Frans Veldman schreef op zondag, 17 juli 2005, 15:38:


het lukt me zelfs niet met twee ogen tegelijk Het probleem gaat helemaal niet om de ogen wel of niet aan de voorkant of zijkant wat mij betreft. Voor mij zit het probleem dat wij als mens de predator van een paard zouden zijn. Juist omdat een paard zo slim is, heeft het paard besloten om maar met ons samen te werken. Dat is een slimme overlevingstaktiek. Dat met die ogen was jouw voorbeeld om te bewijzen dat wij een roofdier zijn. Dat zal dan ook misschien wel zo zijn, maar we zijn geen predator van een paard, het paard is afhankelijk van ons, en als het goed is vertrouwt ie ons, en dat heeft niets meer met roof of prooi te maken maar met samenwerking. Ik wil hierbij helemaal niet ontkennen dat een paard een vluchtdier is, maar ik ben er allerminst van overtuigd dat wij een predator van het paard zijn.
Als je van een wild dier een huisdier maakt, dus van een wolf een hond of van een oeros een koe , dan levert zo'n dier dertig procent van zijn hersengewicht in. Dat is ook de reden waarom je nooit meer een koe het oerwoud in kunt sturen en waarom een hond in het bos hopeloos verdwaalt , dat is een kwestie van domesticatie.

groeten Esther

Esther schreef op zondag, 17 juli 2005, 22:41:


Wij zijn een predator. Het is aan het paard om uit te vinden (na zijn geboorte) dat wij geen paard op het menu hebben staan.


Dat doet ie pas NA zijn geboorte hoor! En als ie dan geen mensen ziet dan vertrouwt ie ze later net zoveel als een beer.


Het gaat mij niet om wat een paard leert, maar hoe hij vanuit zijn instinct is geprogrammeerd. Hij komt eerst ter wereld met een ingebouwde reserve ten opzichte van de mens (roofdier!) maar leert hopelijk al snel dat we niet direct gevaarlijk zijn.
Het gaat mij er dus om hoe het paard ter wereld komt. Want veel paarden krijgen NIET de bevestiging dat mensen ongevaarlijk zijn en blijven de rest van hun leven een angst voor mensen houden. En dat is iets wat de meesten van ons wel meemaken: paarden die niet toelaten dat je aan de oren komt, of paarden die je wel op hun rug dulden maar uiterst neurotisch blijven, of je eraf smijten zodra het al te eng wordt, etc. etc.

Het is dus goed om te beseffen hoe het paard ons ziet, en dat we steeds moeite moeten blijven doen om onze goede wil aan het paard te bewijzen.

Groeten,
Frans

Frans Veldman schreef op zondag, 17 juli 2005, 21:26:


frans ik ga helemaal met jou mee!