Karen Koomans schreef op zaterdag 20 maart 2010, 21:49:


euh, juist ja. Daar staat, maar dan zonder spatie tussen de s en de h:
"s hhhhwoosh"

(vervolg deel 2, vertaling KFH)

Nu in de tussentijd, de paarden die ik krijg, die hebben andere problemen vanwege een bewustzijn bij het publiek. Mensen zijn steeds minder (openlijk, kk) bruut met paarden. Ze slaan het paard niet meer op die manier, misschien, zoals ze dat voorheen deden. Maar wat ze nu doen is dat ze werken met de waardigheid van het paard. Dus het merendeel van de paarden die ik nu krijg, zoals de laatste die ik in een korte videoclip heb laten zien, Harmon, hij is een prachtig, aardig Spaans paard. Hij was compleet depressief. Dus ik kan wel zeggen dat 70%, 80%, 90% van de paarden die ik nu ontvang in mijn shows, in mijn optredens, zij zijn voornamelijk depressief, en vooral hieraan moet ik werken. Daar zijn twee redenen voor: Eén reden waarom ze depressief zijn is dat in onze maatschappij, en paarden zijn altijd een spiegel van de maatschappij, altijd een deel van die samenleving…. Olivier (?) zei dat paarden de meest heldere spiegel zijn van hoe mensen leven in samenlevingen. En ik ben het helemaal eens met die uitspraak. Dus, mensen in de samenleving voelen zich minder thuis. Ze zijn zichzelf kwijt. Ze hebben niet, niet zo makkelijk als vroeger misschien, een eigen persoonlijk standpunt. En dit wordt precies overgedragen op de paarden. Dus dit soort van de weg kwijt zijn, dit soort van je niet thuis voelen, dit soort gevoel krijg ik heel, heel snel met de paarden.

De tweede reden is dat in paardenfluisteraar kringen, zo te zeggen (of “zogenaamd”, kk), en in dressuur kringen, hebben ze uitgevonden dat als je werkelijk dieper kijkt naar het psychologische punt van het paard, dat het sneller is…… meer bruut zonder enige twijfel. Dit is wat ze uiteindelijk verkopen, wat ze niet uitleggen is dat waar het neerkomt, gewoon je paard niet slaan maar zijn psychologische niveau afbreken, gewoon zijn waardigheid neerslaan (“just to beat the dignity down” zegt KFH letterlijk, kk). En dat is de reden dat ik paarden zonder ziel krijg. Dus, je kan dat bewerkstelligen op een horsemanship manier, zonder enige twijfel, heel snel. In enkele minuten zul je de ziel van het paard breken en je hebt een werkende machine, die functioneert. Maar geen sprankelende ogen, geen magie, geen leven meer.

En aan de andere kant hebben we dit, waar we over discussieren nu (rollkür, kk), omdat wat we aan het doen zijn, en dat was je vraag, de grootste schade is aan de waardigheid van het paard. Omdat dit letterlijk de waardigheid van het paard, het hoofd van het paard, naar het stof brengt (“putting to the dust” is de letterlijke Engelse uitdrukking, kk) en dan slaan met je voeten. Dus, naast al het andere, zoals het fysieke ding met de tong, je kunt zijn kin breken. Het paard kan niet meer ademen. Het paard is in permanente paniek. De bloeddruk is te hoog. De hartslag is hoger. Het paard is altijd bang voor zijn leven als je dit doet (rollkür, kk), want er is absoluut geen mogelijkheid om uit dit wurggreep systeem vrij te komen. Maar dit alles, zo bruut als het is, en je kunt merken dat ik nu aardig (?? onverstaanbaar, kk) ben Mark, maar dit alles is níets vergeleken met als ik het paard helemaal vrij krijg, helemaal naakt zeg maar, het halster er af halend.

Het eerste dat ik kan zien en het belangrijkste waar ik aan moet werken is precies om ergens in die rotzooi de ziel te vinden en naar het paard te gaan en te zeggen: Paard, dit is jouw ziel. En nu hebben we een grote klus te klaren. We moeten zien dat we je ziel weer terug krijgen in je lijf.
Dit is wat er moet gebeuren en dit is het effect en ook, (kijken naar, kk) het succes dat zij (de rollkur ruiters en andere mensen die het paard van zijn ziel/waardigheid beroven, kk) hebben, bekeken vanuit hun doelen. Ze zijn succesvol...

(vervolg vertaling KFH)

Mark: En je zegt duidelijk dat veel van de paarden die je ziet depressief zijn als ze naar jou toekomen. Is dat een gevolg van de algemene manier waarop paarden worden behandeld tegenwoordig? Is het een specifieke trend die je ziet? Is het gerelateerd aan bepaalde disciplines (takken van paardensport, kk)? Hoe komt het dat je tegenwoordig zoveel depressieve paarden ziet?

KFH: Allereerst, het is echt zoiets als… laat ik het een veelvoorkomende (of: “algemene”, kk) ziekte noemen. In het nieuwe boek dat ik aan het schrijven ben, en dat zal begin van ’t nieuwe jaar uitkomen, leg ik deze dingen uit. Het is niet iets dat je zo hier en daar ziet, het is een veelvoorkomende ziekte, een algemene ontwikkeling (of “stroming”, kk) die ik absoluut kan waarnemen. En dit is ook iets dat mijn werk veel, veel moeilijker maakt, omdat ik simpelweg meer tijd nodig heb. In plaats van enkele minuten, heb ik misschien een half uur nodig, of een uur, of een dag, wat voor mijn werk en mijn ervaring veel, heel veel tijd is. En bovendien moet ik telkens opnieuw starten, en opnieuw, en opnieuw. Normaal gesproken repareer ik het paard, en het paard is waar het is. En ik kan dan starten waar ik de vorige les was gebleven. Maar met dit soort ziektes, moet ik opnieuw beginnen, en weer opnieuw, en weer opnieuw. En misschien na 2 of 3 weken, zoals met Harmon, dan kan ik naar buiten gaan en kun je zien dat die jongen weer speelt, de jongen IS er weer.

En ook is de manier waarop ik met paarden werk anders. Wat je kunt zien op de video over Harmon, misschien dat een deel van de luisteraars al de tijd en interesse hebben gehad om deze video te bekijken, maar zij kunnen zien dat zelfs met een hengst, die als gevolg hiervan heel dominant is, omdat als ze een uitweg zien, wow, dan zullen ze vechten en dan zijn ze werkelijk heel gevaarlijk. Omdat ze al dood zijn. Ze hebben niets meer te verliezen. Niets meer te verliezen, voor hen. Dus, hier is het mijn taak (of “werk”, kk) om te zeggen: Ik accepteer het dat je wild bent. Ik accepteer het zelfs dat je een tijdje zult vechten. Ik accepteer heel veel en ik geef je de vrijheid (of “ruimte”, kk), maar allereerst wil ik dat je speelt. Dus ik geef je 7 meter touw aan de linkerkant, en je kunt naar de linkerkant springen, en naar de rechterkant. Ik zal bijna geen controle uitoefenen. En ik verwacht je vertrouwen pas over 10 dagen misschien, zodat je dan niet met mij het veld zal omploegen en dat je respect zult hebben voor mijn manier.

Maar, een ziel teruggeven is het allerbelangrijkste. Ja, het is een algemeen, veel voorkomend verschijnsel en het heeft iets te maken met wetenschap. Omdat als ik iets verkoop als ‘natuurlijk’, zoals dat gebeurt, jammer genoeg vele malen in natural horsemanship – maar ik wil niet iemand de schuld geven – je kunt er welk naamkaartje dan ook aan hangen, maar zover als ik weet wordt het natural horsemanship genoemd. En het is niet altijd zo, maar ze zullen een hoop dingen vinden en dan zeggen: tsja, wat ik doe is natuurlijk. Ja. Maar je zet jezelf wel in de positie van de jager. Dus je bent aan het jagen. En de wetenschap steunt dit, omdat ze precies aan je uitleggen hoe, bijvoorbeeld, een jachtdier jaagt op een antilope. En na een korte tijd zal de antilope opgeven en de antilope zegt tegen de leeuw: Dood me nu, want ik zit boordevol adrenaline. Ik ben al dood en het is in orde, je kan me doden. Er is (dan) geen pijn. En de leeuw doodt de antilope.

Dus, als je dit kan doen dan is dat omdat een paard een vluchtdier is. Ik kan min of meer hetzelfde doen. Maar in plaats van het paard te doden doe ik dan wat ik maar wil met het paard, na een minuut of 20. Ik kan er een zadel op doen. En het paard is een machine. Het paard is dood en klaar om te sterven. Dus, met die wetenschappelijk meer en mee uitgebreide kennis die we hebben, kan ik leiden naar dit soort van natuurlijke dingen. Ik kan het als “natuurlijk” verkopen! En dat is dan waar! Maar in de realiteit, ben ik (dan) in de positie die de dood komt brengen.

Mark: Ja, je bent nog steeds een roofdier, hè?

KFH: … (onverstaanbaar) Het doel is daar. Ik wil dit wezen controleren, maar ik wil niet de lange weg nemen. Niet in vrijetijds-rijden, niet in horsemanship, en niet in dressuur, en niet in de springsport. Alles moet gedaan worden waar ik op dat moment ben in Western rijden, in vrijetijds-rijden, alles moet in een goede tijd bereikt worden. En alles moet volgens de regels van een methode, stap voor stap. Game nummer 5, game nummer 6, stap nummer 5, stap nummer 6. En met de garantie dat als het programma is afgewerkt ik alles kan doen met mijn paard. En dit is nu uiteindelijk het resultaat.

Mark: Ik moet zeggen, het gaat terug naar wat ik eerder zie, dat de het hele paardenwereldje, zeg maar, zo uit vorm is dat deze internationale dressuurruiters “succesvol, en ik zet “succesvol” tussen aanhalingstekens, hun paarden kunnen trainen met gebruikmaking van rollkür. En natuurlijk zegt de jury dat het goed is. En de mensen accepteren dat dit de manier is om het te doen. En dat het goed is. En natuurlijk, als dat op de topniveaus gebeurt, natuurlijk filtert dat door tot helemaal naar beneden, En er is een hele hele hele hele lange weg te gaan totdat je snapt wat “natuurlijk-natuurlijk” eigenlijk is. En dat volgt de wetten van de natuur en de tijd van de natuur. En het de tijd nemen om een relatie op te bouwen of wat dan ook, hoe je dat ook benadert. Maar uiteindelijk is dat waar het over gaat. Een relatie die opbouwt. En we hebben mensen die nu schrijven: Wat doet de FEI – waarom zijn ze onwelwillend om deze zaak aan te pakken? Ik neem niet aan dat jij ook maar enige connectie met hen hebt?

KFH: Nee. Maar kijk Mark, als ik voor een paard sta, het belangrijkste dat ik probeer te doen, en het belangrijkste dat ik probeer uit te leggen, en het belangrijkste dat ik probeer te demonstreren is een heel simpel iets. Ik zeg slechts: Ik ben een simpel klein mensje. Zwak en vol fouten en zeker met gelimiteerde vaardigheden en alles wat we zijn. En er is maar één kans om onderdeel uit te maken van de natuur. Om deel van de wereld te zijn. Het is slechts nodig om de wereld te zíen. Gewoon te zeggen: Wow, ik zou graag zien wat ik hier voor me heb.

Dus dit is het eerste ding. Want als mensen met hun paarden bij mij komen, het belangrijkste punt – het eerste punt – dat ik moet doen is de ogen van de mensen te openen om te zeggen: Wow, misschien zou je naar dit alles kunnen kijken vanaf deze kant en bewust worden waar het over gaat bij een paard.

Ik kan altijd vergelijken met een appelboom. Mensen hebben een fantastisch mooie appelboom voor zich, maar ze hebben het idee dat het een pruimenboom is. Dus telkens als ze in de zomer naar de boom gaan om te oogsten, waarderen ze de appels niet omdat ze pruimen verwachten. En als je een pruim verwacht, dan is een appel echt niet zo smakelijk. Maar als je appels verwacht, dan zijn appels fantastisch voedsel. Dus ik moet aan hen uitleggen: open gewoon je ogen en zie de realiteit. En vanuit die houding kun je veel meer dingen begrijpen.

Dank je voor je vele werk!

Een heel mooie vertaling van Hempfling, we rijden zelf reeds 3 jaar op zijn methode met onze 2 paarden (1 kruising Tinker en 1 Appaloosa). Alles lukt heel goed en de paarden voelen zich goed in hun vel.

Dankjewel Piet en Daniel voor jullie reactie .
De vertaling is nog niet klaar, wat er nu staat is ongeveer de helft van het interview. Ik heb me voorgenomen om later vanavond weer een stuk te doen.

grt,
Karen

Poeh, jeetje, wat een werk ! Ik kijk uit naar de rest.

(vervolg vertaling interview met KFH)

Mark: Ja, ik bedoel het lijkt mij dat mensen gewoon die twee niet met elkaar verbinden. Ik bedoel, die man op de video (de blue tongue video, kk) zegt: Ja, ik hou van mijn paard. Maar op hetzelfde moment lijkt hij zich niet te realiseren wat hij zijn paard aandoet. En het is alsof, hoe kun je op zo’n niveau een verbroken verbinding hebben? En misschien is het gewoon omdat, zoals ik eerder heb gezegd, het zo zeer verankerd is in het: “Tja, dat is nu eenmaal wat je doet, hè. En het is de manier waarop dat altijd al gebeurde. En dat is normaal.”
Kirsten uit Belgie heeft gereageerd, ze schreef, en ik moet nu denken aan deze quote, dus dank je Kirsten voor je reactie, ze zegt: “Zoals Ghandi zei, je kunt het niveau van een samenleving meten aan het niveau waarop ze hun dieren behandelen.” En dit haakt in op wat jij aan het begin van dit gesprek zei, Klaus. We zijn de feeling daarmee kwijt, echt waar.

KFH: Als je me toestaat, dan zou ik graag 60 seconden spenderen om wat dieper in te gaan op dit fenomeen…

Mark: Ja, ga je gang alsjeblieft.

KFH: … en op het moment dat je vindt dat ik … (..onverstaanbaar, kk) te veel, onderbreek me dan alsjeblieft.

Mark: het wordt altijd met dank ontvangen, ga je gang alsjeblieft. (gelach in de zaal)

KFH: Dank je Mark, dank je. Het punt is, kijk… ik werk nog maar, zeg maar, … Ik ben 53 en ik werk pas sinds 20 jaar in de paardenwereld. En al behoorlijk, behoorlijk snel begon ik een professional te worden en deze dingen te doen voor een publiek. Maar, toen ik net startte in de paardenwereld, vanuit het fenomeen dat ik gewoon een kunstenaar was geweest, en ik kunst onderwijs heb gegeven aan de universiteit en andere dingen, en van daaruit ben ik in de paardenwereld gesprongen. Het was behoorlijk moeilijk om de paardenwereld te begrijpen. Als eerste, vanwege wat ik deed. Ik heb gereden en gedanst met paarden. Maar in de tweede plaats, precies vanwege dit fenomeen, dat mensen zich zo gedragen dat je hen in de ogen kunt kijken en aan hen vragen: Hou je van je paard? En ze zeggen “Ja!” en er is níets in hun ogen dat een leugen symboliseert of dat doet vermoeden dat ze een leugenaar zijn. Nee. Ze geloven het.

Vandaar, dat ik ben doorgegaan met die kant van mensen te bestuderen, ook omdat dit was waarmee ik gestart ben in mijn jonge jaren. En dus, de maatschappij waarin we leven is min of meer simpel te beschrijven. Kijk, als baby, we zijn allemaal als baby geconfronteerd geweest met ouders, een moeder en een vader met min of meer, hopelijk zo min mogelijk – maar we zijn allemaal geïnfecteerd door dit waarvan de psychologen zeggen dat het in deze tijd…, als de baby zegt “Ik ben van jou afhankelijk”. Dus de baby heeft het meest innige contact nodig met de moeder en de vader.

Maar de moeder en de vader in onze moderne samenleving zijn niet in staat om dit innige contact te bieden. Dus het kind stopt uit zichzelf om dit contact te zoeken. Dus het kind verlangt naar liefde enerzijds, maar het kind zal nooit die liefde krijgen. Dus het missende aspect van misschien 10%, 50%, 80%, afhankelijk van hoe ver weg de ouders zijn van hun authentieke zelf, dit (gapende) gat zeg maar, creëert een haat. Dus, vanaf baby begint al het combineren van liefde en haat, jegens één en dezelfde person. En dat is een rolmodel voor hun leven. Dus ze schreeuwen het uit, om liefde en nabijheid te vragen. Ze schreeuwen het uit, voor echte authentieke liefde en verbondenheid. Maar op hetzelfde moment, als iemand die van een mens houdt bijvoorbeeld, wanneer de andere persoon signalen uitzendt “Nu ben ik dicht bij jou”, dan vernielen ze dat door te vechten, of te vluchten of wat dan ook. Omdat hun rolmodel betekent dat er geen echt authentiek contact IS in de wereld.

Maar het paard blijft. Het paard is warm. Het paard is zacht. Het paard is vriendelijk. Je kunt het paard te eten geven. Je kunt dekens kopen voor je paard. Je kunt zo veel dingen doen met een paard dat het voor 70%, 80% je innerlijke behoefte aan liefde vervult. Maar het volgende moment, dit soort van duivels-kant, dit soort van diep duistere kanten in de persoon’s psychologische structuur kunnen ook worden opgeroepen en worden uitgeleefd.

En dit is het fenomeen: dat ik voor deze persoon sta, in m’n shows, of waar dan ook, en ik kan ze vragen “Heb je enige reden hiervoor? Hoe kunnen we deze dingen met elkaar rijmen?” en ze zeggen, werkelijk waar Mark, ze zeggen “ja”.
Omdat het hetzelfde zou zijn zoals bij jonge eendjes die achter een ballon aanrennen omdat de wetenschappelijk onderzoeker op het allereerste moment dat ze uit het ei kropen, gewoon een ballon heeft opgeblazen. En dus denken zij, dit is de moeder. We moeten ons bewust zijn trouwens van deze tragische realiteit, gewoon wat de psychologen zeggen dat, na een bepaalde leeftijd – vanaf 35, 38, 40 jaar oud – er geen therapie meer is. Geen therapie. Dan is het zo’n groot onderdeel van het “gen”; ze (de psychologen, kk) kunnen niets meer voor hen doen.

(vervolg vertaling interview KFH)

Mark: En natuurlijk, tegelijkertijd, wordt het paard altijd gezien als het meest vergevende van alle dieren. En, zoals je zei, het is maar zelden dat het klaagt of terugschreeuwt, enzovoort. En daarom is het het perfecte doelwit, voor dit soort leven en duistere kanten van gedrag.

KFH: Absoluut.

Mark: En we hebben weer meerdere mensen die schriftelijk reageren, Denis heeft geschreven vanuit Winstead, Connecticut en ook Valerie vanuit Egg Harbor, is dat New Jersey? Nee, sorry, het is Karen uit Nieuw Zeeland, en zij zeggen Klaus, als je met een paard werkt dan maak je haast een geheime afspraak (je sluit een geheim verbond, kk) met het paard, dat je het paard niet terug zult sturen naar het soort leven waarin hij zijn ziel verloor, waar zijn spirit gedoofd werd. En Karen vraagt: wat voor proces ga je door als een paard naar jou toekomt, om het vlammetje van zijn spirit weer te doen ontbranden?

KFH: Ik ga persoonlijk ook, snap je, in de …

Mark: Nee. Ja. Uhm je weet wel, een paard komt bij jou en, zoals je zei, is het depressied en er is niets in zijn ogen. Wat is het soort proces – en ik weet dat het geen proces is van 5 minuutjes, dat is juist het hele punt van ons gesprek hier, dat het geen 5 minuutjes kost – maar, als je kunt uileggen aan mensen wat het soort processen zijn dat je moet doorlopen om te proberen om die sprankel in het paard z’n ogen weer terug te krijgen?

KFH: Ja. Allereerst, ik moet zeggen dat het me een aantal jaren gekost heeft om me te realiseren dat ik verantwoordelijkheid heb voor de dingen die rondom mij gebeuren. Ik ben verantwoordelijk voor mijn volgende stap, zeg maar, en ik moet accepteren dat de wereld is zoals hij is, als één geheel. Dus ik kan alleen proberen het te begrijpen, maar ik probeer om het niet te veroordelen. Omdat als ik begin om het te veroordelen of als ik er echt heel diep op in zou gaan, dan zou ik deze dingen niet kunnen doen. Nou, het punt is, dit is niet wat we zouden moeten doen. Omdat het dan ook voor mij niet mogelijk zou zijn om misschien een paard te helpen, misschien een persoon, of misschien de toeschouwers die als buitenstaanders vanaf een afstand juist de dingen veel helderder kunnen zien dan de meest betrokken mensen, zoals de eigenaar van het paard. Dat is één ding. En het heeft me echt behoorlijk wat tijd gekost (om dat in te zien, kk). En er is ook een tijd geweest in m’n leven waar ik behoorlijk boos geworden was, en ik heb lopen schreeuwen. Ik ben luidruchtig geweest en ik was vol van “Wow! Hoe is dit toch mógelijk?!”

Ik kon het echt niet begrijpen. En alleen door dieper en dieper te gaan naar de psychologen, naar het deel van de psyche etc. etc. etc., kon ik meer en meer op z’n minst een beetje afstand ervan krijgen en een beetje begrip voor wat er aan de hand is. Dat is één ding.

Het tweede is…. [lange stilte, kk], ……, je hoort hoe ik (moelijk, kk) ademhaal.
(KFH praat hier op emotionele toon, kk) Ik denk dat ik moet zeggen Mark, om eerlijk te zijn snap je, zo bén ik als ik eerlijk ben. Het is bijna onmogelijk voor iemand om dit werk te doen tegenwoordig. Als het mogelijk is geweest om een paard te helen dat slecht behandeld was en geslagen en pijnlijk gemarteld en wat dan ook, dat is mogelijk geweest. Maar om DIT te helen, het is bijna onmogelijk. Ik heb om wat voor reden dan ook deze kwaliteit. Ik krijg het voor elkaar, ik zal het misschien doen. En het is door de jaren en het verstrijken van de tijd dat ik steeds beter en beter begrijp waarom. Omdat ik het al kan, min of meer vanaf het begin (toen ik net startte in de paardenwerld, kk), en meer en meer realiseer ik me wat een grote – sta je me toe het woord “gave” te gebruiken – wat een grote gave dit is.

En ik ben in staat om het te doen. Je hebt het zelf gezien. Ik kan het. Maar, om eerlijk te zijn is het dus bijna onmogelijk. Paarden zoals die zijn verloren. Ze zijn dood. Ze zijn half vermoord. Het is in principe onmogelijk om ze weer tot leven te krijgen.

Dus wat ik kan doen in zo’n geval, zoals met Rico - ik heb een korte clip op youtube - Rico is zo’n paard geweest. En Harmon is zo’n paard geweest. Ik kan dat leven terugbrengen in een paard, maar het vraagt veel, heel veel tijd en ik moet heel, heel voorzichtig zijn. Bijvoorbeeld bij deze twee paarden, wetend waar zij vandaan komen en wetend waar ze naartoe gaan, [onverstaanbaar, kk]…, ja die status quo middenweg betekent een stal etc etc. Eigenlijk Mark – en nu stop ik met vragen beantwoorden – eigenlijk zou ik tegen die paardeneigenaren moeten zeggen, zowel bij Harmon als Rico, “Rij nooit meer op deze paarden, nooit meer in hun leven. Omdat zodra je er een zadel op legt dan zullen ze meteen weer doodgaan, omdat je ze mee terugneemt naar dat type omstandigheden.”

Dank je Karin!

Ik heb het net allemaal gelezen.
Ik denk wel dat ik begrijp wat hij bedoelt , maar toch he....

Ik vertelde aan de ostheopaat dat ik veel clickerde , en die begon direct van , nou daar ben ik niet zo voor , want dat maakt je paard intens dood...
Hier schrok ik wel van , en ik was te verbaasd om te reageren.

Ik neem aan dat kfh met die levels parelli over een kam scheert , en met het achtervolgen van het paard , linkt hij naar Monty Robberts , Chris Irwin?

Stof om over na te denken voor mij....
Wat is dan een lespaard , waar staat die? kun je beter een slechte ruiter zijn met een goede relatie [lees eigen paard], of een goede ruiter zonder relatie [lees een lespaard ]
etc etc etc...

Gr Esther

Wat is die man toch vaag. Zelfs in zo'n lang interview waar hij volop de tijd krijgt om to the point te komen, kan hij zich niet helder uitdrukken. Zo ervaar ik het tenminste.

Piet schreef op zondag 21 maart 2010, 8:08:


Ik kan me daar helemaal bij aansluiten! Ik ben afgelopen dagen even wat minder op het forum geweest, vandaar de late reactie. Als de vertaling af is (petje af!) dan zal ik hem op de site zetten.

Frans

van lennep schreef op maandag 22 maart 2010, 12:50:

Christel schreef:


Het punt dat hij maakt is, volgens mij, dat we tegenwoordig aardig zijn tegen een paard en dwingend tegelijk. En dat dit een paard "dood" maakt.


Aardig zijn met click beloon en dwingend tegelijk? Een paard moet dansen naar onze pijpen en daarmee verdient het zijn beloning. Zou hij dit van Hempfling hebben? Het is dus belangrijk dat je paard uit eigen initiatief bij je wil zijn en met je mee wil gaan om samen dingen te te doen. De mate waarin dit bereikt is, is ook de mate waarin er geen sprake is van dwang. Het is best wel een pat stelling vind ik. Bijv. ik loop los met mijn hond door de stad.l Bij het oversteken wil ik graag dat ze niet overvliegt maar naast me blijft lopen. Hiervoor gebruik ik klik beloon. Haar eigen wens is overvliegen. Als ik de inzichten van Hempling hierop toepas. Dan laat ik mijn hond overvliegen. Dat zou best kunnen want die drang om snel over te steken heeft ze alleen als de weg vrij is. Op alle andere momenten van auto verkeer en fietsers die kort langs razen, heeft ze die drang totaal niet en blijft veilig naast me omdat ze weet dat ik beter kan beoordelen of het veilig is.


Een goede relatie is belangrijker.
Carolyn Resnick zegt het mooi, "We denken dat we een paard moeten trainen maar als we een goede band hebben dan doet ons paard vanzelf wat we hem vragen, hij weet precies wat we van hem vragen".

Groet, Michiel