Ik heb bij Galand mijn aanpak enigszins veranderd. Ik ben eens voerbeloning gaan uitproberen. Ik hoor daar zoveel goede verhalen over. Nou goed, de proef op de som dan maar. Galand is nou eenmaal niet zo gauw ergens enthousiast over dus een beetje motivatie kon geen kwaad.
Het is me eigenlijk erg goed bevallen. Hij was een en al oor, liep los mee en begreep alles veel sneller. Misschien was rust geen goede motivator voor hem omdat hij maar 1 of 2 keer per week iets hoeft te doen?
Ergens vind ik het niet zo leuk om steeds met worteltjes te werken, maar dat ga ik ook wel weer afbouwen. Hij snapt de clicker inmiddels, maar is wel teleurgesteld als er geen worteltje op volgt.
Maar goed, de reden voor dit berichtje is dat ik eventjes trots wil vertellen dat ik vrijdag voor het eerst weer met Galand de hei op ben geweest. Na een periode dat ik ontzettend bang voor hem was durfde ik eindelijk hem weer buiten de wei te rijden.
Wat een heerlijk gevoel. Voor het eerst zonder bit de hei op, en meteen een galopje over een super breed zandpad... ok, de terugweg heb ik maar stappend gedaan

er zitten vorderingen in. hehe. eindelijk....

Inge Teblick schreef op zaterdag, 25 september 2004, 10:04:


Inge, wat een heerlijk antwoord!
Ik heb je antwoord wel een paar keer doorgelezen....
Zit ik toch nog met 1 vraag: (en ik pak weer een recent-weekend-praktijk-voorbeeld-probleempje....)

Situatie: buitenrit, ik, samen met Doortje, in het bos, zeer relaxed. We komen langs een wei koeien. Normaal is Doortje Bomproof en krijg ik van haar geen koeien-reactie.
Dit weekend zit ik dus met een ander gevoel/bedoeling op mijn paard: een rit alleen in stap (even geen draf/galop, dus geen vluchttempo) en ik niet als passagier erop, maar als leider, voor zover het mij lukt om de leider uit te hangen, weet ook niet goed hoe ik dat moet doen, maar ik heb nu geleid door nonchelant en rustig te blijven en duidelijk in mijn bedoeling).
Goed, we komen langs die wei, Doortje begint te snuiven en knettert ervandoor. Ik heb haar met one-rein-stop kunnen stoppen, en ben terug gelopen naar de plek des onheils, ik zit nog steeds op haar rug. Snuivend en gespannen loopt ze die kant op. We staan oog in oog met de koeien. Veel gesnuif van Door, veel orenspel. Ik ga op z'n elfendertigst zitten en zit geplumpuddingd in het zadel, en kijk naar andere dingen, niet naar de koeien. Ik zeg niets. Op een gegeven moment voel ik de spanning iets minder worden en kijkt Door ook rond. Toen ben ik mijn rit verder gegaan.
Hoe zou jij het aangepakt hebben? Daar ben ik wel erg benieuwd naar.....

Cindy

De Weerdt Nicole schreef op Mon, 27 Sep 2004 08:38:29:


Het is maar net wat je leest in haar korte berichtje.
Ik lees er in, dat er 1 paard is, waar ze met zijn vieren op rijden.
(zus, moeder en vader) Een eigen pony is dan een uitkomst.

Bovendien vraagt ze helemaal niet om redenen om géén pony aan te schaffen, ze vraagt om redenen om er wél een aan te schaffen, ouders heeft ze zelf al daar heeft ze mij niet voor nodig. Vandaar mijn ondersteunende mail naar haar.

En ja hoor al die argumenten en bezwaren zijn oook waar ... onder bepaalde omstandigheden, eigenlijk weten we gewoon te weinig om een afkeurende reactie te geven. Op haar website staat dat er thuis een Oldenburgse hengst hebben, en dat ze helemaal gek van dieren is, en helemaal op een diervriendelijke manier natuurlijk.

Michiel