Gisteren heeft het hier eventjes serieus gestormd. En ik was met Lolita en Huppel gaan wandelen, met de trailer naar het recreatie- (visvijvers) gebied hier vlakbij aan de Schelde. Op Lolita, met Huppel als handpaard, en ik was tevreden, want we hadden nog eens een stuk kunnen galopperen terwijl Huppel gewoon braaf mee galoppeerde in plaats van haar hogeschoolfiguren te oefenen.
Ik was weer opgestapt na een korte graaspauze, we gingen weer weg van de Schelde (niet dat ik die ooit zie, want ik mag met de paarden niet op dat fietspad daarboven). We stapten op de verhoogde dijk, 2-3 meter boven de weg, twee rijen bomen met een aarden pad er tussen. Stappen, want hier hadden we vorige keer gegaloppeerd en Huppel was daar wat hyper geweest, het is ook al weer terug de weg naar huis (allee, naar de trailer) dus ik had me voorgenomen rustig te stappen ('don't teach assumptions' zegt
Parelli). Ineens klonk er een enorme knal, met zo'n fluittoon erachter, alsof er vlakbij iemand vuurwerk afstak. 100 meter verder ongeveer leek het, en ik dacht 'Jagers? Kan toch niet?' Lolita schoot helemaal in de stress - van vuurwerk is ze zo bang dat het haar een paar jaar geleden een miskraam heeft bezorgd. Daar zat ik, op een panikerend paard met een ander aan een touwtje... en ik vroeg me eventjes af hoe dat zou zijn, op hol slaan met een handpaard bij. Ik vroeg me ook eventjes af of ik misschien zou afstijgen (Linda
Parelli in mijn hoofd: 'When should you get off? When the thought first crosses your mind') maar toen klonk er al een tweede knal vanuit dezelfde richting, en besloot ik maar gewoon weg te gaan uit de gevarenzone (ik dacht nog steeds aan een raar soort jagers - vissers met dieptebommen of zo
) en ik vind het handiger als ik op Lolita zit dan als ik van op de grond twee hyper paarden moet orchestreren met alle touwverwarring vandien. Terwijl de knallen maar bleven komen, om de tien seconden ongeveer, had ik dus een trippelende Lolita, die tot mijn verwondering zich toch goed liet inhouden (eigenlijk erg dat ik nog verwonderd ben - ik zou al lang moeten weten hoe hard ze haar best doet voor mij), en Huppel, die was zo braaf... haar moeder ging dus continu van draf naar stap naar trippel naar draf naar piaffe, en zij maakte gewoon mooi mee alle overgangen. Twee passen stap? OK. Stukje draf? OK, weer overgang naar stap? Ze deed alles gewoon braaf mee, na een tijdje begon ze af en toe naar haar moeder te dreigen/bijten 'stop nu eens met dat gedoe', maar dat vond ik wel schattig van haar eigenlijk, dat ze mij probeerde te helpen door Lolita tot de orde te roepen (
antropodinges, ik weet het). Intussen was het al serieus aan het waaien, het werd donker, en ik snapte dat het geen jagers waren maar een donderstorm. Goed dat we vorige week 's nachts al zo een storm gehad hadden waarbij de donderslagen zo ook maar bleven komen, of ik had niet geweten dat het kon, zo'n aanhoudende donderslagen. Ondanks dat we maar aan een traag draftempo vooruitgingen lieten we de knallen wel stilaan meer achter ons. Aan het eind van de dijk gekomen kwamen we terug op de weg, Lolita kon ik al eens een halve seconde losse teugel geven ook, dus ik durfde nu wat meer snelheid te vragen zonder schrik voor controleverlies. Met de storm letterlijk achter ons aan hebben we dan heel de weg terug naar de trailer in uitgestrekte draf gedaan, want ik begon al hier en daar een regendruppeltje te voelen. In draf, niet in galop. We liepen op straat, beton dus, en zelfs met hoefschoenen vind ik galop toch iets risico voor uitglijden. Maar vooral durfde ik niet galopperen. Zolang het draf was, was het mijn gang, en mijn keuze (Huppel mocht van mij ook niet in galop). Dat we dan heel snel in racedraf gingen, dat vond ik juist leuk. Heerlijk gevoel was dat, mijn twee grote paarden met al hun energie voorwaarts (maar toch onder controle), al die power, en ik er op/naast, ik had echt een Ben Hur gevoel, met mijn tweespan. Huppel loopt namelijk toch vaak met haar hoofd precies op dezelfde hoogte als Lolita. Met haar hoofd aan mijn knie, zoals het hoort voor een handpaard, dat is meer als we rustig stappen, of als ze minder vooruit is, en dat is niet vaak. Toen we aan de trailer kwamen vielen de eerste dikke regendruppels, op twee minuten heb ik beide paarden op de trailer gesmeten, Lolita met zadel en al, ik was mee naar voor in de trailer gelopen (doe ik normaal niet), en heel braaf bleven ze er alletwee op staan (ondanks het geroffel van de stortregen op het dak) terwijl ik omliep om achteraan de stangen te sluiten. Zou ik ook al niet verwacht hebben, normaal blijf ik buiten staan en sluit ik ook meteen. Toen ik weer bij hun vooraan in de trailer stond en Lolita's rijhalster afdeed stonden we daar, met z'n drieen te bekomen, en ik dacht: 'Kijk ons hier, een echt team! Team
Parelli!'.
Groetjes, Nathalie
Warboel
