Allemaal onwijs bedankt voor de steunende berichten! Het is en blijft moeilijk. Het vervelende is nu ook nog dat ze aan een antibiotica kuur moet (hele stalletje trouwens) want ze heeft daar nog een infectie opgelopen ook! Gisteren stikte ze zowat in haar eigen slijm, dierenarts er meteen bij. Die bevestigde dat ze de infectie daar op stal heeft opgelopen!

Ik vraag me af of hier iets tegen te doen is. Als ik eraan denk wordt ik kwaad, verdrietig en misselijk tegelijk. Niet alleen omdat het toevallig mijn veulenmeisje is die dit overkomt maar misschien over wat jaartjes nog tientallen anderen. Ik vind het trouwens vreselijk dat hij de merrie van mijn veulen naar de slacht (!) heeft gebracht terwijl ze met de artrose in haar achterbeen misschien nog best wel had kunnen genieten van haar leven, juiste medicatie, zorg en rust. Als ik dit allemaal van tevoren had geweten had ik ook de merrie gekocht, maar ja dat is allemaal achteraf gepraat waar je toch niks meer aan hebt. Recht vooruit kijken, de toekomst in zegt mijn vriend. En hij heeft gelijk, mijn veulen speelt zelfs al met haar nieuwe vriendinnetje en de ruin op stal is een perfect maatje voor haar! Ik heb er vertrouwen in dat het goed komt en misschien komen we over 4 a 5 jaar wel naar de stal toe van Paard Natuurlijk om samen te leren en elkaar nog beter te begrijpen. Eerste jaren lekker rust en spelen en knuffelen met elkaar.

Bedankt voor de reacties!
Groetjes Cil

Cili schreef op donderdag, 22 september 2005, 13:28:


Cili,

Wat een verschrikkelijk verhaal, de mensen hun wreedheid kent geen grenzen ... Veel geduld zul je hiervoor nodig hebben, en wees gerust, dit is iets dat het beestje zijn verdere leven met zich meedraagt.
Wat ikw el zou doen is zoveel mogelijk toenadering proberen te zoeken tot het veulen als het rustig staat met zijn maatje, en niet als het staat te gillen. Risico blijft dat die immer gaat blijven gillen om het minste.
Ik heb ontzettend veel medelijkden met dit ventje, en mijn gemoed schiet hier gelijk vol van. Altijd rustig blijven en zelf nooit panikeren, wees een voorbeeld van kalmte voor hem. Speel met hem, knuffel op zijn paards met hem (maantjes kroelen, lekker krabbelen overal). Laat hem zelf zijn eigen tempo bepalen. Stilletjesaan krabbelt h et kleintje dan wel ietwat overeind, maar de wonden blijven. Wat een paard allemaal al niet lijden kan ....
veel sterkte en succes.

Groetjes,

Sabrina