marjan de Haas schreef op zaterdag 13 januari 2007, 14:35:


Of heeft iemand tips hoe ik toch met haar ALLEEN op pad kan gaan ????

marjan de Haas schreef op dinsdag 30 januari 2007, 12:07:


*********************
Je bedoelt gewoon als leidpaard?
Als je maar goed oefent zou dat toch prima kunnen?
Bij ons lukte het niet omdat het verschil in zwaarte te groot was. Belgisch veulen naast Arabier bleek wat te veel gevraagd voor de Arabier .... met oefenen sleepte Neel ons gewoon mee en had Torop te weinig in te brengen.

Later ga ik het wel andersom proberen, als Neel bereidbaar is dan wil ik graag Torop (die dan al redelijk op leeftijd is) ernaast mee hebben als leidpaard. Lijkt me ideaal! Kun je twee paarden beweging geven.

Is het niet een idee om dat weggaan gewoon een beetje te oefenen of is daar geen gelegenheid voor?

HannahFroukje schreef op dinsdag 30 januari 2007, 12:30:


Zowel mijn volwassen merrie ( Lisa ) als Kruimeltje zijn trekpaarden.
Ik heb dat verschil in zwaarte dus niet.
Om met Lisa alleen op pad te gaan moet ik de dijk ( weg ) oversteken en op het moment dat ik moet gaan oversteken kan zij Kruimel niet meer zien en wordt ze onrustig. Ik vind dit een eng moment.
Als we eenmaal aan de andere kant van de dijk zijn, is de omgeving redelijk veilig. Er komt op dat pad geen verkeer.

Hoe zou ik dat weggaan kunnen oefenen?
Als ik Kruimel op stal zet, buiten haar gezichtsveld en ik rijd met haar in onze wei, dan wordt ze al onrustig.

marjan de Haas schreef op dinsdag 30 januari 2007, 13:47:

Ik herken je verhaal meteen!
Ga eens kijken naar het filmpje op deze link:

http://www.youtube.com/watch?v=44OvEBmRCt8

Effe uitleg bij:
Vroeger stond Maia op een wei, samen met Kasper en waren goeie vriendjes.
Queenie is er bijgekomen en na enkele weken gingen Maia, Kasper en Queenie naar de piste, ongeveer 500m van de wei gelegen. Toen kasper naar huis ging en Maia bleef achter met Queenie op de piste, ging maia bijna door het lint (letterlijk dan)
Vroeger is ze al eens door het lint gegaan, dus ik zag haar zo er weer door gaan. Soms gaat ze zo snel door de bochten dat ze gewoon uitglijd en pardoes op haar zij! Dus niet leuk aanzien!

Ondertussen staan Maia en Queenie al bijna twee jaar samen op de wei (een andere wei, zonder kasper) en zijn die nu beste vriendjes, klikt nog beter dan tussen Maia en Kasper destijds! Dus stel je voor!
Als ik met Queenie wegga van de wei: minstens dergelijk spektakel.

Nu ben ik een aantal weken geleden begonnen met Queenie gewoon eens uit de wei te halen, maar te laten grazen achter de draad. Zo konden M en Q nog neuze neuze doen, maar was er wel al die visuele grens.
Pas als Maia dit vertrouwde en kalm werd, ging ik de volgende keer een stapje verder. Tot op het eind van de draad van de wei, dan tot op het eind van de straat (korte straat ) maar nog in het zicht, dan achter de hoek en direct terug, dan weer iets verder, enz.

Paar weken geleden is het me gelukt om met Queenie ongeveer 1km te gaan wandelen. Ergens halverwege is er een stukje waar ik in de verte de wei kan zien. Ik zag Maia met der kont richting ons staan en naar de richting aan het kijken waar Q en ik waren vertrokken ; maar het belanrijkste: ze stond stil en leek niet onrustig. Ze hinnikte een keer, maar Queenie antwoordde niet
Dan ineens kwamen we uit de andere richting dan ze keek, terug op de wei en was het weer een geloop. Ik heb dat toerke nog eens gedaan en moet zeggen:
het gaat alweer beter! Maia heeft er al meer vertrouwen in dat Queenie terugkomt.

En het truukje van: geef ze iets te eten, de achterblijvers.. neen hoor dat werkt niet. Toch niet bij Maia. Eten doet haar niets op dat moment. Veiligheid bij moeder overste (queenie is dominant over maia) is belangrijker dan voeding

Ik zou dus zeggen: bouw alles in hele kleine stapjes op!

groeten
Eva

marjan de Haas schreef op dinsdag 30 januari 2007, 12:07:


In hele kleine stapjes opbouwen. Zo heb ik het met mijn merrie en haar veulen ook gedaan.
Eerst in de wei wandelen, tot de ander niet meer meeloopt en zichzelf vermaakt.
Dan de wei uit en naast de wei - of iig dichtbij - wat rondlopen en weer terug. Dit zo blijven doen tot de ander niet meer onrustig is.
Dan wat verder van de wei vandaan en nog wel in het zicht blijven. Ook weer blijven doen tot het in alle rust gaat.
Dan een keer uit 't zicht en wel zodanig dat je op het moment dat het achterblijfpaard rustig is, jij en het andere paard weer in het zicht verschijnen.
Alles in stapjes en neem de tijd. Dan gaat het vast wel lukken.

Oh ja, en bij het terugkomen nièt enthousiast begroeten. Doen alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld is, in alle rust.

groetjes, Petra
www.jovarna.tk
www.paardmenscoaching.tk

Peet schreef op dinsdag 30 januari 2007, 22:01:


Steeds opbouwen inderdaad....
eerst een paar meter weg lopen en dan steeds wat verder weg ....
even stil blijven staan en vooral zelf heel rustig blijven.
Als je zelf rust uitstraalt dan lukt het
Veel succes ermee en groetjes van Muguet.