Esther schreef op zondag, 17 juli 2005, 22:41:
> Voor mij zit het probleem
> dat wij als mens de predator van een paard zouden zijn.
Wij zijn
een predator. Het is aan het paard om uit te vinden (na zijn geboorte) dat wij geen paard op het menu hebben staan.
> Juist
> omdat een paard zo slim is, heeft het paard besloten om maar met
> ons samen te werken.
Dat doet ie pas NA zijn geboorte hoor! En als ie dan geen mensen ziet dan vertrouwt ie ze later net zoveel als een beer.
> Dat is een slimme overlevingstaktiek. Dat
> met die ogen was jouw voorbeeld om te bewijzen dat wij een
> roofdier zijn. Dat zal dan ook misschien wel zo zijn, maar we
> zijn geen predator van een paard, het paard is afhankelijk van
Het gaat mij niet om wat een paard
leert, maar hoe hij vanuit zijn instinct is geprogrammeerd. Hij komt eerst ter wereld met een ingebouwde reserve ten opzichte van de mens (roofdier!) maar leert hopelijk al snel dat we niet direct gevaarlijk zijn.
Het gaat mij er dus om hoe het paard ter wereld komt. Want veel paarden krijgen NIET de bevestiging dat mensen ongevaarlijk zijn en blijven de rest van hun leven een angst voor mensen houden. En dat is iets wat de meesten van ons wel meemaken: paarden die niet toelaten dat je aan de oren komt, of paarden die je wel op hun rug dulden maar uiterst neurotisch blijven, of je eraf smijten zodra het al te eng wordt, etc. etc.
Het is dus goed om te beseffen hoe het paard ons ziet, en dat we steeds moeite moeten blijven doen om onze goede wil aan het paard te bewijzen.
Groeten,
Frans