Anja Seijn schreef op zaterdag 22 augustus 2009, 13:30:


Neen Anja, helemaal geen onzin, want daar gaat het juist om!
Mijn "druk" stelt ook niet meer voor dan een aanraking .

Maar, een aanraking kan ook heel onplezierig zijn...
Soms, om iets te bereiken, moet zo'n aanraking wel onplezierig zijn.

En, als die onplezierige aanraking maar een paar seconden duurt, dan vind ik dat veel paardvriendelijker dan een uur (of meer) staan zeuren van "ga je nu alsjeblieft eens dit of dat doen".

Marianne

Anja Seijn schreef op zaterdag 22 augustus 2009, 0:13:


Oei Anja wat haal jij je in het hoofd?
Kalm en helder zijn, als beoefening gaat gewoon door alle dagelijkse dingen heen, die heb je juist nodig. Want prima in je vel zitten, heeft geen enkele waarde zonder dat het overeind blijft tijdens tegenslag, op je werk, etc.

Groet, Michiel

Michiel schreef op zaterdag 22 augustus 2009, 14:25:


En ik maar denken dat ik 16 uur in een lotushouding bewust moest worden van mezelf

Anja Seijn schreef op zaterdag 22 augustus 2009, 13:30:


Nee, want dan wordt het "wijken voor aanraking", wat wellicht de suggestie wekt dat het paard bang voor je is. Er komt een heleboel psychologie bij kijken om de juiste benaming te bedenken.
Misschien "meegeven met een suggestie"?

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."

Anja Seijn schreef op zaterdag 22 augustus 2009, 13:30:


Druk zou je heel goed kunnen vervangen door het woord aanraking, als je het gebruikt als cue, als aanwijzing.
Het is de druk die je gebruikt om je paard iets aan te leren. Daarvan weet je wel waar je begint maar nooit waar je eindigt. Ook een ruk aan de teugels, een ram met je hiel in de flank, een knal voor zijn kop is een aaraking.
Gewoon omdat mensen geen idee hebben dat het anders kan en meestal als ze op een paard zitten een kort lontje hebben.

Piet schreef op zaterdag 22 augustus 2009, 16:16:


"ruk", "ram" en "knal" is geen aanraking, vind ik ... dat is rukken, rammen en knallen ofwel geweld. Een aanraking associeer ik in mijn bovenkamer niet als vervelend, eerder aangenaam ... althans ligt ook aan de persoon die mij denkt te moeten aanraken. Zelf ben ik fysiek ingesteld, ik kan tijdens een gesprek mensen wel eens aanraken, ben me hier niet bewust van ... dus ik raak graag aan en wordt ook graag aangeraakt. Maar wat ik wel heel bewust kan en doe, is wachten tot het paard aangeraakt wil worden. Ik heb Jeen dat ook een beetje aangeleerd. Voorheen als mijnheer jeuk had dan liep hij me zowat van mijn klompen. Ik heb hem dat afgeleerd door heel rustig "nee" te zeggen en weg te lopen. Nu, als hij jeuk heeft of een lastige steekbeest en ik ben in de buurt, komt hij rustig dichterbij, doet zijn hoofd laag (bij mijn "ja" en "rustig", wrijft hij zachtjes met zijn hoofd tegen mijn schouder; 650 kg paardenvlees doet zachtjes hé?) of "wijst" de plek aan waar hij jeuk of steekbeest heeft met de gelaatsuitdrukking "alsjeblieft?" Ik heb Jeen ooit één keer een rotmep verkocht ... hij schrok van iets en ik stond bij zijn achterbenen in de poetsplaats (aan 3 kanten een wand), hij had geen idee dat ik er nog stond en heeft mij diverse keren geramd tegen de muur ... niet leuk ... ik kon alleen nog maar weg komen door hem een hele harde rotklap te verkopen. Verder heb ik hem nooit geslagen, nooit geschreeuwd, nooit gerukt, nooit niet niks niet. Als ik wil slaan of meppen, ga ik wel op boksen.

Dat korte lontje van mensen op paarden, was mij ook al opgevallen. Snap daar niets van. Geloof dat ik weinig snap, alhoewel ik zelf niet vind dat ik dom ben Zo lees ik op andere fora wel eens berichtjes en dan hebben ze het over "je moet laten zien wie er de baas is, dan is het een heel braaf dier". Mijn wenkbrauwen gaan dan meestal wat omhoog ... laten zien wie er de baas is ... bij mensen praten ze dan al gauw over lichamelijke of geestelijke mishandeling ... maar goed, ik ben de slimste niet.

Maar even terugkomen op jouw "je weet bij druk wel waar je begint, maar nooit waar je eindigt". Je kunt toch vooraf bepalen wat je grens is. Ik heb ook wel eens zo'n Parelli oefening nagedaan met de vinger op de achterhand. Aanraken tot echt duwen ... lukt bij mij voor geen meter. Erger nog, mijn paard ging in de slaapstand staan ... ik heb er vreselijk om kunnen lachen, ook weer niet handig als "trainer", maar echt het was zo komisch. Dat is toch geen schadelijk "druk" en daar mee heb je gelijk je begrenzing ... ik kan een paard met een wijsvinger (of ik moet in zijn ogen prikken) toch niet iets aandoen?

Frans Veldman schreef op zaterdag 22 augustus 2009, 10:12:


Ik begrip niet zo goed dat wanneer ik het heb over de druk van "wijken voor druk" je onmiddellijk in de pen klimt omdat je dit blijkbaar ziet als een aanval op parelli in person.

Laat me dan dit zeggen: "van alle vormen van dominant trainen vind ik Parelli de meest logische en minst schadelijke, daar zit in ieder geval een plan achter"
Maar ja om wijken voor druk aan te leren zul je in ieder geval zoveel druk moeten gebruiken dat je paard wijkt... of niet? En natúúrlijk kun je op een gegeven moment samen dansen, maar dan moet je eerst het volgen van je danspartner geleerd hebben toch?
Als je een andere weg kent is er dan iets op tegen om dat zonder druk geven aan te leren?

Om antwoord te geven op je vraag:
omdat ik dag in dag uit met de resultaten van 'wijken voor druk' om mijn oren geslagen wordt Frans.
Dan is het allemaal niet zo extreem meer hoor.
Een van de laatste serieus extreme voorbeelden was Alegra. Geloof nou maar geen seconde dat ik het ooit voor elkaar gekregen had om haar voeten te laten geven als ik ook maar de minste vorm van wijken voor druk had gebruikt.
Dán ben je heel blij dat je technieken kent die een paard dingen aanleren zonder dat je nog maar de druk nodig hebt van een voetje met de hand aanraken. Een gram is teveel.
Een 'verknipt' paard dat voor en achter uitslaat , zo gauw je nog maar naar haar benen kijkt... Hoe bedoel je wijken voor druk? Heb je de reactie van haar eigenaresse gelezen?

Anja Seijn schreef op zaterdag 22 augustus 2009, 16:46:


Laat me je een voorbeeld geven.
Een heel goede clickertrainster die vrijheidsdressuur heel leuk vindt en waar ik nu en dan kom omdat ze mij als een soort mentor beschouwt.
Ze laat zien wat ze inmiddels weer bereikt heeft en we praten dan wat over dingetjes die ik gezien heb of probleempjes die ze tegenkomt.
Nu was ze bezig om via grondwerk haar paard "spaanse pas" aan te leren.
Daarvoor tikte ze, echt heel zachtjes tegen het voorbeen met een zweepje.
Ok. dat kan, paard wordt dan gefocussed op dát been.
Wat gebeurde er?
Paard tilt na 4 tikjes nog dat been niet op, tikje 5 volgde en ja hoor paard tilde die voet op.
Ik vroeg haar waarom tik 5 een heel stuk harder was dan tik 1 t/m 4.
Ze keek alsof ze het in Keulen hoorde donderen. Heb ik harder geslagen dan?
Ja dat had ze, toen ze terug dacht erkende ze dat ook. Op mijn vraag Waarom? kwam het antwoord vrij ongemakkelijk. "Omdat ik mijn geduld verloor"
Gereedschap is er om te gebruiken, nu zal dat met een vinger wel meevallen, maar wat als die vinger nou niet werkt? Jij bent gaan lachen, maar wat als je iets in je handen hebt en je ziet níet het komische van het geheel?