Sieta schreef op vrijdag 30 maart 2007, 11:41:

Ik heb nog wel tientallen voorbeelden van dit soort dingen. Ik ben ervan overtuigd dat ze zo meewerkend is omdat ze weet dat ze zal worden beloont met iets wat zij graag wil.

Mooi verhaal, zo ga ik ook om met paarden. Stilstaan mag van mij, zeker als ze er op een speciale plek erg aan gehecht zijn. Ik vind het heerlijk even stil te staan om dan mee te leven met wat mijn paard boeid. Als ik zelf verder wil, dan probeer ik in te schatten of Jur 't ook prima vind, en op dat moment vraag ik voorwaarts. Bijna even zo vaak komt hij uit zich zelf in beweging. Dit is allemaal going with. Soms doe ik dit alles niet en vraag voorwaarts of stop helemaal niet, en dat doet hij altijd ook.

Zeker na de 2de les van Conrad vandaag. Jur werkt inderdaad vlot mee en nog beter als mijn lichaamtaal correcter word. De verbeterpunten in mijn lichaamstaal waren:

Bij GA het voorwaarts vragen, mijn hand naar zijn achterhand zwaaien, om de achterhand te activeren. Jur gaat anders ook wel, maar zo nog beter en die hulp van achteren is makkelijk bij vele andere oefeningen.

Bij het Terug vragen mijn elleboog opzij van zijn hoofd houden, waardoor hij rechter achteruit gaat, de lijn goed horizontaal naar achteren laten wijzen, ook niet aanklikken onder zijn kin om die reden Het beschermt ook tegen bijtgedrag.

Waarom bijt Jur vaker sinds ik met subtiel trainen bezig ben? Is het, het gehorzamen op zachte duidelijke signalen wat hem moeilijk valt? Is het misschien de irrritatie omdat de oefeningen niet zinvol en logisch zijn voor hem? Ik vermoed beide De bijtreflex (meer is het niet) doet hij niet als het gevraagde wél zinvol is voor hem. Ik heb het al vaker gezegt, hierin zou subtiel training kunnen verbeteren, in ieder geval voor diegene die buitenritten maken en waarbij paarden altijd voor hen zinvolle en begrijpelijke bewegngen maken. Net zoals trouwens springen in de bak of om tonnen rennen, of kalveren bijeen drijven. Hoe zou schouderbinnenwaarts gevraagd kunnen worden, vraag ik me nu even af, op een voor een paard zinvolle wijze? Wanneer doen paarden dit spontaan in de wei? Russ Burns vindt dat als je verzameling vraagd aan een paard je ook bereid moet zijn met de energie en levenslust van een verzameld paard te rijden, en hem "niet" inhouden (bij voorkeur) en toch verzamelen.

Zo zou het vooruit sturen in een hoek en dan stoppen, misschien ook geoefend kunnen worden, als je door een hek gaat. Door hekken gaan is altijd al een gedraaid. Met een kleine aanpassing kun je dat ook doen met keurige rechte hoeken, of niet ? En zo deze oefening van subtiel trainen doen, op een voor het paard zinvole en begrijpelijke manier. Wie experimenteerd met me mee?

Groetjes, Michiel

Michiel schreef op vrijdag 30 maart 2007, 11:02:


Misschien toch even grappig om eventjes Hvuiski een beetje omschrijven. Het is dus niet dat hij dingen niet zou willen doen uit angst of de angst dat er iets engs zou kunnen gaan gebeuren (zoals Shiny denk ik Piet?). Nee, Hvuiski is eigenlijk nergens bang voor. Hij wilde vroeger met Egon bv niet het erf af, dat is Egon uiteindelijk wel gelukt (met veel moeite heb ik begrepen, dit was voor mijn tijd) maar idd toen liep Hvuiski mee als een 'sukkel'. En het is ook niet zo dat hij heel erg 'plakkerig' is naar zijn kuddegenootjes toe, dat hij naar huis trekt als we weg zijn nu...niks van dat alles. Dus dat waren de redenen niet. Hij ziet niet snel ergens het nut van in. En is helemaal niet onder de indruk van welke vorm van druk dan ook. Als ik bv op hem rijd en ik wil graag dat hij een beetje sneller stapt...wat deed ik eerst uit pure gewoonte, van die 'aanspoorgeluidjes' maken, je kent het wel. Alsof je de noodrem erop zette! Hvuiski stond dan stil. Idem dito als je er naast loopt en hij heeft bedacht dat het geen leuke wandeling is, en zegt kom Kwissie beetje doorlopen, druk zet op halstertouw (of iets in die trant) stilstaan, stijgeren, hoofdschudden. Kortom, ezel.
Dus ik moet hem er de hele tijd van overtuigen dat wij alleen maar geweldig leuke dingen doen, en dat het een stukje verderop nog veeeeeeeeeeel leuker gaat zijn, en gossiepossie wat hebben we een lol!
Ik hoef hem niet mee te nemen als ik zelf niet lekker in mijn vel zit om wat voor reden dan ook, niks mee te beginnen. Ander voorbeeld: Ik vraag hem altijd of hij mee gaat door met halster te rammelen/zwaaien, zo van joehoe kom je mee? Eigenlijk komt hij dan altijd aangelopen, behalve die ene keer. Hij stond me aan te kijken (het regende en ik had bedacht dat ik een bikkel was en wilde gaan wandelen) zo van mens je bent gek met dit weer. En ik ben naar hem toegelopen en heb hem toch zijn halster omgedaan. Hij liep niet weg, maar hij was niet uit zichzelf gekomen. En dan is het mis, tja hij had nog zo gezegd...ik heb geen zin vandaag, maar Sas had niet goed geluisterd.
Dat is Kwis dus in een notedop. Maar het gaat steeds beter en beter, zelfs een sjiek zadel aangeschaft, nou nou phoe phoe. Dat betekend toch dat we helemaal gaan doen alsof hij een volleerde IJslander is Kwissssssieieieieieiebraaaafffffffoooooooohhhhhhhhwatbenjetocheenknappeponieieieieieie!!!

Saskia

Idunn schreef op zaterdag 31 maart 2007, 0:13:


Ja zonder mee te gaan met wat hij leuk vindt kom je niet ver met je pony.
Aan de andere kant kun je met subtiel trainen hem helpen met heel duidelijke zachte lichaamstaal. Bijvoorbeeld Ga: als je lings naast zijn hoofd staat, om dat met je linkerhand iets (superzacht) contact te nemen aan het leidtouw recht vooruit, "Ga" zeggen en dan je rechterarm naar achteren zwaaien als hulp. Eenmaal dit gewend gaat hij waarschijnlijk ook mee als hij eens minder zin heeft.

Groetjes, Michiel

Michiel schreef op zaterdag 31 maart 2007, 14:27:


Ja, dit doe ik ook zo! (wist niet dat dát nou subtieltrainen was ) ik breng mijn rechterhand naar achteren (of mijn linker als ik aan de andere kant sta) en knip een keer met mijn vingers. Nadat je dit een paar keer gedaan hebt werkte het ook als je paard niet aangehalsterd is.

Michiel schreef op zaterdag 31 maart 2007, 14:27:


Dit soort problemen hebben we niet meer hoor, het was alleen maar om even aan te geven hoe hij was. Net terug van een wandeling en een stukkie rijden op zijn nieuwe zadel. Ja, net echt lijkt het al

Saskia

Michiel, ik lees al een tijdje je berichten. Hoe lang ben je nu al bezig met Jur? Wat heb je nu al allemaal geprobeerd? En wat heb je eigenlijk bereikt?

Een bijterig paard dat niet meer naar je luistert want anders liet je Conrad niet komen.

Zie jij door de bomen het bos nog wel?

Wat denk je, heeft Jur een filosoof nodig of iemand die met zijn twee benen op de grond staat?

Ik denk dat jij heel Michiel gericht bezig bent en helemaal niet Jur gericht.

Dit moest er even uit.

Marianne

marianne laenen schreef op maandag 2 april 2007, 20:15:


1 jaar en drie maanden heb ik Jur. En op mijn website kun je zien wat ik met hem bereikt heb. Hij heeft enkele keren gevoelig gelopen met zijn hoeven, en zijn lijf had een buigprobleem. Na zijn beenwond werd hij opstandig en dat is nu grotendeels ook al weer opgelost. Ik hoop echt dat ik het niveau van wat je op de website kunt zien snel weer bereikt heb, Alleen ditmaal zonder dat zijn lijf vast komt te zitten. Ik ben blij met de de hulp van Josien en Conrad.
En je mag me gerust als een beginner zien, zo zie ik mezelf ook.

Groetjes, Michiel

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 29 maart 2007, 16:37:


Dat jij er niet in gelooft, wil niet zeggen dat het niet bestaat.