Anja Seijn schreef op dinsdag 9 februari 2010, 0:03:


Ik denk dat twee discussies wat door elkaar zijn gaan lopen: enerzijds over wat mogelijk en goed zou zijn voor Ingenioso en anderzijds een discussie of rijden voor paarden in het algemeen (voor gezonde paarden) altijd een verrijking is voor het paard zijn leven.

Michiel schreef "Elk paard maakt liever een wandeling met iemand op zijn rug dan er naast lopend (mits in beide situaties evenveel gegraasd mag worden)."

Ik ging daar op in en maakte van dat bericht een nieuwe draad, en ik denk dat Christel op dat bericht reageerde (dus over paarden rijden in het algemeen, of dat een verrijking is voor het paard). Ik heb niet zo'n handige titel voor die nieuwe forumdraad gekozen (namelijk Training blind paard) en dat verklaart mogelijk een deel vd verwarring...

grt,
karen

Christel Provaas schreef :

Daar kan ook ik echt enorm van genieten, zo'n situatie en dat gevoel herken ik helemaal. Het is een WOW moment, bijna niet uit te leggen aan iemand die dat niet zelf heeft meegemaakt.
Of een paard daarvan ook geniet? Ja, sommige paarden wel, al dan niet nadat ze geléérd hebben om daarvan te kunnen genieten. En/of paarden die meer energie hebben dan ze thuis kwijt kunnen. Want hoe beter "thuis" is qua oppervlakte, afwisseling in landschap en de samenstelling van de kudde, hoe minder behoefte er zal zijn om met een ruiter op de rug te rennen.

Ik begin steeds meer te ontdekken hoe veel je kunt doen en kunt bereiken náást je paard in plaats van er op. Vrijheidsdressuur doe ik al jaren, maar tot voor kort meestal binnen de veiligheid én de beperkingen van een afgesloten ruimte; dus in de wei, rijbak e.d. Sinds kort ga ik vaker wandelend op pad met m'n paard, waarbij m'n paard, zo veel als dat veilig kan, losloopt. Voor mij is dit een nieuwe vorm van genieten van het samenzijn en de samenwerking met m'n paard. We doen "doe mij na"-spelletjes, gaan van dichtbij bekijken wat Fálki graag van dichtbij wil bekijken (dat blijken veel dingen te zijn!), we rennen korte stukjes, spelen bergje op/bergje af bij heuvels/hellingen die zich daarvoor lenen, houden even pauze als ik uit wil blazen en/of als Fálki iets byzonder lekkers eetbaars heeft gevonden, ...

Fálki vindt dit wandelen duidelijk leuker dan rijden. Hij loopt voortdurend te genieten en is geen moment nerveus. Als ik hem rij loopt hij soms te genieten, maar er zijn elke rit ook momenten dat hij nerveus is. Hoeveel genieten versus hoeveel nerveuze spanning, dat verschilt per rit en per periode.

Fálki en ik hadden al een heel goede band, maar onze band verdiept zich opnieuw en verder sinds we wandelen. Ik denk dat dat komt doordat:
* alle negatieve associaties die Fálki van vroeger uit had met "gereden worden" helemaal weg zijn bij "wandelen". Van vroeger uit (vorige eigenaren) weet ik dat hij veel negatieve ervaringen heeft gehad met gereden worden, maar ik weet dat er ook in de jaren sinds hij bij mij is situaties zijn geweest waarin hij het maar niks vond om gereden te worden. Ik heb zelf als ruiter fouten gemaakt, maar de allergrootste fout - achteraf bezien - was mijn beslissing om Fálki een aantal malen door iemand anders te laten rijden. Ik deed dat toen omdat ik dacht dat dat in zijn belang was. Kon hij lekker blijven lopen en zich uitleven, dacht ik - ik kon hem dat op dat moment zelf niet bieden vanwege gezondheidsproblemen. Dat is erg fout gelopen, en Fálki is dat nog steeds niet helemaal te boven.
* ik kan als ik er naast loop ipv erop zit véél beter zien wat Fálki wil, hoe hij zich voelt etc. Ik zie het meest aan zijn ogen en zijn mond (in combinatie met de rest van zijn lichaamstaal). Juist de ogen en mond zie ik niet goed als ik er op zit. Nu ik het wél zie kan ik op ieder klein signaaltje inspelen. Het is voor mij zó duidelijk hoezeer Fálki dat waardeert! Hij bloeit helemaal open, als het ware. Mede daardoor heb ik tot nu toe elke wandeling wel één of meer WOW-momenten, voor mij van dezelfde kwaliteit als zo'n WOW-moment wanneer je met je paard aan het racen bent en je elkaar zo goed aanvoelt dat bewuste hulpen nauwelijks meer nodig zijn. Fálki is een gesloten, onzeker en gevoelig paard; dus voor mij is elke keer dat hij zich nóg meer open stelt en hij volkomen relaxed nóg meer vertrouwt op mij, een WOW moment.


Daar ben ik het dus niet mee eens, dat dat niet bereikt en beleefd kan worden met andere dingen dan rijden. Althans, voor MIJ geldt dat niet.
Misschien geldt het voor jou wel, dat kan. Niks mis mee, maar zowel mijn ervaringen als die van jou kunnen nmm niet worden gegeneraliseerd naar elk mens, en/of elk paard.


bewegingsdier paard... ik weet het zo net nog niet. Ik zie de meeste paarden die in een groep lopen zelden over een lange afstand racen (een groep zonder mensen er op, bedoel ik). Ze leven zich wel uit in spel, waarbij *korte stukjes* racen zeker voor komt. Mijn indruk is dat voor de meeste paarden die 24/7 buiten lopen 2 - 3 minuten rennen al veel is. Rennen uit vrije wil, puur omdat ze dat leuk vinden, bedoel ik. Paarden die veelal opgesloten staan en dan ineens de ruimte krijgen in een wei, dat is natuurlijk een ander verhaal.

Verder zie ik grote verschillen tussen individuele paarden. Sommige paarden spelen en rennen relatief wél veel, andere paarden zelden. Fálki rent uit zichzelf af en toe een kort sprintje (100 tot 200 meter), met een paar grote bokken. Ik heb een groot deel van de dag zicht op onze paarden en als ze gaan rennen dan hoor ik dat (en kijk meteen wie en wat...). Verder speelt hij regelmatig met Joris, onze Shetlander, maar dat is "vrij worstelen", niet rennen.

Al met al geloof ik zeker dat er paarden zijn die er echt van genieten om samen met hun mens (ruiter) te rennen.
Maar ik geloof ook dat dat niet voor élk paard geldt.
En ik geloof dus NIET dat je een paard *per definitie* tekort doet als je hem geen gelegenheid (meer) geeft om met een ruiter op z'n rug te racen.

Ook dressuurmatig gereden worden is nmm niet per definitie een verrijking van een paardenleven. Waarom zou dat zo zijn? Vanwege rechtrichten en daarna oprichten?
Honden lopen ook scheef, die worden niet rechtgericht en dat is ook niet nodig. Wél hebben ze voldoende beweging en "mentale uitdaging" nodig (paarden ook).

Scheve paarden hoeven nmm ook niet te worden rechtgericht (medische uitzonderingen daargelaten), ténzij ze een ruiter moeten dragen. Als ze beweging krijgen zonder onnatuurlijke ballast zie ik niet in waarom ze zouden moeten worden rechtgericht. Tenzij er een medische noodzaak is. Maar bij "medische noodzaak" kunnen al die oefeningen ook worden uitgevoerd met een mens ernaast of erachter, in plaats van er op! En zo'n medische noodzaak komt bijna altijd voort uit... (verkeerd) bereden/belast zijn.

Toch denk ik wel dat ik Fálki weer ga rijden (naast andere dingen met hem blijven doen), als ik denk dat dat voor wat betreft mijn gezondheid weer verantwoord gaat én onze vetrouwensband tijdens rijden weer minstens net zo goed is als een tijd geleden. Na de perikelen met een andere ruiter op zijn rug is het vertrouwen tijdens rijden nog niet terug op ons oude niveau - hoewel ik moet zeggen dat er kort vóór die andere ruiter ook al wat verlies van vertrouwen was tussen Fálki en mij. Over het waarom daarvan heb ik wel een idee maar weet het niet zeker, ik puzzel er nog op. Nu ja, dat gaat ook wel erg ver off topic, om daar nu op in te gaan.

Als ik Fálki weer ga rijden dan is dat omdat IK rijden zo heerlijk vind. En omdat IK het als een uitdaging zie zijn vertrouwen in mij als ruiter weer terug te winnen.
Best egoistisch, want ik weet bijna zeker dat als Fálki het kon en mocht zeggen, HIJ zou kiezen voor niet meer rijden (maar wel graag wandelen, mee naast de fiets, clickeren, e.d.). Nu ja, ik zie wel hoe het loopt en laat daarvan afhangen of ik hem weer ga rijden of niet...

(voor de laatste alinea zie volgend bericht ajb)....

(laatste alinea behorend bij voorgaand bericht)

Wat ik vooral wil zeggen met dit bericht is dat ik beslist niet geloof dat bereden worden voor elk paard een verrijking van zijn leven is. Dat ligt aan de eigenschappen van het individuele paard, en aan wat de rest van zijn leven al biedt om in zijn verlangens te voorzien. En natuurlijk spelen ook de eigenschappen en vaardigheden van de eigenaar/trainer/ruiter een grote rol.

Rijden is nmm toch voorál een mensenwens, en soms een gebrek aan mogelijkheden of de wil om op andere manieren tegemoet te komen aan de wensen van het paard. Een hond is ook een "bewegingsdier", en daar vinden (goede) eigenaren wél manieren om hun hond een kwalitatief heel goed leven te bieden - zonder te rijden...

grt,
Karen

Christel Provaas schreef op dinsdag 9 februari 2010, 8:17:


Ik niet. Natuurlijk voel ik wel duidelijke stemmingswisselingen als ik rij, maar de heel subtiele signalen opvangen, dat kan ik niet als ik er op zit en wel als ik het hele paard kan zien.


Fálki's verleden is niet één groot drama hoor, ik denk vergelijkbaar met dat van zo veel paarden die in het verleden met een scherp inwerkend bit, een zweep en eventueel sporen gereden zijn. Mede afhankelijk van het karakter van het paard zal het ene paard wel sneller en gemakkelijker een negatief verleden verleden en wantrouwen overwinnen dan het andere.

Ik geloof je wel als jij zegt dat rijden voor jou en jouw paard een verrijking is, niet alleen voor jouw leven maar ook voor dat van hem! Bij sommige paard/ruiter combinaties is dat zo!

Waar ik tegen in ga is de *algemene aanname* dat gereden worden voor *de meeste paarden* een verrijking van hun leven zou zijn, die niet op andere manieren bereikt kan worden. Dat klinkt bijna alsof een paard geboren wordt met als ultiem doel een goede ruiter op z'n rug . Dat is m.i. een mensenwens, geen (aangeboren) paardenwens.

Als ik hiermee bereik dat mensen die deze discussiedraad lezen kritisch(er) gaan nadenken over dit onderwerp - voor zover ze dat nog niet hadden gedaan - dan is m'n doel bereikt. En misschien worden sommige geïnspireerd om nieuwe dingen uit te proberen met hun paard, bijvoorbeeld zo ver komen dat je paard los kan lopen als je met hem wandelt, of gaan steppen met je paard, o.i.d. Als mensen dat gaan proberen, om te kijken wat hun paard daarvan vindt en wat ze er zelf van leren en van vinden - nou, gewéldig!

Tot slot: ik wil niet de indruk wekken dat ik het zelf allemaal zo geweldig doe voor mijn paarden, want dat is niet zo. Ik doe m'n best, hoewel, soms zelfs dat niet voldoende. Lang niet alles wat ik voor mijn paarden wens gebeurt daadwerkelijk. Mijn paarden, en vooral Joris de Shetlander, krijgen (veel) minder beweging en variatie in hun leven dan ik zou wensen.

grt,
Karen

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 9 februari 2010, 21:24:


Eddy naar mijn mening praat je een hoop onzin in deze forumdraad.
Verhalen en vragen die jou kennelijk niet passen negeer je daarbij gewoon.
Bijvoorbeeld dit bericht:

Cedric Coucke schreef op zondag 31 januari 2010, 17:59:

.
.
.
.

en verder heb je slechts 1 (één) vraag beantwoord van de vele vragen die je in deze forumdraad zijn gesteld. Daarnaast heb ik het idee dat de info en de links die door verschillende mensen naar voren zijn gebracht door jou niet (serieus) zijn gelezen, want je reageert op nul komma nul % van die informatie. Al met al nogal stijlloos vind ik; vooral omdat je zélf de forumdraad begonnen bent en dan verwacht ik dat je de reacties, vragen en info die worden gepost serieus neemt.

De forumdraad als geheel is gelukkig nmm wel heel interessant, door de bijdragen van verschillende andere mensen. Enneh, ik ben sinds gisteren vol overtuiging gestart met een vetrijk / koolhydraatarm dieet Met dank aan o.a. Frans!

grt,
Karen

Ik denk dat ik je bedenkingen / overdenkingen wel begrijp Isabel. Beslissingen nemen over wat kwaliteit van leven is, en zoals bij je paarden in Afrika, beslissingen over leven en dood... Wat is in het belang van het dier, en wat zou je misschien wel willen doen maar dan wellicht meer uit eigenbelang? Enorm moeilijke afwegingen.

Toch zie ik niet dat Anja zou zijn omgedraaid in haar mening.

Het was EDDY die schreef:

... en daar krijg ik ook een nare bijsmaak van.

Maar juist Anja reageerde hierop meteen door de "controlevragen" te stellen, zij schreef als reactie op Eddy's bericht:


En nadat Eddy liet weten zich wat beledigd te voelen door die "controlevragen", schreef Anja:

Wat ik verder lees is dat Anja het weekend naar Eddy ziet als een kans om te zien wat het voor Igne betekent als hij in een onbekende omgeving komt (onder haar begeleiding). Is niet helemaal voor het eerst, want hij is ook naar de kliniek geweest (en dat ging prima).

Op basis van hoe Igne reageert kan Anja beter inschatten wat er misschien wel goed zou zijn voor hem, en/of wat helemaal niet goed zou zijn voor hem. Daarin geef ik Eddy gelijk, die zegt dat als je niets probeert, je het ook nooit zult weten.

Tweede is - zoals ik het lees - dat Anja denkt Eddy's kennis en inzichten goed te kunnen gebruiken, in het proces van erover nadenken en stap voor stap uitproberen of Igne's leven kan worden verrijkt (in Igne's belang) door hem meer te bieden dan weidepaard te zijn. Er kan ook blijken dat-ie maar beter weidepaard kan blijven (en wat oefeningen aan de lange lijnen)!

Zo lang Anja alle mogelijke uitkomsten accepteert en vasthoudt aan haar voorwaarde (Igne's belang is 't enige dat telt), wordt er nmm door haar heel respectvol gehandeld naar Igne toe.

Just my 2 cts...
grt, Karen

Anja, sorry als dit overkomt als voor jou praten ipv jou zelf aan het woord te laten. Ik twijfel er niet aan dat je dat prima zelf kunt!

't Is denk ik dat we ons inleven in de situatie, de vraag wat de best haalbare kwaliteit van leven is voor jouw Igne. En we herkennen denk ik allemaal wel dat type - moeilijke! - afweging; de vraag wat in het belang is van het dier en wat niet (meer). Dat maakt denk ik dat we ons er mee "bemoeien". Ik hoop dat je dat niet als vervelend ervaart.

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 9 februari 2010, 23:35:

Ik schreef
.

Eddy schreef

Dat is zo, ik wil graag veel kanten belichten en zorgvuldig zijn, met als gevolg dat ik vaak lange berichten schrijf.

Toch: als je wérkelijk een antwoord wilt op de vraag waarmee je deze draad begon, zul je moeten LEZEN. Of dat nou mijn verhaal is, van andere forummers, of de info op de sites waarnaar verwezen is...

Kennis over voeding = lezen (tenzij je hoorcollege krijgt )

En als je niet echt een antwoord op de vraag wilt, omdat het een STELLING was... dan nóg kun je alleen over die stelling discussieren als je de verstrekte tegen-informatie leest en serieus neemt.


Op deze vragen ga ik nu niet in. Ik ga nu geen vragen van jóu beantwoorden, terwijl ik er juist van baal dat jij niet de moeite neemt om op vragen en gegeven informatie van mij (en anderen) te reageren...

grt,
Karen

clarissa ruijgrok schreef op woensdag 10 februari 2010, 12:10:



Nee, dat staat er (gelukkig!) niet. Er staat dat het paard toestaat dat er een lasso wordt geworpen door de ruiter


Het laatste; een blok of boomstam voortslepen.

grt,
Karen

Martina schreef op woensdag 10 februari 2010, 16:11:


Nul koolhydraten lijkt me best een moeilijk dieet, weinig koolhydraten geeft je nog heel veel mogelijkheden op je bordje. Nul koolhydraten is denk ik ook alleen gezonder wanneer je zoals Frans gevoelig bent voor IR / Diabetes Type II. Frans is misschien van een sober ras

Ideeën en recepten voor koolhydraatarm vind je op allerlei sites over Low Carb Diets, zoals sites (ook in het Nederlands) over het Atkins dieet, het South Beach Dieet, en het momenteel heel populaire Dr Frank dieet. Tussen die dieten zitten wel wat verschillen, maar de kern is bij alle 3 koolyhraat-arm eten.

In 't kort;
Bij een koolhydraat-arm dieet eet je geen (of heel beperkt):
brood, pasta, rijst, fruit

en wel:
kaas (ook bijv. Monchou en Mascarpone ), eieren, room, noten, kwark, de meeste groenten, vlees, vis en schaaldieren, sauzen op basis van olie (bijv. mayonaise), warme sauzen zoals een roomsaus of pepersaus, mits je dan een bindmiddel-vervanger gebruikt),
"crackers" en "brood" die koolhydraatarm gemaakt zijn (niet te koop in de supermarkt voor zover ik weet, maar je kunt ze wel eenvoudig zelf maken of kopen in een dieetshop)

grts,
Karen

P.S. superhandig vind ik de diverse koolhydraatgehalte tabellen voor allerlei voedingsmiddelen, die op 't net te vinden zijn. Bijvoorbeeld
http://www.atkinsdieet.nl/khw/index.php

Nelly Boot schreef op dinsdag 9 februari 2010, 19:00:


Ik heb wel het idee dat hoefbevangenheid als aandoening op zich altijd kan genezen, hoewel het soms is een hele lang weg is. Maar als het pas ontdekt wordt wanneer de HB al ernstige schade heeft toegebracht, dan kan het in sommige gevallen zo zijn dat het diervriendelijker is het dier te euthaniseren ipv een lange lijdensweg op weg naar - hopelijk - herstel.

HB kan ook een uiting zijn van een ziekte die meer omvat dan HB. Bijvoorbeeld IR, Cushing, ... In zo'n geval, dus wanneer HB een symptoom is van een achterliggende ziekte, dan zal het paard niet altijd kunnen genezen.

grt,
Karen

Zie de tabellen op http://www.atkinsdieet.nl/khw/index.php dan zie je overzichtelijk welke voedingsmiddelen nul koolhydraten bevatten.
Bijv. vlees, vis, eiwit, sommige kaassoorten en - jawel - een glaasje Berenburg

Frans Veldman schreef op woensdag 10 februari 2010, 17:29:

.

Ik hou dit in m'n achterhoofd en pas 't toe in het geval m'n gewichtsverlies binnenkort opeens stagneert. Ik hou me sinds maandag aan de Atkins richtlijn, max. 20 gram koolhydraten per dag. In die nu bijna 3 dagen ben ik 2,5 kilo kwijt en dat zit nog mooi in de lijn van m'n verwachting, die ik heb n.a.v. Atkins informatie en ervaringen van mensen die dit dieet hebben gevolgd. Als die verwachting ook verder uitkomt zou m'n lijf na 2 tot 4 dagen overschakelen op vetverbranding. Om de mate van vetverbranding te meten heb ik teststaafjes (ketose sticks). Heb ze nog niet gebruikt.

Tot nu toe voel ik me niet anders dan anders. Als ik honger heb is er van alles in huis dat ik zonder bezwaar als tussendoortje kan eten. Maar tot nu toe heb ik daar helemaal geen behoefte aan, voel me vol en verzadigd na ontbijt, lunch en avondeten.

Voor mij is dit dieet volgen niet moeilijk, omdat ik al niet zo heel veel (snelle) koolhydraten at. Ik at wel brood, pasta, rijst, aardappelen (en chips); maar nauwelijks fruit en zelden snoep/toetjes e.d. Dus voor mij is de aanpassing niet zo groot, vergeleken met iemand die een suikerfreak is.

grt,
Karen