Het lijkt wel een wonder. Vandaag, zaterdag, lijkt het alsof er niets gebeurd is. Weken ben ik radeloos geweest en bijna elke dag kwam de
DA langs en was ik bang dat de laatste dagen waren aangebroken voor Don Carlos. Nu heeft hij de hele dag in de (wel kale) wei gestaan met zijn maatje en geniet nu na in de bak van wat hooi en de ondergaande zon. Vanmorgen stond ik in twijfel, hij leek volledig de oude, wat moest ik doen? Hem alleen laten staan in de bak vanwege de diagnose
hoefbevangen van de
DA of mijn gevoel volgen en hem weer in de wei zetten met zijn vriendje Zorro, omdat hij hersteld was van een hoefzweer die pas na 2,5 week doorgebroken was. Ik heb mijn gevoel gevolgd en hem in de wei gezet met het idee dat ik hem bij elke verslechtering terug kon zetten. Ik ken hem inmiddels 9 jaar en ik heb een zeer sterke band met hem, dus ik heb naar zijn signalen gekeken en gewoon het risico genomen. Tot nu toe de goede keuze. Stel je toch voor dat ik het advies van de
DA had gevolgd; dan had hij nu op stal gestaan met ijzers onder zijn pijnlijke voeten. Daar moet je toch niet aan denken. Helaas blijft zodra er iets met hem is mijn twijfel groter dan mijn gevoel en bel ik de DA. Ik wil het beste voor hem. Misschien moet ik daar wat rustiger in worden maar de emotie speelt dan een grote rol. Inmiddels weet ik waar dit jaar mijn vakantiegeld naar toe gaat.....dierenartsen moeten ook leven, tenslotte. Maakt me niet zoveel uit, Don Carlos geniet weer van het leven. Deze crisis hebben we weer doorstaan en ik heb achteraf meer gehad van alle adviezen van jullie op het forum dan van de dierenartsen. Ik blijf zijn benen regelmatig afspoelen met koel water en masseer zijn kroonranden voor in met laurierzalf om mogelijke zweren uit te trekken. Verder laat ik hem 's nachts niet meer in de wei tot het gras geen problemen meer kan geven qua fructaan. Voorlopig ben ik weer de gelukkigste mens ter wereld, heb weer een gelukkig paard. Ik houd jullie op de hoogte,
bedankt voor alle adviezen en steun,
Mariel
Warboel
