Vorige week waren we op de markt. En kwamen daar een Engelse vriendin tegen, Sue.
Ze woont hier niet zo ver vandaan, nagenoeg aan het strand en heeft zelf nog 2 paarden. Het waren er tot vorige winter nog 3. Helaas is er 1 gewoon van ouderdom overleden... het dier was boven de 30 en de moeder van een 25-jarige merrie die ze nu nog steeds heeft. Ook nog een 20-jarige ruin. Sue is een rasecht paardenmens en zal nooit haar dieren wegdoen of verkopen.
Kortom... ik heb Sue het verhaal van deze bijna 1-jarige voshengst verteld.
(Hij is trouwens van Juli vorig jaar, dus moet nog 1 jaar worden.)
En ze reageerde eigenlijk gelijk positief... vroeg of ik haar op de hoogte wilde houden etc.etc. Dus ik had haar gevraagd of zij dan nog 'n paard erbij zou willen hebben?
En tot m'n verbazing beantwoorde ze dit bevestigend.
Sue heeft haar hele leven al paarden, heeft behoorlijk wat ervaring, ook met jonge dieren aanrijden voor andere mensen. Inmiddels is ze tegen de zestig... maar kennelijk heeft de zin in paarden houden nog niet verloren!
Wij hebben inmiddels de hele week kunnen nadenken... maar het idee dat hij misschien ook heel goed bij Sue terecht zou kunnen, en daar een evengoed liefhebbend tehuis zou kunnen krijgen... ging eigenlijk steeds vastere vormen aannemen.
In die tussentijd liet Juultje niets van zich horen.... en vanmorgen dacht ik: OK. Het wordt tijd dat wij weer aktie ondernemen, anders gebeurd er helemaal niets.
Nee... het is eigenlijk helemaal niet ons probleem... maar goed: je doet zoiets voor het dier he?
Dus ik heb Sue gebeld. En gevraagd of ze serieus was..... en dit dier op zou willen nemen. Oh ja, ik heb een heel anti-verhaal gehouden... (expres!) dat ie de dekens van haar andere paarden zou slopen... haha.... maar Sue bleef vastbesloten.
Ze wilde het dier heel graag zien en zou aan de hand daarvan een besluit nemen.
Dus.... Jules en ik keken elkaar eens even aan.... En binnen 15 min. was Sue hier met haar autotje. Ze liet er geen gras over groeien
)
Wij met z'n drieën daarheen getogen... en gelijk naar het landje waar ie stond.
Nou.... toen Sue hem zag had ze gelijk iets van: wauw.... wat een mooi paardje.
Oh ja, en hij is vos... en Sue houdt nu eenmaal van vossen.
Sue uit de auto... en het was eigenlijk gelijk bekeken. Hij wandelt als 'n hondje achter haar aan. Enfin..... ik moet zeggen dat het dier ook een pak rustiger was als vorige week! Of ze nu sterk geminderd zijn met de volle emmer brokkies.... geen idee.
Uit uitprobeergedrag was er nog wel... maar niet dat idiote gekken gedrag wat ie vorige week heeft laten zien. Hanteerbaar.
Ik vrees dan ook dat ie vorige week echt stijf heeft gestaan van de suikers of zo....
Enfin, de eigenaren wonen er tegenover.... en ook die kwamen erbij staan.
Er was gewoon geen speld tussen Sue en het veulen te krijgen, ook hun hebben dat wel gezien. We hebben nogmaals goed afgesproken over hoe of wat...
Ook gevraagd of ze het voer even helemaal willen staken.... er staat nog gras zat en ze voeren hem ook nog bij met hooi/stro.... daarbuiten krijgt ie dagelijks... (niet lachen!!) appels, sinaasappels, dirospiro (Sharonfruit) en zelfs AARDBEIEN!!
Schijnt ie allemaal smakelijk te verorberen.... en ze hebben toch té veel.
Feit is dat ze dit paardje aan Sue gunnen en hij volgende week door ons (ALS we een trailer mogen lenen) per trailer vervoerd gaat worden naar haar plek aan het strand. De afstand om te lopen wordt echt te ver... dat zou minstens 25 km. zijn.
Dus het 'probleem' van deze hengst is opgelost. De huidige eigenaren blij.... Sue blij, wij blij en ik denk het paardje straks ook blij. Nu haar paarden nog
) gelukkig heeft ze een grote plek om ze weliswaar samen, maar nog even gescheiden door een houten omheining te kunnen houden. Kunnen ze mooi kennismaken zonder gelijk de kans op grote brokken.
Ik denk dat Sue en ik nog 'n leuke tijd gaan krijgen... want ik zal daar toch zo af en toe eens om de hoek kijken... belangstelling, eens zien hoe het allemaal gaat.
Zij hoeft het niet alleen te doen, ik zal haar met alle plezier helpen als dat nodig is.
Ook zou ik toch sowieso haar paarden bekappen.... ze kan zelf niet meer zo goed bukken en dat is voor mij geen probleem. Dus: wordt vervolgd!
Zo, en nu nog wat Juultje betreft. Aangezien ze er naast wonen... zijn we ook gelijk daarheen gegaan. Juultje stond onder de douche, maar mams was wel thuis.
En die vertelde dat Juultje toevallig ook besloten had om niet verder te willen gaan met het paardje. a) geen tijd b) geen zin. Ze zag het niet zitten, in geval het dier hier zou komen, om alle vrije tijd erin te steken en er veel werk van te maken.
Nou... niet leuk, want de ware paardenspirit ontbreekt dan m.i., aan de andere kant wél zo eerlijk. Ook zijn haar ouders niet bereid om haar iedere keer weer te gaan brengen waar het dier staat. Ze willen geen paard op hun eigen terrein.....
Kortom: geen medewerking dus.
Een duidelijk verhaal waar ik wat paarden betreft gewoon een punt achter moet zetten.
Natuurlijk heb ik ook weer minstens een half uur besteed aan het puppiestaren aldaar haha.... 11 jonge Refeiro do Alentejo's... wat een fun!
Wil.
Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.
Warboel
