4bozzza schreef op dinsdag 13 februari 2007, 9:31:


Omdat je verschrikkelijk veel van dat dier houdt en hem of haar absoluut niet zou willen/kunnen missen? Heel egoïstisch eigenlijk.

4bozzza schreef op dinsdag 13 februari 2007, 9:31:


De mensen die , in mijn ogen , mijn paarden een beter leven zouden kunnen geven , zitten niet te wachten op mijn paarden vrees ik.
Dus ik hou ze maar zelf....en probeer er het beste van te maken.

Gr Esther

van lennep schreef op dinsdag 13 februari 2007, 9:41:


Alee Esther zo een "rancher" met een paar tienduizend hectare in Oregon ofzo

4bozzza schreef op dinsdag 13 februari 2007, 9:31:


Ben ik het niet helemaal mee eens eigenlijk. Het kan toch zo zijn dat je zelf hebt besloten je paard in alle omstandigheden als het maar fijn voor hem is te houden. Stel dat je he wegdoet en hij wordt heel ziek, je hebt niet de garantie dat andere mensen dit ook doen. Buitendat zijn paarden volgens mij echt wel in staat om een hele hechte band met mensen op te bouwen. Mijn zus heeft haar paard uitgeleend vanwege haar studie en als ze wel eens bij hem gaat kijken is hij volgens dat nieuwe meisje daardoor bijna een week helemaal uit zijn humeur. dat is toch niet voor niks?

Buitendat kan het toch nooit goed zijn voor een dier om te verhuizen, om ineens niets meer van vroeger over te houden?

margot

Margot van Lare schreef op dinsdag 13 februari 2007, 9:55:


Buitendat kan het toch nooit goed zijn voor een dier om te

Een paard is geen mens Margo , zet jij morgen je paard in een kudde met honderden hectare steppe, hij zal geen seconde meer aan Nederland of jou denken hoor.

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 13 februari 2007, 9:50:


Nou...dat nog niet eens! Alhoewel..

Maar ook de tijd die je besteed aan je paarden , is in verhouding nog steeds erg weinig . Op de 24 uur , buiten het uitmesten ed om , hoeveel tijd besteed men dan gemiddeld aan een paard?
De' resttijd' lijkt me nog steeds belangrijker , dat die zo goed mogelijk ingevuld kan worden , met vrije uitloop , soortgenoten, en voldoende te eten etc.
Het belang van regelmaat zie ik best wel in , maar kan iemand die zelf geen regelmatig leven heeft dan eigenlijk ook geen paarden hebben?
Poeh , ben ik het toch niet mee eens geloof ik [ik ga mezelf niet in de vingers snijden!HAHA!]

Gr Esther

zeker, want het dier heeft initieel nooit gekozen om bij jou te horen.
Mensch haalt beest bij fokker/asiel/verkoper e.d.
En rdeeneert dat het beest van hém is, omdat er euro's naar een ander mensch zijn gegaan. Beest weet niet wat euro's zijn.
Ik zie met enige regelmaat dieren en mensen gecombineerd, waarbij ik denk: "waarom doe je dat beest niet weg?"

Maar op een andere basis dan die waarop mensen een band opbouwen met dieren. Die beestenband is vaak gebaseerd op regelmaat, duidelijkheid, veiligheid, herkenning en dat soort dingen.
Affectie is (volgens mij) erg menselijk. Het is gebaseerd op de mogelijkheid om empatisch te zijn. En in dit voorbeeld zelfs naar andere soorten.


Nee, niet voor niets, maar het zou goed kunnen zijn om de boodschap die je zus daar uitzendt. Ik denk niet dat ze stoïcijns langs haar eigen paard loopt en ongeïnteresseerd wegloopt. Ik kan naar een asiel gaan en een mij volkomen onbekende hond in verwarring achterlaten.


De gehechtheid aan het hier en nu is erg mens-eigen.
Daarenboven ging het om het kunnen bieden van 'betere' omstandigheden. Dit naar inzicht van de bieder van de 'mindere' omstandigheden.
Het voorbeeld van Eddy is erg goed. Het paard van je zus zal, losgelaten in een kudde paarden met 'onbeperkte' ruimte toch echt niet tegen die kudde zeggen: "jongens, ik ben bang dat ik een week van slag zal zijn als ik met jullie mee ga, dus ik blijf bij haar".

4bozzza schreef`:

Ik ben het met je eens.
Ook wij moeten soms een beslissing nemen om een paard te verkopen of weg te geven. Zakelijke belangen spelen daarbij zeker een rol, ik zal dat niet ontkennen. Er zijn momenten dat wij hier zoveel paarden hebben staan dat het financieel niet leuk meer is. Soms ook past een paard niet in de groep, komt het niet mee in de lessen en wie zijn wij om te bepalen dat alleen wij goed zijn voor onze paarden? Er zijn meer mensen die een paard een goed leven kunnen geven, soms zelfs een beter leven dan bij ons. Sommige paarden zijn beter af bij één eigenaar die tuttelt en knuffelt en niet de nadruk legt op rijden. Nu kun je zeggen dat we die paarden dan maar beter niet op zouden nemen, maar realiteit is dat wij paarden een Tweede Kans geven en na een jaar besluiten we hoe en óf we verdergaan met dat paard. Tot nu toe hebben we zonder al teveel problemen nog altijd goede eigenaars weten te vinden waar de paarden een heel mooi leven hebben. De meeste van onze paarden komen vanuit niet al te beste omstandigheden bij ons en wij gaan dan minstens een jaar aan de slag met hen. Ik voel me er beslist niet rouwig om als het beter voor dat paard is om een ander tehuis te zoeken. Natuurlijk alles onder stricte voorwaarden met een heleboel screening enzo. Aan zo´n beslissing gaat ook een heleboel vooraf, zelf heb ik máánden nodig om tot een besluit te komen, en ja, ik kijk daarbij ook naar mijn eigen portemonnee, mijn eigen mogelijkheden-wensen en die van het paard. Ik vind dat je daarin realistisch moet blijven.

Soms ook denk je `Dit paard gaat nóóóóit meer weg`, maar een jaar verder kunnen omstandigheden totaal veranderd zijn dus zeg inderdaad nooit nooit.

Ik kom helaas ook (te)veel paarden tegen waarvan ik denk dat eigenaar beter een ander thuis zou zoeken voor zijn paard ipv vast te houden aan iets wat allang niet meer is: tijd, geld, plek, interesse....

Groet, Pien