De paarden die ik daar te rijden kreeg konden basis western. Ben hard in mijn hersenen aan het graven maar had toen wel het idee dat ze dingen als stops, draain enzo heel goed beheersten. Vond in ieder geval dat ik wel "nieuwe" dingen leerde die ik bij het engels niet in die vorm kende.
Ik heb er nooit engels gereden dus een flauw idee wat dat niveau was. Hun klemtoon lag toen meer op het western meen ik me te herinneren. Maar is ondertussen dus een jaar of 10 geleden. Ik weet nog dat ik het toen maar erg "zielig" vond dat de meeste paarden daar dag en nacht buiten stonden met "alleen maar hooi"

Koen Theys schreef op maandag 13 september 2010, 9:20:


Volgens mij maakt de methode op zich niet echt uit.
Het gaat er meer om dat het op een eerlijke manier gebeurt, rekening houdend met het (gevoel van) het paard.

Koen Theys schreef op zondag 12 september 2010, 22:46:


Ik denk zelf dat alle stijlen weinig verschillen van elkaar...

Iedereen wil immers een gehoorzaam, soepel paard.

De basis is toch vooral hetzelfde, zeker als je het hele outfit en optomingsverhaal weglaat.

Zelf vind ik een Westernzadel veel fijner zitten. Een dressuurzadel geeft soms wat minder bekkenvrijheid voor de ruiter. Daarentegen is de beugelophaning van de Westernzadels vaak weer een nadeel.
Het maakt weinig uit met wat voor een tuig je rijdt, als het maar past en je je daarnaast als ruiter er comfortabel in voelt.

Basis is basis, in mijn ogen, en zolang je geen showambities hebt kun je prima combineren. Het plaatje waar je naartoe werkt kan verschillen, maar daarin vind ik het zaak om te kijken naar de bouw van je paard.

Elke stijl heeft zo zijn prettige en minder prettige punten. Bij stijlen die in de minderheid zijn valt dat sneller op doordat er minder vergelijk is en men elkaar beter kent ('klein wereldje').

Wat ik zelf belangrijk vind is het kijken naar je paard, ontspanning en altijd oog voor zit van de ruiter.

Stom voorbeeld:
Ik vind bijvoorbeeld neckreining een fijn principe, maar wat je vaak zit is dat paarden over de binnenschouder vallen. Toch is die aandacht voor het wenden op buitenteugel wel fijn.

Ik zou iemand zoeken die ook niet vasthoud aan één methode, maar wel een paardgerichte visie heeft (uiteraard). Mijn ervaring is trouwens dat er in de hoek van de klassieke dressuur vaak mensen zijn die daarvoor openstaan en wel rijtechnisch goed onderbouwd zijn.

En ik ben fan van Centered Riding, mits goed gebracht (niet te zweverig, wel iemand lichaamsbewustzijn vergroten), maar da's ook niet disciplinegebonden.

Focus je niet te veel, al snap ik je gedachten. :)

Koen Theys schreef op maandag 13 september 2010, 9:20:


Jij kunt wel willen kiezen voor een bepaalde rijstijl, maar als de bijrijd dames andere ideeën daarover hebben weet ik niet in hoeverre jij daarin mee zou willen gaan natuurlijk.

Gaat het niet, zoals Coralie net ook schreef, om de basis, de manier waarop je wilt dat je paarden leren? Dan maakt het discipline niet veel uit.

Ik neem aan dat je weinig druk wilt, niet kopsjorren maar het paard de ruimte gevend om zichzelf te kunnen ontwikkelen, dmv grondwerkspelletjes de basis aanlerend, veel belonen, paard in zijn/haar waarde latend, geen bit, zweep, sporen, ijzers etcetera.

Hier rijden we paarden zowel 'western' als 'engels' in. Ik zet dat tussen haakjes omdat de basis universeel is. Pas wanneer het paard verder in zijn/haar opleiding is kun je een keuze maken en in een bepaalde richting verder gaan ontwikkelen. Daarbij ligt het er ook aan wat de sterke punten van zo'n paard zijn. Evy is meer van de dressuurmatige kant, ik van het (recreaieve)western. en toch liggen onze gedachten perfect op één lijn hierbij.
Dat kan, het hoeft mekaar niet te bijten en het geeft geen verwarring bij het paard.
Basis is basis.

groet, Pien