Tijd voor een update, al heb ik gemengde gevoelens.

Afgelopen zaterdag zijn Jules en ik eventjes naar Sue gereden.
De paddock moet hoognodig deels vervangen en gerepareerd worden, niet alleen voor haar eigen drie paarden, maar ook voor een grote ruitergroep op doortocht die daar weleens overnachten.

Dus ik dacht: flex mee... en misschien kan ik weer 1 van de paarden op nette voeten zetten.
Van te voren gevraagd of het hengstje (Monty) goed de beentjes optilde en voetjes gaf, was volgens Sue geen enkel probleem.

Dus we gingen op pad. Monty ziet er ontzettend goed uit. Hij is flink gegroeid, er zit goed vlees op en hij glanst. Hij loopt bij de andere paarden in en heeft ook wel respect voor ze. Kan goed bewegen, lijkt behoorlijk soepel en heeft ook plenty energie.

Goed nieuws dus betreffende het paardje zelf.

Qua opvoeding kan ik kort zijn: Sue is daar nog helemaal niet aan toegekomen en ik zag een jonge hengst die absoluut geen enkel respect heeft voor haar of mij.
Hij bijt in alle stroomdraden en trekt alles kapot.... gewoon jonge hensten- pubergedrag van een dier wat de uitdaging zoekt, z'n grenzen aan het verkennen is en zich kapot verveelt.

Na een klein stukje pad aflopen met hem, (Spartan voorop omdat zij dacht dat ie dan gemakkelijker zou zijn) waarbij ik wel kan stellen dat ie echt niet wist dat er nog iemand aan de andere kant van 't touwtje liep, hij werkelijk geen 1 pas netjes heeft meegelopen.... na flink steigeren bij Jules, voorbenen uitslaan en ook bijtgedrag vertoond te hebben heb ik het opgegeven.
Ik kon z'n voeten wel oppakken hoor.... maar bij een dier wat echt niet stil wil staan en gewoon hyperactief is, totaal geen enkele aandacht voor de mensen heeft en alle kanten uitstuitert kun je niet zonder gevaar voor je eigen botten bekappen.
Dat ging 'm dus niet worden.

Omdat de oude Spartan er toch ook stond heb ik die even geknufd en zijn voorvoeten weer even netjes gemaakt. Duurde wel weer vijf minuten voordat het tot 'm doordrong wie ik was en wat ik ging doen, maar toen was het ook prima.
In die tussentijd ging Monty vrolijk verder met vooral alles wat niet wenselijk is terwijl Jules hem vast hield.

Wat me opviel voordat ze Monty uit de paddock haalde is dat ze hem eerst voer gaf.
Ze schijnt suikerloos te voeren maar geeft wél brokjes, gemixed met lucerne.
Ik begrijp niet waarom je een dier eerst zou moeten voeren voordat je iets met 'm gaat doen want er staat een flink gevulde hooiruif waar ze de hele dag uit kunnen eten.

Na 'm teruggebracht te hebben kreeg ie een enorme bak met brok gemengd met lucerne. Ik zag haar uit de schuur komen met de bak voer en zag een jonge hengst die nog nét niet bovenop haar sprong. Omdat ik naar voren sprong en flink sissend met beide armen in de lucht naar 'm toe ging liep Monty achteruit.
En daarna stond ik helaas voor hem precies op de plek waar z'n voer neergezet werd. Nee, hij denderde niet om me heen, heeft het niet eens geprobeerd.

Sue snapte het niet eens en zei: je staat in de weg.
Ja, zei ik, dat weet ik, ik sta hier expres.
Terwijl Monty staat te eten kan ze idd. z'n voeten optillen ja.....

Kortom: ik weet wel waar dit hyper gedrag vandaan komt en heb ook tegen haar gezegd dat ze eens moet stoppen met al dat gevoer van haar.
Alleen hooi, en meer niet. En hem aan het 'werk' zetten. Wandelen, maar vooral eens beleefdheid aanleren en netjes meelopen. Stilstaan als ze dat vraagt...

Jammer, maar Jules en ik gaan de strijd met andermans paard niet meer aan.
Tijd investeren om een paar paarden op goede voeten te zetten is allemaal prima.
Jules is nergens te beroerd voor en wil ook best helpen. Ook hij heeft zich ingezet om Spartan goed te kunnen bekappen omdat hij ziet dat het paard écht z'n achterbenen niet meer op kan tillen.

Betreffende Monty vind hij dat het levensgevaarlijk is en dat ze hem eerst maar eens goed op moet voeden. En ik ben het met 'm eens. Dus misschien wordt het Monty verhaal nog eens vervolgd, en misschien ook niet.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Wat een teleurstelling Wil, wat jammer.... jullie (en wij) hadden het liever anders gezien. Goed dat je je handen ervan aftrekt... jou eigen leven is te belangrijk om op het spel te zetten. Ach... arm dier, helemaal hyperdepiep... en niemand die de leiding werkelijk overneemt.

Aafke schreef op maandag 20 september 2010, 13:20:


Nou, handen ervan aftrek niet hoor... Spartan is nu eenmaal m'n hero... en die wil ik zelf graag blijven doen. Ik weet dat als ik Spartan z'n achtervoeten moet doen ik uren tijd kwijt ben... vind ik echt geen probleem. Heb ik voor dat dier over!
De merrie is ook niet echt een probleem.

Monty is nú geen arm dier... lang leve de lol toch? Maar ik begijp je wel hoor.
Als Sue de draad niet serieus oppakt is hij over 'n poosje helemaal niet meer te hanteren. Ik weet wel bijna zeker dat dit door het voer komt en deels natuurlijk ook z'n karakter.
We zullen zien Aafke... want Sue heeft het met 9 appartementen en 2 chalets verhuren ook echt heel druk gehad. Dan komt ze maar 2 x daags bij de paarden en is er ook niet veel tijd. Nu s het touristenseizoen voorbij en heeft ze wel weer tijd.
Zo'n jonge hengst zul je dagelijks wat mee moeten doen.

Een klein beetje bijsturen en trainen vind ik niet erg. Maar ik laat geen onopgevoed dier om m'n dak schuiven omdat de eigenaar geen tijd heeft en er dus niets aan gedaan heeft? Die tijd heb ik al helemaal niet, en ook geen zin.
Het is gewoon niet ons probleem. Sue heeft 'n probleem, dat wist ze van te voren toen ze voor hem koos. Ze wist dat er veel werk en veel tijd in zou gaan zitten, dus we wachten het gewoon lekker af. Oh ja... en hij heeft écht lange tenen...

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Ik begon te lezen over het gedrag en dacht: krachtvoer. En inderdaad bleek dat zo te zijn. Laat ze als de bliksem stoppen daarmee want hij wordt levensgevaarlijk zo, slaat haar knieschijf aan gort en Wil kan het paardenbedrijf gaan redden.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

oh, wat jammer he Wil...

Ja, het is grotendeel het pamperen van het zielige jochie wat ie was door brokjes.
IK HAAT DAT!!! En dan je ook nog verbaasd aankijken... want het is toch suikerloos?
Ze zal dus nooit appels of wortels voeren omdat ze weet dat er suiker inzit...

zucht.....

Hij ziet er écht uit als 'n goudhaantje hoor... hij glimt, flink gegroeid en flink vlees erop.
Prachtige lange stelten, een supermooi gedragen hals... paardje wat achteraf toch goed in elkaar zit. Al die uitstekende botjes zijn verdwenen, dus wat dat betreft heeft ze het supergoed gedaan. Hij begint zelfs een leuk kontje te krijgen.
Ik zou hem haast elegant gaan noemen nu....

Hij IS niet zielig meer.... en zeer zeker geen klein jochie!!
Maar een onopgevoede rebel!

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Marlies Sanders schreef op maandag 20 september 2010, 14:27:


Ja. Teleurstellend, ik had er veel meer van verwacht.
Hopelijk komt het nog... afkicken, niet achterom kijken en weer vooruit Wil....

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Wil schreef op maandag 20 september 2010, 13:32:


Ok, begrijp ik... maar neem aan dat je niet van plan bent op deze manier te gaan bekappen (zo had ik het tenminste begrepen)





Ok, begrijp ik... maar dat is geen excuus om hem maar vol te gooien met iets wat helemaal niet goed voor hem is.


Gelijk heb je.


Nee, niet jou probleem... maar lees tussen de regels door dat het je wel aan het hart gaat (en niet zo'n beetje ook )

Wil schreef op maandag 20 september 2010, 13:12:


Terecht Wil, het heeft geen zin, mensen doen wat ze doen en je kan ze niet veranderen. Jules en jij hebben je best gedaan en de rest is niet jou verantwoordelijkheid. Gewoon concentreren op je eigen paarden en andere dieren en daar tevreden mee zijn, zo hou ik het mezelf maar steeds voor bij teleurstellingen.

Ik denk dat je daarover wel een boek kunt schrijven?

"Go to humans for opinions, but horses for answers"

Aafke schreef op maandag 20 september 2010, 16:27:
Nee, niet zoals hij nu is... het is gewoon gevaarlijk. Hij is ook nog eens flitsend snel. Hij is weer zoals ik hem in het begin beschreven heb. Onhanteerbaar.

Nu, ze kan 2 dingen doen. Doen wat ik gezegd heb en acuut stoppen met alles behalve hooi... of ze gaat gewoon zo door. De verantwoording ligt bij haar.
En ik vind dat zij dan een behoorlijk risico loopt. De dag komt dat ie bovenop haar springt. Als ze het nu al niet eens in de gaten heeft... hoe moet dat dan tegen het volgend voorjaar?

Ja, dit had ik gewoon niet verwacht. Ik leer hieruit dat ik van andere mensen gewoon geen verwachtingen zou moeten hebben. Of zij denken dat ze het goed doen en dat is dus niet zo. Waarmee ik niet wil zeggen dat ze er niet hardstikke goed voor is... want dat is ze wél. Alleen beschouwt ze hem nog steeds als een klein jochie... en dat is hij gewoon niet meer. Zij is daarin gegroeid, als iets wat zorg nodig heeft en extra gepamperd moet worden. Prima... maar die tijd is nu wel voorbij.
Er staat een brutale vlegel van 1,5 jaar oud en vandaag of morgen is het een keertje raak.

Ze heeft gevraagd of ik naar zijn voeten wil kijken... nou: dat heb ik gedaan.
Ik heb ze razendsnel alle kanten op zien flitsen )

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

joop schreef op maandag 20 september 2010, 16:59:


Oh ja... dat weet ik ook wel. En zo snel geef ik het niet op hoor...
Als blijkt dat ze hem wél kan opvoeden en er wél veel tijd instopt belt ze vanzelf een keertje. Buiten dat komen we daar toch vrij vaak langs. En ik laat Spartan en de merrie niet barsten hoor... nee, dat ga ik niet doen. Dat wist ik ook toen ik eraan begon.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Piet... hij is veel erger als Catcher op 4-jarige leeftijd was.
Die had tenminste nog iets respekt en liep tenminste nog netjes mee.

Nu is dit heel herkenbaar voor mij. Voorbenen uitslaan (controlevragen), proberen te meppen, en zeker in de electrische omheining bijten... oh ja... combi gefrustreerd pubergedrag en stijf staan van de brokjes.

Die beide oudere dieren zetten 'm wel op z'n plaats hoor... maar Sue denkt dat ze dan daarmee klaar is.... nou, daar is ze dan nu wel achter.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Wil schreef op maandag 20 september 2010, 18:11:


Klinkt inderdaad gevaarlijk Wil.

Maarre Jamaica, probeert zulke dingen ook al uit hoor. En die is ongeveer 4 maanden nu.
(Wel 'probeert' aangezien zusjelief absoluut niet van plan is om zulke dingen van hem te tolereren.)
Maar de laatste keer dat ik mee naar Char en Jammie was, viel hij mijn zusje aan toen ze de merrie wilde voeren. (Jammie heeft door dat die brokjes lekker zijn.)
Dan ging hij tegen mijn zusje en zijn moeder lopen steigeren en uithalen en sjotten om die brokjes voor zich op te eisen.
Ik schrok er toch behoorlijk van.
Charly negeerde het gewoon trouwens en at gewoon door. (Die laat zich al schoppen door hem sinds hij 2 dagen oud is )
Volgens mijn zus was dit de eerste keer dat hij dit deed tov haar. En die heeft hem meteen wandelen gestuurd tot hij lief kwam vragen of hij alsjeblieft terug mocht komen.
Schattig veulentje, vergeet het! Klein krapuultje, dat is het.

Sindsdien gedraagt hij zich weer. Maar ik vraag me wel af hoe het gaat zijn als hij wat ouder is? Als hij nou al zulke dingen probeert?
Verder is hij wel braaf trouwens en hij kent al zowat alles. (Is verkeersmak en trailermak, loopt braaf aan een halster, geeft voetjes etc... Ha, hij kent meer dan sommige van mijn volwassen paarden. ) En hij is ook stukken cooler dan zijn moeder (das een dramaqueen) Maar zo nu en dan krijgt hij het blijkbaar in zijn bol en waant hij zich een hengst. (Oei, issie ook )

Denk dat je zus 'm dan al goed aanpakt. Dat puberale uitproberen verdwijnt wel een keertje, als het rollenspel bevestigt is. Dan zijn dat soort controlevragen niet meer nodig.
En idd.... hengstjes vertonen dit gedrag nu eenmaal.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.