Piet schreef op vrijdag, 16 september 2005, 8:10:


Piet, en Egon,

Ik probeer al mkijn klanten te bewegen zelf zaken bij te gaan houden, omdat onlosmakelijk verbonden is aan de gehele opzet van het NB. Daar is geen discussie over. In de praktijk echter geven veel mensen er de voorkeur aan dat niet zelf te doen. Ondanks dat het dan verre van een ideale situatie is, ben ik dan nog steeds natuurlijk aan het bekappen, want ik hanteer de regels die daarvoor gesteld zijn.
Wat betreft de toekomst zie ik ook de volgende focus:
=>begeleiding en kennisoverdracht
=>af en toe controle
=>probleemgevallen

Vind ik een prima ontwikkeling, want geeft meerwaarde aan het beroep van natuurlijk bekapper...

trea hoex schreef op vrijdag, 16 september 2005, 11:13:


Ik weet het niet Trea, maar wie ben ik om tegen mijn lerares in te gaan :) Ze zal best gelijk hebben.
Maar dat speelt zeker niet bij dit paard.
Want ik geloof niet dat het niet geinteresseerd is in voer. De eerste keer kon ze de trailer ingelokt worden. Dat lukt echt niet bij alle paarden hoor.!
Ik denk dat het gedrag van dit paard meer te maken heeft met "aangeleerde hulpeloosheid"
Paard verwacht een pak slaag, weet niet wat te doen om daaraan te ontkomen en besluit dan maar om helemaal niks te doen. Om zich volledig in zichzelf terug te trekken. (wat ik ook doe, ik krijg toch op mijn donder, ik ben hier niet, ik zie niks en ik voel niks)
Piet

Piet schreef op vrijdag, 16 september 2005, 11:28:


Dat zou natuurlijk best kunnen. Dat heb ik nog nooit meegemaakt, dus kan ik geen inschatting maken hoe je daarmee het beste om kan gaan.

Krijg je een paard met clickeren zover dat ie dit kan loslaten in stressituaties? En hoe pak je dat aan? Als het lukt om je paard open te houden, krijg je natuurlijk de rest zó voor elkaar

Trea

trea hoex schreef op vrijdag, 16 september 2005, 11:06:


Misschien vertrouw ik mezelf niet. Zij heeft er een trauma aan over gehouden maar ik ook. Toen ik haar met dat rek rond haar nek zag weglopen richting spoorweg, dacht ik echt dat ze dood ging. Ik zag alle horrorscenario's passeren (paard onder trein, paard met gebroken benen,...) Ik heb er achteraf nog genoeg om gejankt. En als ik eraan terugdenkt wordt ik nog altijd niet goed.
Ik wil haar gerust voorbereiden maar als het zover is dan ben ik geen grote steun vrees ik. Ik besef dat ook en heb niet de intentie om mezelf te overschatten. Daarom dat ik het aan anderen overlaat. Vorige keer had ik een vriendin gevraagd (die haar ook heeft helpen opleren) en de taximan.
Ik had echt wel de indruk dat ze hem vertrouwde. (ze heeft sowieso al een boontje voor mannen) Ze was geïnteresseerd in hem en hij gaf haar rust op de juiste momenten. Dat het 3 kwartier geduurd heeft zegt volgens mij eerder iets over het feit dat hij haar niet wou overhaasten dan dat ze hem niet vertrouwde.