Piet schreef op woensdag, 30 maart 2005, 19:27:


Piet, de Kikkuli-methode is een gewéldige manier om een paard geestelijk voor te bereiden als dat er lichamelijk aan toe is.
Wij zijn per januari met de methode begonnen om een jonge hengst die dit voorjaar 4 wordt voor te bereiden op zadelmak maken en beleren.
Kleine indicatie van wat het doet:
- ik heb onder meer een vrij zware klimroute van 6 kilometer en zo'n 500 meter hoogteverschil alles onverhard, uitgezet. Langs deze route zitten blaffende kettinghonden, paarden, een dorp, een rivierdoorsteek en altijd wel een trekker, vrachtwagen of iets dergelijks.
- we hebben om te meten een hartslagmeter met geheugen dat mbv een interface in de pc te laden is
- vorige week heb ik de route een paar dagen achter elkaar met hem aan de lange lijn gelopen in circa 40 minuten. De laatste dag scoorde hij een gemiddelde hartslag van 95.
- daarna zijn we dezelfde route met Richelle in het zadel gaan lopen (let wel: voor het eerst buiten de picadero onder het zadel) en de rest ceterus paribus. De eerste dag de afgdaling te voet, de tweede gedeeltelijk, de derde helemaal in het zadel. Die derde dag, vandaag, liep hij met een gemiddelde hartslag van 95 en een gelijkmatiger grafiek dan als handpaard.
Hoezo lichamelijk én geestelijk rijp.....
Hij heeft nu vier dagen rust en daarna gaan we met de volgende fase verder. Relatieve rust dan: ík heb wel echt rust, híj heeft twee hengstige merries in de wei

Hoewel deze methode in pricipe bedoeld was voor duurlast, zijn de principes naadloos op élk gebruik toepasbaar en een belangrijk aspect is de geestelijke voorbereiding van het paard op het 'werk'.
Een goed boek over een wetenschappelijk verantwoord uitgevoerde praktijktest met 10 paarden is verkrijgbaar via: http://www.users.bigpond.com/splitterscreek/kikkuli%20books.htm
Ik ben er bijna 2½ jaar geleden mee begonnen, zet met dit paard de puntjes op de 'i' en acht het een unieke voorbereiding die bij benadering geen gelijke kent.
Het 'nadeel' van de methode is dat het tijd en ijzeren discipline vraagt, je de mogelijkheid moet hebben een veilige route uit te zetten voor een handpaard én je 12 -18 km/uur en soms sneller moet kunnen. Je hebt dus óf een snel paard óf fiets/brommer/auto nodig.
Het boek is echter beslist de moeite.

Huertecilla schreef op woensdag, 30 maart 2005, 22:04:

Misschien en ""domme vraag""??
Waar ben je mee bezig??
Prestatie??
Hoe heet je paard??
Wie ben jij .?
En heeft je paard hier ok nog iets te melden??
Disilpline??
WAT????
trudy

Trudy schreef op woensdag, 30 maart 2005, 22:44:

....knip'...

Sorry Trudy, maar ik begrijp in het geheel niet wat je bedoelt en kan er ook geen constructieve rode draad uithalen. Dat zal beslist een tekortkoming van míj zijn, dus wellicht moet je iets duidelijker zijn.

HC

Huertecilla schreef op woensdag, 30 maart 2005, 22:04:



Ik heb nog nooit van deze methode gehoord.
Weet er dan ook niets van.
Is er op internet info over te vinden?


Nou zal jij een ander soort ras hebben dan ik en een hengst wat moediger zijn, dan een toch al sceptische merrie.
Maar al die indrukken op èèn tocht lijkt me wat veel.

En waar ik aan dacht: de eerste keer doen ze het....over bruggetjes, langs traktoren, houtstapels en is het meeste geen probleem.
Maar opeens op een tocht schrikken ze van iets heel kleins (plastic, vogeltje, of er stroomt meer water onder het bruggetje dan eerst) en dan wordt het zelfverzekerde paard een krab, die zo ruim mogelijk er langs wilt of dezelfde weg terug en geen stap meer verder.
(Ik spreek uit ervaring ).


Dat van die hartslag kan handig zijn.
Maar zoals gezegd: zo rij je nog ontspannen en het paard loopt in een heerlijk tempo en dan OEPS, opeens is iets doodeng.
(Bijvoorbeeld mensen die opeens buiten voor hun boerderijtje zitten).


Ja, aan de afdalingen merk je pas goed wat voor een belasting zo een vlaggestok(mens) voor een paard is....om zijn balans te houden en om te leren dat we niet zullen glijden ookal is er een extra gewicht op de rug.

Er is èèn helling, goed steil en mijn paard heeft lang staan dribbelen van "hoe kom ik beneden".


Wat doe je als de hartslag hoog blijft?

Ik zal eens kijken of ik iets over het boek kan vinden.

Joke.

jo schreef op donderdag, 31 maart 2005, 13:20:

Dat is superláág Joke. Het is de gemiddelde waarde in de trainingszone, dus in een zone van inspanning. Onder de 60 telt niet mee.
In draf zit hij bijvoorbeeld op 80.
Er zitten verschillende hellingen van 100% door rulle boomgaard bij en daar komt hij in stap al tussen de 120 en 150...
Overigens is de hoogte van de hartslag per paard verschillend. Wél cruciaal is de herstelwaarde; bij Endurance geldt dat een paard binnen een half uur onder de 60 moet zitten.
Één van de drie uitgezette Kikkuli-routes komt in zwaarte overeen met een klasse 1 endurance in NL en die lopen wij non-stop, doch wel met partiële pauzes van zo'n halve tot hele minuut. De hartslag daalt dan wel, maar mag niet onder de 60 komen; vóór dat punt gaan we weer op pad.
Na een inspanning met een hartslag van 180 zit hij binnen 1 minuut onder de 60. Als we thuis komen zit de laatste stap tussen de 80 en 70. Binnen een minuut zit hij dan onder de 50 en met twee, hooguit drie onder de 40.

Verder is een verschil van tot 30% tussen zonder en met ruiter normaal. 10-20% is voor de extra arbeid ten gevolge van het gewicht en 10-20% door stress door de ruiter op de rug.
Dít is een verhoging die we door de voorbereiding dus in absurde mate hebben voorkomen; in tijd van drie dagen tussen onbelast en onder het zadel núl verschil in gemiddelde hartslag en een rústiger verloop!! Dat is niet normaal en voor ons het bewijs van het succes van onze invulling van de Kikkuli-methode.

Dat schrikken na wennen voorkomen wij door álles eerst als handpaard te doen voor we het onder het zadel doen. Verder ondervangen we het fenomeen van de 'derde dag', wat ook de vierde of vijfde kan zijn, door de opbouw.
Altijd één ding te gelijk uitbreiden; óf de snelheid, óf de afstand, óf de moeilijkheidsgraad, óf een dorp e.d.
Verder hebben we een model van opbouwen, rust, stapje terug en weer opbouwen.
Met de registratie van de hartslag kunnen we (mede) exact zien waar het paard is. Ook de normale dingen als frisheid, werklust, gevoelige voetjes en dergelijke spelen uiteraard een rol.

Morgen gaan we met twee meiden een andere Kikkuli-route rijden en nemen dan twee normale hartslagmeters mee. Van die dingen van twee tientjes bij de LIDL. Werken prima en op deze manier houden we letterlijk de vinger aan de pols van de conditie en het welbevinden van onze paarden. Een hartslag die niet snel herstelt komt bij ons danook niet voor omdat we daar vóór die tijd al bij zijn; door het inzicht in de normale waardes van onze paarden kunnen we een opkomende 'kreupelheid' al zien aankomen lang voor je er wat van kan zien aan het lopen.

Er zijn slechts weinig mensen die regelmatig werken met een hartslagmeter en nog minder die de data in de pc bijhouden. Vandaar dat er bij slecht weinigen iets zinvols over bekend is.
Het boek van Nyland over het Kikkuli-experiment is daar ook erg leerzaam over.

HC