Pien schreef:


Leuke discussie. Wat heb ik aan een berg kennis als ik niet in staat zou zijn om naar een paard te kijken, en louter afga op wat de boekjes bijvoorbeeld mij geleerd hebben?

Ik kom ze tegen hier hoor; mensen die dingen van hun paard verlangen terwijl ze niet in staat zijn om het paard te zien, getuige ook mijn voorbeeld van gisteren. Persoon wil dan graag dat dat paard niet zo hompelt, terwijl paardlief gewoon wat hulp nodig had. Eigenaar wilde eigenlijk liever dat dat paard nu eindelijk eens begon met haar achterhand te gebruiken. Is hij nog helemaal niet aan toe

Kijken. Da's wat ik bedoel. Noem het gevoel, ook goed :)
Dat komt bij die kennis. Wat ik helaas nog wel eens mis als ik om me heen kijk.

Pien

Spirithorses schreef op donderdag 24 mei 2007, 11:38:


Simpele vraag , moeilijk anwoord voor je Pien : Wat voel je als je kijkt naar een paard . Bij elke zintuigelijke waarneming zit toch gevoel bij ? Is het onbewust graven naar kennis of is het onbewust voelen wat er moet gedaan worden. Hoe komt het dat verschillende trainers zonder elkaar te kennen simultaan dezelfde traingsmethode uitwerken ? Geen interactie tussen beide werelden , toch dezelfde lijn gevolgd en zelfde conclusie . Kijk naar jou en mij en onze manier van wendingen rijden ! Hempfling , duidelijk en onversneden alleen rijdt jij zo al jaren en rijdt ik zo al jaren vooraleer ik Hempfling las en het "verdorie das tzelfste "moment had . Daartegen over de klassieke rijstijl die net het tegenovergestelde beweerd . Feeling of onbewust graven naar kennis ?

eddy DRUPPEL schreef :


Je weet, ik ben net als jij altijd op zoek naar versimpeling van de hulpen.
Ik houd niet van moeilijk, te ingewikkeld. 80 % van de mensen begrijpt helemaal niet wat ze aan het doen zijn met dat paard, dus waarom meegaan in dat moeilijk gedoe? Ik blijf voelen, dat is voor mij dé manier om een paard te lezen, natuurlijk ook met de lichaamssignalen erbij, maar dat wat het paard uitzendt kun je nou eenmaal niet ondervangen in een vastomlijnd programma.

Er is inderdaad ook heel veel wat ook ik niet aangeleerd gekregen heb, veel is van uitproberen, zelf ontwikkelen, en beredeneren met gezond verstand, zoals gister met die Quarter. Ik herkende het huppeltje dat de rijder in draf haast ongemerkt van het linker- op het rechterbeen (voorkeursbeen) gooide. Ik herkende het omdat mijn eigen paard dat ook een tijdje deed waardoor ik toch weer eindigde op dat rechterbeen. Het heeft indertijd een tijdje geduurd voordat ik dat in de gaten had dat dat een bewust huppeltje was en nu zag ik het bij Docs ook en afgaande van hoe ik het zelf heb weten op te lossen bij mijn eigen paard kon ik dit paard nu uithelpen. Of liever de rijder, die kon het weer doorgeven aan zijn paard.

Ja, het was leuk en een verademing te ontdekken dat jij en ik heel erg op dezelfde lijn zitten wat rijden betreft. Ik wist nooit beter en ik had nooit wat met Hempfling totdat jij mij daarop attent maakte.

Grappig.
Ik ben de zon in. Mijn fietsen wachten
Pien

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 24 mei 2007, 11:49:


Stap 5: bewust onbewust bekwaam of onbewust voelen Dat laatste kan toch niet Eddy. Da's telepathie!

Piet schreef op donderdag 24 mei 2007, 12:20:


De meeste telepathische zieners proberen zich Bewust in het onbewuste te sturen . Dan heb ik er veel moeite mee . Als er onbewust/onvoorbereid een "zie" moment is , flash back , deja vu whatever kan ik er in meegaan daarom ook dat voelen . Als je goed in elkaar zit en je bent aan het paardrijden ga je bepaalde situaties, lichaamstekenen van een paard linken aan vroegere ervaringen en navenant in een fractie van een seconde reageren , het paard doet hetzelfde met jou trouwens, onbewust en niet getraind maar je lichaam voelt de beweging en reageert daarop . Noem het geen condtionering want daarvoor was de ervaring tekort en dus geen trainngsmoment of hééééél kort dan . Het is dus in mijn ogen geen telepathie als je aanvoelt wat een beweging een paard gaat uitvoeren maar onbewust voelen.
Soms glimlach ik ,om blijkbaar geen reden, op een paard ! Wel dan heb ik zo'n moment . Ja, op zo'n moment praat je met het dier , niet met woorden maar met je gedachten . Is makkelijk zich te vergissen met de uitspraak : Soms denk ik nog maar aan dit of dat en het paard doet het al . Dat zou telepathie zijn maar daar hadden we het enkele weken geleden al over . Het mechanische beperkt zich bij mij tot het ruitertechnische al de rest is gevoel en in mijn onzichtbare computer hierboven onbewust op zoek gaan naar het "verdorie das tzelfste"moment. Moest ik dit bewust doen zou ik niet zo'n goede resutaten halen . Op het ogenblik dat jij DAT moment hebt heeft het paard het ook . Is moeilijk uit te leggen , vrees ik . Enfin ik kan het toch ni goed.

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 24 mei 2007, 12:54:


Leuk dat je dit zo schrijft.
Ik heb de inleidende cursus communiceren met dieren gevolgd, waarin je gestimuleerd wordt deze 'zie' momenten onder woorden te brengen.
Het is exact zoals je het beschrijft.
De een is hier veel beter in dan de ander, (ik voelde me niet echt sterk erin, terwijl ik toch een aantal frappante zaken boven water bracht.)
Er waren echter mensen die het lichtjaren beter konden dan ik.
Ik ben ervan overtuigd dat ook dit een vak is, wat je kunt ontwikkelen en waarbij de een meer talent heeft dan de ander. Het zien van bv een foto kan zoveel flitsen, deja vu's, gedachten, emoties, begrippen, symbolen,weet ik wat nog meer, je hoofd binnen laten schieten dat het communiceren wordt.


Ik ben natuurlijk een psycholoog van de kouwe grond en geef elk moment mijn menig voor een betere
Is dit niet een soort Pavlof reactie? Nog maar een aanzet tot iets en jij reageert al?
In mijn ogen wel degelijk conditionering. Conditionering is toch niet afhankelijk van tijd? Zoiets korts als een lichtflits is ruim voldoende.


Ik denk dan aan reflexen. Onbewust automatisch reageren op een ontstane situatie.
Je moet dan wel de ondergrond hebben om dit te kunnen doen. M.a.w. kennis van de materie om in een reflex op een situatie te reageren.
Je kunt op dat moment dus putten uit je onbewuste bekwaamheid.
Ook dan is er geen sprake van gevoel, we vertalen het echter wel zo, omdat dat ons een prettiger gevoel geeft
Kijkt maar naar Pien, ze wordt een beetje pissig als je zegt dat haar gevoel niet meer is dan een serie reacties, reflexen, op situaties die ze vanuit haar opgeslagen kennis herkent.
Maar misschien zit ik er wel helemaal naast.

Ik geloof, dat dat het is wat we proberen te doen. Een student zoveel kennis meegeven en dat laten oefenen, zodat hij ook die reflexen ontwikkelt.
De basis van Subtiel Trainen is daar een mooi voorbeeld van.
Duidelijk en eenvoudig in een paar handelingen.
Dat kleine aantal handelingen zorgt ervoor dat je ze heel snel kent, er vertrouwd mee raakt en opslaat in je geheugen, zodat je er niet meer over nadenkt maar automatisch, als in een reflex, "op je gevoel" op de juiste basismanier met je paard omgaat.

Piet