Spirithorses schreef op woensdag 14 december 2005, 17:37:
> De vraag die wel bij me opkomt is of de groep waarbinnen jouw
> klophengst staat een stabiele groep is met reeds onderling
> bepaalde rangordes? Want ik merk hier dat een wisselende
> groepssamenstelling veel onrust met zich meebrengt. En dat
> ieder paard bij ons toch wel een eigen maatje heeft. Het maatje
> van jouw paard is overleden, schrijf je. Heeft ie nu geen
> vriendje meer? Kan daar ergens een oorzaak zitten? Voelt ie
> zich ook niet onbegrepen?
Niet echt een stabiele groep, zomers staan er paarden bij, 's winters alleen shets en welshjes. Hij heeft eerst in een groepje gestaan die ook wel 'de draken' werden genoemd: allemaal ruinen die anderen de hersens insloegen, behalve bij elkaar. Daarvan waren er al twee weggegaan en afgelopen maand is zijn maatje (een ijslander) ingeslapen vanwege een leverziekte.
Al vanaf de dag dat ik hem had (hij was toen net een jaar) slaat hij alles in elkaar wat hij kan raken. Met 1,5 jaar had hij al een groep haflingers en fjorden door het hek heengejaagd en later ook nog een paar KWPN-ers de sloot over. Volgens mij was zijn hormoonhuishouding toen al flink over de schreef, maar ja, dat hij een klophengst was wist nog niemand, want zijn balzak was goed gevuld. Dat het maar 1 bal betrof zagen we pas toen hij op zijn rug lag, onder narcose.
Maar goed, dat zijn maatje is overleden heeft er ook wel mee te maken dat hij nu zo overagressief doet tegen alle anderen (vaak ook de merrie's), hij is echt sikkeneurig en staat de hele tijd te treuren in het land.
Tegen mij en zijn verzorgmeisjes is hij superlief, maar hij beschermt ons ook 'tegen' de anderen, zowel paard als mens.
> Maar.... eerlijk is eerlijk, wij hebben hier ook wel eens
> paarden gehad die echt anti-sociaal waren tegen hun
> soortgenoten, één ervan heb ik zelfs de deur moeten wijzen
>> een deel van de productie voor hun rekening.
>> Door castratie vermindert de hoeveelheid hormonen, maar het
>> wordt niet nul. Hoeveel er overblijft verschilt per individu;
>> dat hangt af van de productie van de bijnieren.
Als ik niks probeer dan weet ik zeker dat het zo blijft en eigenlijk kan het er alleen maar op vooruit gaan. Ik ga voor de castratie en ja, het is duur, zeker als je weet dat het voor een tuigpaard net zo veel kost als voor een minipony... Ik betaal er € 500,- voor, ongeacht hoe de operatie verloopt, inclusief de behandeling erna, erbij enz.
Het kan goedkoper, maar dan heb ik veel meer reistijd en zoveel scheelt het niet.
>
> Je staat voor een moeilijk keuze, lijkt mij.
> Groet, Pien
Nou, ik heb de keuze al gemaakt hoor, en eigenlijk wordt je min of meer die kant op geduwd, zodat er weinig te kiezen valt.