Peet schreef op zaterdag 30 december 2006, 13:41:


Een fjord van mij heeft ooit een peesblessure gehad bij zijn knie. Hij was onderuit gegaan in de modder en had daarbij een soort spagaat gedaan.
Het heeft meer dan een half jaar geduurd voor hij niet meer kreupelde. Al die tijd heeft hij gewoon buiten gelopen en stond hij (toen nog wel) in de wintermaanden 's nachts op stal.
Na die tijd liep hij alleen bij heel zware belasting (bijv. in mul duinzand) niet 100 % regelmatig, hij trok dan een heel klein beetje met dat ene achterbeen.

Groet, Els.

Els Kleverlaan schreef op zaterdag 30 december 2006, 14:08:


Mul zand is funest voor een peesblessure. Ze lopen het daar ook makkelijk op, ik ken een paard dat daardoor zijn eind heeft gevonden: 4 rotte pezen.
Stamceltherapie is alleen mogelijk wanneer de blessure net gebeurd is, ik meen binnen 6 weken geleden. De Raaphorst in Wassenaar past het o.a. toe.
Ik zou dit paard absoluut niet opgeven! Het feit dat ze rondjes heeft gedraaid in de stal, heeft haar naar alle waarschijnlijkheid de das omgedaan. Bij een acute peesblessure wordt meestal 2 weken stalrust en dagelijks afspuiten voorgeschreven, maar daarna begin je meteen met revalideren. Buiten zetten en dagelijks een half uur of langer stappen, afhankelijk van de kreupelheid. Liefst 2x een kwartier of langer, op een harde ondergrond. Door de klappen op de straatbodem krijgt de pees een sterke prikkeling om nieuw weefsel te maken, dit bedenk ik niet zelf maar dierenarts Rob van Wessum. Uit laten rekken op een zachte bodem is dus contraproductief. Wanneer je haar buiten zet zou je moeten voorkomen dat ze gek gaat doen, en het allermooiste zou zijn een (gedeeltelijk) verharde paddock.
Een second opinion zou ik ook overwegen, want het goed lezen van een echo is specialistenwerk. Ik was erbij toen in Emmeloord een flink gat in de oppervlakkige buigpees niet werd opgemerkt, die de Raaphorst wel signaleerde. En het kan ook andersom natuurlijk! Een eventuele operatie is afhankelijk van de aard van de blessure.
Verkijk je niet op het herstellend vermogen van een paard! Ze zijn niet gemaakt om zomaar het loodje te leggen! Maar dan moet je wel de goede condities bieden: bewegen bewegen bewegen. Als je de tijd en het geduld hebt, zou ik het er zeker op wagen. Trek er een jaar voor uit en maak dan nog eens de balans op.

Fred schreef op zaterdag 30 december 2006, 12:04:


De beste behandeling is naar mijn mening een jaar tot twee jaar volledige weidegang, dag en nacht, zomer en winter en helemaal niets doen met het paard, niet wandelen en niks. ik ken een da die paarden die volledig zijn uitgedokterd zo weer laat herstellen met heel goed resultaten. Enkelen zijn naderhand weer volledig en met blijvend resultaat inzetbaar gebleken.

jose schreef op zaterdag 30 december 2006, 18:06:


een jaar lijkt me wat lang maar een 1/2 jaar ben je gauw kwijt. mijn merrie heeft ook een peesblessure gehad en dat heeft een1/2 jaar geduurt en daarna nog zeker een1/2 jaar last van gehad bij te zware(lange) belasting.
kijk naar je paard en zet hem/haar op de wei en laat hem zelf z'n tempo bepalen en trek er ruim de tijd voor uit.
heb het toen ook met mijn da erover gehad en die was het hier volkeomen mee eens. vooral niet stilzetten.

Jacqueline

jacqueline postmes schreef op zaterdag 30 december 2006, 19:26:


Een jaar is nog aan de korte kant: je zegt het zelf immers al: een half jaar de tijd gegeven, maar daarna toch nog last gehad. Ergo: het half jaar was te kort.

Het probleem met peesblessures is nou eenmaal dat het langdurige kwesties zijn.
Het begint al bij het ontstaan. Op het moment dat een peesblessure aan het licht komt, is het ontstaan ervan al geruime tijd daarvoor begonnen.. Peesblessures bouwen namelijk in een lange tijd op: voornamelijk bij paarden die veel op stal staan en wel intensief gereden worden: ieder keer bij het bewegen kleine schade. Doordat het paard daarna weer stil wordt gezet, herstelt dit weefsel slecht. Zo bouw je dus al langere tijd aan een blessure. Maar het kan ook voorkomen bij paarden die slecht in en uit gestapt worden, teveel op verkeerde ondergrond werken. Vaak merk je dat niet direct en daar zit hem het venijn.
Wil je je paard volledig de kans geven ter herstellen, dan neem je daar gewoon minstens een jaar voor onder volledige, zelfgekozen beweging op de wei. Daarmee blijft de boel elastisch, doorbloed en beweeglijk.

jose schreef op zaterdag 30 december 2006, 18:06:


twee jaar is wel ongeveer nodig, de mijne had ook een lelijke pees , ging iedere keer weer kreupelen. Dus geen herstel uiteindelijk, omdat iedere keer die pees weer een klap kreeg als ik dacht dat het over was. Toen kreeg ik zelf iets waardoor ik twee jaar nauwelijks gereden heb hooguit een hobbelrondje. En hopla helemaal over nooit weer last gehad.
Ina

jacqueline postmes schreef op zaterdag 30 december 2006, 19:26:


Dus alles bij elkaar toch een jaar ...
maar ja..
wat maakt een jaar herstel uit....
op een paardenleven.....
M uguet.

Machteld Jansen schreef op zaterdag 30 december 2006, 11:53:



Uhhh.....is voor altijd in de wei laten lopen niet leuk dan ?

Nick