elsbeth flipsen schreef op maandag, 5 april 2004, 16:23:


---Aaaaah, wat erg zeg zulke mensen! Jammer genoeg hebben velen die instelling: "Ik zal hem wel eens even laten zien wie de baas is!"


---Ja, helemaal met je eens! Maar zie dat maar eens aan zulke mensen uit te leggen, die leven echt volgens de regeltjes, zo van: "Zo hoort het nu eenmaal, iedereen doet dat op onze manege"...(hihihi, vaak gezegd met 'kak-accent' hier bij ons op de manege dan)


---Grrrrr, daar kan ik zo kwaad om worden he? Dit heeft niks maar dan ook niks met het paard te maken...het paard is gewoon een gebruiksvoorwerp. Wel heel balen voor dat bange meisje, want zo wordt het waarschijnlijk alleen nog maar erger...


---Heel goed van je hoor! En nu maar hopen dat ze snel bij je aanklopt


---Toch zie je dat inderdaad best vaak hoor. Veel mensen denken dat recreatieruiters nog paardvriendelijker zijn dan de 'wedstrijdgerichte' ruiters, maar het tegendeel is vaak waar. Je ziet ook ontzettend veel recreatieruiters die dezelfde gewoonten erop nahouden dan de arrogante wedstrijdruiters... (ik wil overigens niet zeggen dat alle wedstrijdruiters zo zijn hoor, net zo min als dat alle recreatieruiters vriendelijk met hun paard om zouden gaan)...
En vooral als je zelf aan NH doet nu, valt het extra op hoe mensen met hun paard omgaan he? En sommige van die mensen kun je wel eens schieten hoor pffff...

Groetjes,
Linda

Linda schreef op maandag, 5 april 2004, 18:12:


Oh! Ik kan me over dat soort situaties zo gigantisch kwaad maken!!
Zo iemand zou je toch wat doen! Dan is 't absoluut een voordeel om zo'n brutale tante te zijn met zo'n grote mond als ik, want ik stap daar op af en ruk iemand van 't paard af! Dat arme paard - mijn hart bloedt als ik zoiets hoor of zie. Vorige week was ik even bij iemand op stal waar ook zo'n juf aan kwam lopen. Het paard kwam blijkbaar net van stal af, lekker fris, een beetje dribbelig .. het paard zag mij aan komen lopen en was meteen gefixeerd op de manier van "hé wie ben jij?" en bleef staan. Dat resulteerde meteen in een ruk aan z'n hoofd, met de hengstenketting over z'n neus. Ik roep dan meteen: hé, moet ik jou ook 's ff zo'n ruk geven, malloot? Tja, vrienden maak je er niet mee maar ik kán me op zo'n moment niet stilhouden!

Groetjes, M.

elsbeth flipsen schreef op maandag, 5 april 2004, 16:23:


Hoi Elsbeth,
Grrr, bij het lezen van je verhaal gaan bij mij alle nekharen al overeind staan. Vreselijk. Hoe oud was die "miep" eigenlijk? Die typjes heb ik helaas wat te vaak bij mij in de les gehad en die kregen van mij dan ook ongezouten de waarheid te horen. Arme paarden die met dit soort opgezadeld zitten. Letterlijk en figuurlijk. Ik heb nl. jarenlang les gegeven op div. maneges en dan kreeg je ze wel in de les met een uitgestreken kop, zo van ik rij al een paar jaar dus..."jij kunt me niets meer leren, ik weet het allemaal al". Maar oh wee als ze dan al niet eens wisten hoe ze de teugels moesten vasthouden of moeite hadden met doorzitten, dan wist ik al hoe laat het was. Laat ik nou net die les, van plan zijn zitles te geven, zonder beugels en dan ook nog een stukje lichtrijden, teugels in een knoop en los over de schoft hangend. "De miepen" wisten niet waar ze blijven moesten, en gingen dan meestal af als een gieter bij de rest van de groep. Ik had ze meestal vrij snel tam. Elsbeth ik hoop dat je buurmeisje snel op andere gedachten komt, want als de pony vervelend gaat doen door ondeskundig handelen van haar of de miep, dan deugd uiteraard de pony niet en dat soort dingen
kan ik al helemaal niet uitstaan. Maar Elsbeth wat knap van je dat je er nog rustig bij weg kon lopen, ik weet niet wat ik gedaan zou hebben als ik in je schoenen had gestaan. Ik heb helaas een ietsje pietsje te groot rechtvaardigheidsgevoel en helemaal als het dieren betreft.
Groetjes Henny

elsbeth flipsen schreef op maandag, 5 april 2004, 16:23:

Hoi,
Ik begrijp je verhaal wel (triest is dat soms he), maar deze zin niet zo. Ik ben ook een recreatieruiter. Ik huur gewoon een paard op een manege, kan na 20 jaar nog altijd niet super rijden en hobbel er ook maar wat op rond, maar ik vind mezelf toch wel echt paardvriendelijk hoor (ook zonder mijn eigen shet wil ik me zo noemen).

Ik ken (beroeps) ruiters genoeg die heel wat minder paardvriendelijk zijn.

Ik denk dat deze zin dan ook anders bedoeld is geweest.

Groeten,
Ingrid

Marianne schreef op maandag, 5 april 2004, 17:12:


Ja het ging over het verschil tussen het rijden van barokke paarden en de wpn-manier.

groet
Elsbeth

henny wittenaar schreef op maandag, 5 april 2004, 20:14:

Miep was denk ik nog geen twintig of begin twintig en had echt een zweep nodig. Inmiddels heb ik mijn buurmeisje (begin twintig) met een ouderwetse instructuur zien rijden en dan zie je ineens een heel ander paard. Ze was het er niet mee eens hoe het de vorige keer gegaan was maar was zo onzeker en miss miep reed al zo lang.

Die

Soms zou ik willen dat ik ze van het paard kon slaan. Vind mezelf dan veel te soft, en dat komt door onzekerheid. Gebeurd me ook met gebeurtenissen tussen mensen. Een kwartier later weet ik precies wat ik zou doen en zeggen maar op dat moment. Ik baal van mezelf. Wel heb ik mijn buurvrouw/meisje erop aangesproken. Dat ze haar paard door een ander niet moet laten slaan. Ik sta het trouwens niet toe bij mijn ponies. Maar daar ben ik verantwoordelijk voor en dan ben ik toch een stuk minder onzeker.
groet
Elsbeth

Ingrid den Ouden schreef op maandag, 5 april 2004, 21:53:


Ja klopt, was anders bedoelt. Iemand zei iets over dat de druk die ontstaat door het moeten presteren op wedstrijdniveau tot wangedrag ten opzichte van het paard kan leiden. Maar die druk is helemaal niet nodig hoor, wilde ik naast het vertellen van dit voorval, meegeven. Ik denk dat in alle facetten van het paardenwereldje goede en slechte voorbeelden te vinden zijn. Bij dressuur, springen, western, endurance, tuigers, maneges, fokkers, recreanten enz enz.

groet
Elsbeth

Elsbeth Flipsen schreef op vrijdag, 9 april 2004, 0:54:


Hoi Elsbeth,
Het is inderdaad heel moeilijk om op het juiste moment op de juiste manier te reageren en dan na een kwartier precies te weten hoe je het eigenlijk wel had willen doen. Maar je hebt er haar nadien begrijp ik toch nog op aangesproken, en dat is dan toch hardstikke goed. Niet gaan balen van jezelf is echt niet nodig. Gewoon van tijd tot tijd je buurmeisje je mening geven. Positief of negatief laten merken dat het ook anders kan. Misschien dat je een keer een voorbeeld kunt stellen met een van je eigen pony's zodat ze kan zien dat er ook heel andere wegen bewandeld kunnen worden met paarden. Het vervelendste is dat ze naast je woont, dus je zult haar geregeld bezig zien met haar pony en als het dan niet lekker gaat, voel je bij jezelf de pijn omdat je medelijden hebt met het beestje. Eenzelfde ervaring heb ik jaren geleden ook gehad met een buurmeisje en pony. Zoiets blijf je dan toch met argusogen volgen.
Groetjes en sterkte Henny