irene schreef op donderdag 13 december 2007, 13:32:


Hoi

Ja ook ik wordt wel eens kwaad Grr duurt nooit lang en meteen spijt nadien, dat wel, maarja, ik moest het er wel eerlijk bij vertellen...

Dat denk ik eigenlijk ook, dat er een fysieke reden is. Zaterdag komt de DA-osteopaat nog een keer (om Cesarke's longen te controleren eigenlijk).

Ik heb hier vroeger al eens verteld hoe ik onder de indruk was van Lolita's begrip en behulpzaamheid, toen twee jaar geleden op bekapcursus bij Fred ik maar niet snapte waarom ze opeens almaar haar voorvoet van de bok afhaalde. Bleek dat ze niet van slechte wil was maar moest plassen en hiervoor op haar beide voorbenen goed moest kunnen steunen. Eens uitgeplast probeerde ze dan zelfs zelf weer haar hoef op de steun te zetten, gedrag dat ik haar nooit aangeleerd had nota bene.

Groetjes,
Nathalie

Nathalie Lagasse schreef op donderdag 13 december 2007, 19:45:

Opal is ook heel erg lastig geweest met haar achterbenen, bijna uit reflex altijd achteruitslaan. En snel weer neer zetten, ellende. Nou was ik vergeten wat ik deed, dus vandaag even opgelet, terwijl ik haar achterbenen deed. En inderdaad, nooit de hoef of het been vasthouden. Opal weet dat als ik me voorover buig ze een voetje moet geven, woordelijk commando heeft geen toegevoegde waarde.
Wachten tot ze beentje optilt, platte hand onder de hoef, liever onder de hoef dan aan het been, en haar de kans geven haar hoef op mijn hand te leggen. Als ze wegtrekt, niet vasthouden, wel blijf ik mijn hand onder haar hoef houden. Als ze voet echt neer wil zetten, mag dat. En dan beginnen we opnieuw. En laten weten dat het goed is, als ze zich ontspant, en haar voet netjes neerlegt. Je voelt dan het hele lijf ontspannen.
Met bekappen is dat lastiger, want dan moet ik de hoef wel vasthouden. Maar dat weet ze nu ook wel, en als ze maar de kans krijgt om af en toe haar voet de hare te mogen noemen, dus gewoon even de voet mag wegtrekken, dan is het ok. Even ter verduidelijking: voordat ik Opal zelf bekapte, moest ze gesedeerd worden voor de hoefsmid. Ik vermoed dat een hoefsmid haar achterbeen te veel opzij heeft getrokken, ooit eens.

Isabel

Isabel van der Made schreef op donderdag 13 december 2007, 21:42:


Hoe herkenbaar dit!!!! Precies!! Zo af en toe moeten en mogen ze eventjes winnen geloof ik... Heel apart. Niet verkeerd uitleggen.... want het is niet de bedoeling dat ze altijd hun voet maar wegtrekken. Zeker niet. Maar zo af en toe merk ik met Chaser ook (nah... 17-jaar) dat het kennelijk te lang duurt. En dan moet ie even z'n voet terug.
Eventjes normaal staan en ik kan hem weer krijgen. Soort pauze....
Ik merk het omdat 1 achterbeen dan gaat trillen. Zo doet de schat z'n best om z'n been netjes hoog te houden. Denk dat de inspanning dan even teveel wordt of zo...

En over trauma's..... Vanmiddag zijn Jules en ik naar Katharina gereden. Om Mr. Ed eindelijk te verlossen van zijn ijzers.
Ontzettend braaf paard. Echt een grote schat. Wil wel meewerken.
Jules was uitermate zachtzinnig bezig... om de schade zo veel mogelijk te beperken.
Is hem goed gelukt bij drie ijzers. Bij de vierde, die van het dikke been staakte Mr. Ed.
Ofwel de andere achtervoet deed zeer..... ofwel het dikke been doet zeer.
Bij zo'n braaf paard is het zeker geen verzet. Wij kregen dat achterbeen niet.

Hij hield slecht zijn balans, ik zag de spieren in de achterhand beurtelings aanspannen, kortom: Mr. Ed heeft bad memory's! Ik zag aan z'n lichaamstaal dat hij klappen verwachtte... nou, die kwamen natuurlijk niet. Ook op wat snellere bewegingen reageert hij alert en schrikachtig. Meteen hoofd heel ver de lucht in... alsof hij daar ook klappen gehad heeft. Buiten dit alles rook ik steeds een mestgeur.

En ooit heeft Conrad mij geleerd wat de staarthouding van een paard verteld en ook dat als een paard zenuwachtig of gespannen is, je meteen een mestgeur ruikt.
Allemaal tekenen van oud zeer.

Mr. Ed naar de rijbak toe. Is wat zachter om te staan als beton.
We kregen geen been. 3 nagels waren er al uit... de andere kant van het ijzer zat nog (lossig) vast. Haha... dit geloof je nooit... Jules heeft een koevoet recht op het ijzer gezet en Mr. Ed liep 1 stapje voorwaarts.... Jawel, zo kwam het vierde ijzer er ook af. Zonder schade.
Hij heeft het niet eens gemerkt!

Het brok 'vulsel' wat op de foto te zien was... is geheel losgelaten.
Daaronder zit dus geen wand meer. Ik zag een flink gat. Helaas te donker om nog goede foto's te kunnen maken, maar dat zal ik zaterdag of zondag alsnog doen.

Ik moet zeggen dat beide voorvoeten goed ontwikkelde stralen hebben. Deze heb ik nog redelijk netjes kunnen raspen. Mr. Ed doet nl. niet anders als struikelen over z'n tonen... en ik ben heel benieuwd hoe hij nu loopt.
De achtervoeten zijn we niet meer aan toegekomen, maar ik hoop dat we dit zaterdag ook af kunnen maken.

Verder vond ik hem niet meer zo teneer geslagen als vorige week. Hij had duidelijk meer interesse in zijn omgeving en ons. Hoofd omlaag schijnt hij niet te kunnen... en na steeds een Mmmmmmooooi + mini-brokje wist ook Mr. Ed wat Laag betekende....
Z'n oogopslag is veel levendiger als ruim 1 week geleden, niet meer zo in zichzelf gekeerd... Katharina vertelde me dat ze hem deze week vaak los heeft laten lopen over het hele terrein.

Ben benieuwd hoe het met dit paard verder gaat!

Wil.

Nathalie Lagasse schreef op donderdag 13 december 2007, 19:56:


Hé Nathalie,
Ik heb ervaren bij mijn paarden dat ze dit (voet terugtrekken en zelfs proberen te trappen) alléén doen als er een fysiek probleem is. Kan iets met de andere voet zijn, die pijnlijk is om op te staan. Of de voet die je vast hebt doet zeer bij aanraking/behandeling.
Normaal zijn mijn paarden altijd heel braaf en meewerkend geweest met voetjes geven, nooit enig probleem.
Groet,
Coralie