Piet schreef op dinsdag 27 juni 2006, 7:31:

Ja het zit in de kleine onbewuste lichaamsveranderingen die je wellicht niet altijd even bewust "aangecklickerd" hebt maar je paard toch opmerkt... Het lijkt vanzelf te gaan. Die kleine verschillen merk je inderdaad als je met een ander paard gaat werken... De eigenaar is dan vertaler-tolk die dan probeert uit te leggen wat de buitenstaande trainer moet doen; en vast te stellen dat het nog niet lukt
Hahahaha
Ja moet je echt doen! Mijn paard wou al heeeel lang de trailer echt niet in. En sinds we clickeren heeft ze veel meer vertrouwen in mij gekregen (als jij in een vreemd land een ollander tegenkomt die, misschien geen perfect nederlands spreekt , maar je verstaat hem wel, dan ga je zeker en vast meer vertrouwen hebben in die man dan in de mannen die andere taal spreken... ) Queenie heeft dus ook dit vertrouwen gekregen en ... gisteren liep er, in alle vrijheid!, gewoon achter me aan, de trailer in! Zonder enig probleem. Breidt jullie taal dus uit!

Succes

marjolijn schreef op maandag 26 juni 2006, 16:43:


Hé Marjolijn, dat laatste zou misschien niet eens zo gek zijn voor mijn Mike... Een Welsh Cob is gefokt voor een veelzijdig gebruik, hij heeft bij zijn vorige eigenaar ook voor een marathon wagen gelopen... Ik heb vaag het idee dat iets doen voor Mike echt een doel moet hebben. Al wil ik dus niet dat dat doel altijd eten is, hij moet dat wat hij doet ook op zich leuk vinden...

Nick Altena schreef op maandag 26 juni 2006, 17:35:


Dat laatste klopt als een bus Nick; ook met de methode van Parelli (dus geen 'Parrellie' ) heb je zeker ook te maken met de aard en intelligentie van het betreffende paard...

Michiel schreef op maandag 26 juni 2006, 10:37:


Nee, wij rijden -nog steeds- niet bitloos. Heb het geprobeerd maar meneer "weet" dat ik veel minder te vertellen heb zonder bit als ik op zijn rug zit. Hij kan prachtig nageven op een touwhalstertje (we hebben het geprobeerd) en is ook te sturen in de bak, maar buiten rijden zonder bit kan uitmonden in een potentieel-mislukte-zelfmoordpoging


Het heeft een aantal jaar geduurd voordat ik daar achter was, maar naarmate de ervaring en door te kijken hoe het paard reageert in bepaalde situaties zijn mijn ogen open gegaan... van baan-pony verandert in een bos-klos pony met een los teugeltje door de bossen klossen, wat kan er leuker zijn?


We hebben hier vanalles hoor, bos, meertjes, oud Floriade terrein, heuvel dijkjes en niet te vergeten landingsbanen met hele GROTE vliegtuigen. Die zijn trouwens niet "eng" ook al suizen ze met oorverdovend kabaal op 100 meter over en langs ons heen.

En ja, het is een kunst om te rijden "hoe" je paard dat leuk vind. Tot nu toe gaat dat goed, maar ik blijf alert! Wat wij ook ontdekt hebben is het "droppen", zo noem ik het even.
Ik word ergens op een wildvreemde plek uit de trailer gezet en rijdt dan naar huis - te paard. Voor het paard geen herkenningspunten waar hij weleens van zou kunnen schrikken want alles is nieuw (ik houd altijd in mijn hoofd - een paard kan bijna alleen maar schrikken van iets dat hij/zij "kent", die van mij is naast schijterd zijn ook erg nieuwsgierig en bij nieuwe dingen wint zijn nieuwgieriheid het) en hij kijkt zijn ogen uit naar alles wat voorbij komt! En opeens, dan herkent hij de weg naar huis - en dat is nog leuker. Nadeel hiervan is dat ik erg creatief om moet gaan met de plaatsen waar ik gedropt word, tot nu toe hebben we aardig wat leuke plekken gevonden en vind hij het nog steeds erg leuk. Maar "creatief met paard" zal ik moeten blijven!

Groet,
Ka