marjolijn schreef op vrijdag 2 maart 2007, 11:08:
> Frans Veldman schreef op vrijdag 2 maart 2007, 10:27:
>> En paarden? Onze paarden lijken een lichte voorkeur te hebben
>> voor droge grond, maar echt belangrijk lijken ze het niet te
>> vinden. Beschutting tegen regen op hun lijf lijken ze al
>> belangrijker te vinden, ook al is de grond eronder drassig.
>> Hebben anderen andere ervaringen?
>
> Het modderveld (niveau lieslaars) wordt angstvallig vermeden op
> dit moment.
De hele diepe stukken hier ook. Maar de "gewone" modder, waar ze 10cm of zo in wegzakken, lijken ze niet zo'n ramp te vinden.
Wij hebben de laatste weken voor onze paarden de betegelde achterplaats aan hun leefruimte toegevoegd, zodat ze droog kunnen staan. We voeren ze daar nu ook. Toch komen ze er eigenlijk alleen om te eten, zodra het op is gaan ze weer in het modderige gedeelte staan wat altijd toegankelijk is en wat ze als hun "huis" beschouwen.
We voeren ze ook helemaal achterin het land (we voeren inderdaad op twee plekken tegelijk, ongeveer 100 meter uit elkaar), en om daar te komen moeten ze over een lang zandpad lopen wat heel erg nat en modderig is geworden. Toch lopen ze er nu meermaal per dag overheen om te kijken of er op de andere voerplek iets lekkerders ligt. Al met al banjeren ze hier dagelijks meerdere kilometers door de modder, terwijl ze een groot deel van de dag gewoon op de tegels zouden kunnen staan.
Wat me vooral iedere keer weer opvalt, is wat een
gewoontedieren paarden zijn. Het "gewone" plekje moet wel heel onaangenaam worden, voor ze zelfs maar willen overwegen om gewoon op een andere plek te blijven staan.
> Zouden ze nu op het grote veld staan (niveau moeras, dus
> gesloten) dan weet ik zeker dat ze de moeite niet zouden nemen
> om naar binnen te komen.
Dat lijkt dus ook een kwestie van gewenning te zijn. Begin van dit seizoen bleven de paarden gewoon honger lijden als hun ene voerplek op was, terwijl er op de andere plek nog genoeg hooi lag. Dan hoorde je ze 's ochtens al van verre hinnikken dat ze honger hadden, terwijl er een enorme baal hooi onaangeroerd op de achterplaats lag. Maar ja, dan moesten ze het modderpad over he... We moesten ze soms zelfs echt actief opjagen om ze naar de andere kant te sturen. Inmiddels zit "beweging" kennelijk ingeprogrammeerd, want nu racen ze de hele dag heen en weer, en lopen ze hetzelfde modderige pad, waar ze eerst een pesthekel aan hadden, vrijwillig over, zelfs om even te schuilen als er tijdens het eten een bui aankomt. De vraag blijft dus of ze het modderpad eerst echt zo erg vonden, of dat het gewoon niet in hun dagelijkse programma zat om er gebruik van te maken...
Groeten,
Frans