trea hoex schreef op dinsdag 31 januari 2006, 19:10:


Voor mij waren buitenritten al 'part of the training'.
Maar eerlijk gezegd weet ik niet of ik genoeg konsekwent gedrag heb...

Ik wil er wel meer van weten! Ik kan het nl eindelijk gaan proberen (<fout woord, ik weet het = doen). Het moet toch kunnen...
Grtjs Annemiek

Annemieke B schreef op dinsdag 31 januari 2006, 20:52:


Buitenritten niet leuk voor je paard???
Hangt dat niet heel erg van het paard af??
Mijn merrie wil juist dolgraag buiten rijden ze gaat zelfs zo ver om als ik haar de kans geef de boerderij links te laten liggen op de terugweg om weer verder op verkenning te gaan.

Yolanda

De Nevzorov film...
ik ben er niet zo zeker van of ik er goed aan doe dat hier te laten zien eigenlijk. Het is bepaald niet voor tere zieltjes!!!

Het grote probleem is vervolgens nmm "identificatie". Ik ben bang dat iedereen weer gaat zeggen: "O, dat zijn uitwassen, IK doe zo niet, ik bedien mijn bit heel lief, ik gebruik geen geweld, etc". En dat is om de hete brei heen draaien! Op iedere willekeurig paardenevenement/wedstrijd kan ik dit soort foto's maken en heb ik die gemaakt. Een goede vriend van me, ex-paarden-persfotograaf, heeft zelfs een soort berufsverbot opgelopen omdat hij de ellende wél liet zien.
En daar zitten dan soms hele tribunes vol mensen bij die het mooi vinden. Panem et circenses!

Buiten Nevzorov om is er, wetenschappelijk keihard ondersteund, brede bewijsvoering die leidt tot de onontkoombare conclusie dat er met paarden barbaars wordt omgegaan, maar wat meer is: iedereen vindt dat bon ton!
Zelfs een Parelli, een Hempfling ook, grijpen naar bitten. Over Roberts wil ik het niet eens hebben. So far voor de "NH" goeroes. Het inzicht is er stomweg niet.

Het lijkt me in alle opzichten beter dat ik verder ga met de intelligentsia die dit wél kunnen, en vooral ook willen bijbenen. Wie terugleest kan zien dat ik regelmatig met HC overhoop gelegen heb, maar ere wie ere toe komt: HC is sindsdien constant intensief bezig geweest zichzelf te beleren! Daar is hij ook niet geheel onterecht trots mee nmm. Daarom was het eerste bericht nu eens voor hem.

Groeten, Egon

e m kraak schreef op dinsdag 31 januari 2006, 21:39:


Eh, misschien iets voor het foto-album op deze site? Ik denk niet dat wij snel een berufsverbot zullen krijgen...

Groeten,
Frans

Frans Veldman schreef op dinsdag 31 januari 2006, 22:07:


Sorry, ff niet denk ik... zijn paard is aan het doodgaan hoor ik net aan de foon
Het is trouwens allemaal Duits, heeft voor FN, Bild, etc gekiekt. Ik heb ook geen idee bij wie de rechten over wat precies rusten. Ik wil het wel vragen maar voorlopig dus niet.

Bedankt voor de link Egon; ik werd er per email op geattendeerd gelukkig. Ik heb nog geen tijd gehad alles te lezen, laat staan het te bezinken, laat staan het een plek te geven. ¡¡Beslist de moeite om voldoende aandacht aan te geven!!

Ben bij het zo 'wetenschappelijk verantwoord' mogelijk testen en resultaten kwantificeren van een paar zadel-en-pad combinaties volkomen toevallig op een onverwachte wending gestuit waaruit wederom blijkt hoe belangrijk de 'beperkingspercéptie' tussen de oren van het paard is. Zo zie je maar weer: 'je weet niet wat je niet weet'
Ook voor het paard is de perceptie de werkelijkheid en juist het punt van die 'open deur', het weg kúnnen, is voor ons een lastig te vatten werkelijkheid. Voor het paard ligt dat vergelijkbaar met wat wij begrijpen als de volledig onredelijke maar wel degelijk concrete angst voor de angst.

Haal daarom ook de virtuele omheining rond de virtuele wei weg; het gaat om het gevoél, de perceptie, van beperking bij het paard, niet of het daadwerkelijk tegengehouden kán worden, niet of het daarwerkelijk beperkt wordt.
Dát is wat bijvoorbeeld ik heb tegen alle touwhalsters, ook jouw Libra; het bewust zijn van het paard van de potentiële het dunne touw op zich.
Ook een niet-mechanisch potentiële dwangmogelijkheid is in de perceptie van het paard een hek om de wei. Het is daabij nier de crux óf je die scherpte gebruikt maar dat je het zoú kúnnen gebruiken.

Let wel; ik schrijf níet dat je geen 'geweld' mag gebruiken. Ook in de wei krijgt een paard weg eens en knauw of een knal van de leidmerrie of haremhengst doch wel op maat van de situatie en het betreffende paard kan dan alle kanten uit, is vrij om te 'kiezen', dat is de 'open deur' welke bij een bosal (om een ander voorbeeld dan touw te geven) ontbreekt.

Er is zelfs al een merkbaar verschil tussen in de wijde wereld rondhobbelen op een halsring met of zonder stalhalster/touwhalster (met verder niets er aan vast) om de snoet.
Ik heb zoals ik hierboven schreef toevallig een nieuwe ervaring op dit gebied die helemaal in lijn is met de weg die ik al op was. De info van jouw link is welkom denkvoer daarbij.
In 'ruil': http://jap.physiology.org/cgi/content/full/90/6/2231

HC

Huertecilla schreef op woensdag 1 februari 2006, 17:26:


Aansluitend met mijn vorige bericht over kalmte en alertheid,
past dit gevoel van vrij te zijn. Een gevoel van vrijheid (los van of dit wel echt zo is) geeft direct die wakkere mix van kalmte en alertheid.

Voor mij is going with, meegaan met mijn paard, de methode om mij paard in de mentale staat van vrijheid te helpen, kalm en alert dus. Natuurlijk kan ik aan het touwhalster en jij doet het met je aanwijsstok, een grens aan geven. Veel vaker echter voelen onze paarden, dat meegaan met hun keuzes. En dat is dat vrijheids gevoel waardoor ze direct in balans komen.

Hoe je met je paard rijdt, bepaald in hoge mate hoe vrij je paard zich voelt! En hoe vrijer het paard zich voelt hoe sprankelender en leuker een rit wordt.

Bij ons op stal is een paard, ouder dan 10, waarop bijna niemand meer kan rijden. Er is nog meer druk en geweld nodig (het standaard advies) dan de meeste mensen kunnen opbrengen. Een heel aardige vent, lukt het nu wel om met een flinke portie druk, een matige rit te maken. Tja wij zonden zo'n paard een half jaar vrijaf in de wei geven en dan opnieuw beginnen vertrouwen te winnen.

Michiel