Marlies schreef op donderdag 9 februari 2006, 19:32:
> jose schreef op donderdag 9 februari 2006, 13:45:
>
>> Marlies schreef op woensdag 8 februari 2006, 19:24:
> dik hout zegt men planken" en "die lichte druk zegt niks, pas
> als het serieus wordt"...pas als het serieus pijn gaat doen?
>
> Ik zal wel niet begrijpen wat je zeggen wil.
Dan zal ik proberen het uit te leggen. Ik dacht dat Teblick haar boek hier algemeengoed was
Overigens vind ik dit wel heel algemeen hoor, je beschrijft een persoon immers ook niet aan maar een karaktertrek. Ieder mens heeft verschillende eigenschappen, karaktertrekken en gedrag. (en dat kan wisselen, al naar gelang situatie en persoon). En er is voor mij geen reden om aan te nemen waarom paarden daar anders in zijn.
Zoals ik eerder al zei denk ik dat er maar heel weinig echt dominante paarden zijn. En dat zijn denk ik de enkelingen die de leiding in de kudde hebben. In tegenstelling tot jou vind ik niet dat deze dominante gemeen en hardhandig gedrag vertonen. Juist niet eigenlijk, vaak een heel subtiel gedrag.
Dominant gedrag daarentegen is aangeleerd omdat bijv. de opvoeding in gebreke is gebleven en het paard geleerd heeft om finaal over de baas heen te lopen. Paard vertoont bepaald gedrag waarbij de baas het maar laat zitten en dat loont dus voor het paard. Hij zal het dus steeds weer doen. Dominant gedrag kan denk ik ook voortkomen uit angst en onzekerheid. Andere opties zijn er niet voor zo'n paard en door dominant gedrag te vertonen volgt er rust doordat de baas er niet meer aan durft te komen. Hij zal dus niet bewust over jou de baas willen spelen. maar als jij duidelijk over hem niet de baas bent, vertrouwt hij wel op zijn eigen kunnen en trekt zijn eigen plan.
Assertieve paarden zijn paarden die slim en zelfbewust zijn en heel duidelijk bezig zijn de situatie in te schatten. Ze willen weten wat ze aan jou hebben. Je ziet ze soms denken: hmm, wat doet ze als ik nu gewoon niet opzij stap? Ah, ze gaat voor mij aan de kant. Goed, de verhouding is vastgesteld, deze persoon leidt mij niet, dan doe ik het dus maar zelf'. In mijn ervaring zijn het hele koelbloedige paarden, niet snel onder de indruk en ook niet bang. Mijn ervaring is dat deze paarden heel makkelijk druk weerstaan en pas gaan handelen als ze merken dat het jou ernst wordt. Dat hoeft niet perse te zijn omdat ze dan bang zijn dat je ze flink zeer gaat doen, maar omdat je gewoon heel duidelijk bent in je houding, je stem en je aanraking (een duidelijke por ja, vind ik heel wat anders als geweld, ook al omdat deze paarden dat niet als geweld ervaren).
Deze paarden zijn zelf ook niet ' licht' in hun handelen. Ze bewegen resoluut, zelfverzekerd en abrupt. niet langzaam, afwachtend en traag (past bij ander karaktertype). Ik vind dit fijne paarden, paarden waarbij je weet wat je er aan hebt, no nonse. Als je een goede verstandhouding hebt, doen ze gewoon wat ze voor je moeten doen, zonder flauwekul. En ja, ze kunnen drammerig zijn: als eerste boem bats, door een deur willen, sterk kunnen maken onder het rijden; de hals erop zetten en gaan! (friezen bijvoorbeeld). Niet kunnen wachten als je met eten aan komt.
Ik heb hier op het moment zo'n assertief paard die finaal over zijn eigenaar heen loopt. Ze gaat heel twijfelend met hem om, omdat ze onder de indruk is van zijn abruptheid en schrikt als hij haar letterlijk met zijn kont tegen het schot zet zodat ze geen kant op kan. In het allereerste begin heb ik hem een keer een flink schop moeten verkopen om hem bij de les te halen: he, hallo, bij mij doe je dat zo niet, begrepen? En voor de duidelijkheid daar hou ik dus niet van, maar een gewoon rustig uitgesproken terug, en een vinger tegen zijn borst reageerde hij totaal niet op.
We zijn nu inmiddels zo ver dat dat niet meer nodig is, maar heel licht is die communicatie nog steeds niet. Als ik iets van hem wil, geef ik nog steeds een heel kort en duidelijk: hé, opletten! (soms even met een porretje). Misschien wordt het ook niet anders dan dat omdat het niet bij het karakter past? Deze benadering zal ik bijvoorbeeld bij mijn eigen merrie (terughoudend, beleefd en angstig) niet in mijn hoofd halen, ook al omdat het gewoon niet nodig is.
Waarom zou je ieder paard ook op de zelfde manier benaderen?
Ik ga ook anders om met mijn vriend die vrachtwagenchauffeur is, een beer van een vent dan met mijn timide, fragiele, oude schoonmoeder. Het verschil zit hem dan ook in woordkeus, sterkte van een handdruk, intonatie en volume.
Communicatie bouw je op, naarmate je een paard langer kent/hebt/ermee omgaat, maar nmi zit er dus al naar gelang het karakter van het paard wel een hele andere benadering in. Het resultaat in alle gevallen is wel dat je wilt dat het harmonieus is, dat je elkaar begrijpt en dat je je paard gewoon veilig en rustig kunt leiden en verzorgen.
Voor Piet, die het boek van Inge wel heeft: blz. 34 refereerde ik eerder aan.
------------
