Ronald schreef op maandag 6 september 2010, 10:49:
> De theorie zegt: Het fructaangehalte in gras wijzigt niet of nauwelijks
> nadat het gemaaid is. Met andere woorden: het fructaangehalte in hooi is
> gelijk aan het fructaangehalte van het gras waarvan het hooi gemaakt is op
> het moment van maaien.
In de praktijk wordt dit bevestigd, hooi dat gemaakt is uit fructaanrijkgras blijkt
hoefbevangenheid te kunnen veroorzaken.
> Uitgaande hiervan maakt het totaal niets uit of je een paard (met- of
> gevoelig voor-
hoefbevangenheid) hooi voert of op de wei zet, zolang je er
> in beide gevallen voor zorgt dat het fructaangehalte niet te hoog is.
Klopt. Maar er is wellicht een extra factor in het spel, namelijk dat gras misschien sneller wordt verteerd dan hooi. De koolhydraten komen daardoor sneller vrij.
> Gezien dit alles lijkt het logisch om te veronderstellen dat het
> fructaangehalte in hooi zeker niet even hoog is als dat van het net
> gemaaide gras en dat het fructaangehalte na het maaien dus daalt.
Deze conclusie begrijp ik niet. Zowel van gras als van hooi kan een paard
hoefbevangen raken, en zowel op gras en hooi kan een paard prima leven, zonder
hoefbevangenheid. In beide gevallen lijkt het fructaangehalte de sleutel te zijn.
Fructaan is een suikersoort, en suikers zijn helaas erg goed bestand tegen veroudering. Het suikergehalte van een reep chocolade zal niet langzaam dalen, net zo min als dat het suikergehalte van hooi uit zichzelf zal dalen.
Frans