opnieuw. Dat is het enige verschil. Je mag bepaalde dingen zeker wel vragen, maar denk aan de manier waarop je iets wil bereiken en waarom. Ken de grenzen van je paard.

Britt Claeys schreef op zondag 7 september 2008, 14:43:


Zo,Britt.

Ja als ze eenmaal de schuurpaal ontdekt hebben kun je ze het niet meer afleren.
Jammer,ziet er leuk uit maar de nieuwe zal ook wel mooi worden.
En schrikdraad,ja je moet wat he!!

Cindy Helms schreef op zondag 7 september 2008, 15:22:

...knip...

Leuk zoals je dit beschrijft Cindy.
Echt fijn hè, als je met je eigen rust en ontspanning je paard telkens weer terug rustig kunt krijgen.
Coralie

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 3 september 2008, 0:03:


Ja t zal allemaal wel knap zijn ,maar ik word er helemaal niet vrolijk ervan.
mijn lust voor t oog en mn hart is t totaal niet.
Er straalt geen blijheid van af en t lijkt wel een opwindpaard.
Hup opwinden en afdraaien.
trudy

Coralie schreef op zondag 7 september 2008, 20:00:


Idd Coralie, ik (en ik vermoed ook Britt) besef nu hoeveel van "onze" problemen daadwerkelijk tussen onze twee oren zit. We zijn daarnaast dan nog eens stresskippen (niet echt de exacte verwoording maar trekt er wel op) van nature uit en hebben dikwijls dan nog paardjes die wat hoger staan in het bloed. Niet altijd een even makkelijke, maar eens je de knop gevonden heb, wel een gouden combinatie, niet? Ik wil nu zelfs geen tammer paard meer, ik wordt al lastig al ik al eens een keertje 'benen' moet geven

Cindy Helms schreef op zondag 7 september 2008, 22:15:


Hela, hela, durft gij te zeggen dat ik een gevleugeld exemplaar ben met een probleem in mijn koppie
Maar ge hebt wel gelijk. Denken, denken, denken, vanalle doemscenario's heb ik al in mijn hoofd gehad en wat brengt dat op? Niks, alleen meer spanning van mij uit zodat ik zelfs al op de wei kwam met een zenuwachtig gevoel omdat ik ging rijden, tja da helpt ni hè.
Erg raar, maar op de Poedertoren heb ik dat gevoel niet, het zal de rust van de omgeving zijn
Ik zou Soraya voor geen geld van de wereld willen missen, incl. haar kuren, ze is voor mij een paard waar ik graag mee bezig ben, waar ik graag op rijd en ik kan van haar nog heel veel leren.
Voor mij ook geen slome mannen want daar word ik nu echt een stresskieke van. Pit mag er gerust inzitten, mijn pony was zo'n crossmonster zonder rem waar de handelaar niet vanaf geraakte totdat ik kwam, ik was meteen verkocht. In het begin was ik ook niet altijd scheutig als hij met mij wegsjeesde en zeker niet toen hij begon te steigeren (en hij ging echt wel recht met klauwende benen, ik heb veel bekijks gehad op de manege toen ). Maar op den duur zat ik hem uit te lachen wanneer hij dat deed, hij maakte zichzelf alleen maar moe want het deed me echt niks. Dat komt nog wel bij Soraya, daar ben ik van overtuigd.

Sieta schreef op woensdag 3 september 2008, 11:29:


Je kan kritiek hebben over de trainingsmethoden en ik ben het wel eens daarmee,maar hij doet wel aan natuurlijk bekappen met ook Pete Ramey als leidraad zag ik op de site das dan wel een klein plusje.