Hoi allemaal, ik stond eerst ingeschreven onder een andere naam maar daar weet ik mijn wachtwoord niet meer van dus dan maar opnieuw aanmelden.

Ik moet even wat kwijt. Een vriendin van mij heeft een eigen manege gehad, deze heeft zij verkocht en samen met haar 3 paarden is ze verhuisd en heeft ze een ander stalletje voor ze. Hier was een box vrij en daar mocht ik met mijn paardje wel staan! We hebben bij haar een veulen gekocht. Net voordat de overdracht van de manege was. De nieuwe eigenaar van de manege had de pik op mijn vriendin, hij had het gevoel dat hij er teveel voor betaald zou hebben. Ik moest dat ontgelden want ik ging immers met haar om. Mijn veulen moest natuurlijk bij de moeder blijven tot het afspenen, deze is verkocht in de koop van de manege. Hij wilde niet dat de merrie van mijn veulen tijdelijk ergens anders konden staan zodat ik netjes mijn veulen kon afspenen. Er zat niks anders op. Ik moest zeker nog wel een paar maanden wachten voordat mijn veulen oud genoeg was om van de moeder af te gaan. In die tijd werden er hele rare geintjes uitgehaald, ze mochten mij immers niet omdat ik met mijn vriendin goed omging welke hun de manege had verkocht. Dus werd mijn veulen gewoon soms niet uit stal gehaald samen met moeder,ook stonden ze vaak in een hele smerige stal, en ze was volgens hun onhandelbaar en werd door hun gecorrigeerd,en werd er gezegd dat ze een ziekte had aan de achterbenen en dat het nooit meer goed zou komen, er werd erg naar gepraat over mij, mijn vriend en mijn vriendin. Iedereen van de mange keek ons kwaad aan. Op een dag belde de nieuwe manege eigenaar ons op. Een paar weken ervoor had ik een woorden wisseling gehad met hem over mijn veulen. Ik moest mijn veulen van het weekend komen ophalen. Ze was pas 3,5 maand oud! Er zat niks anders op. Samen met mijn vriendin met de trailer erheen. Er werd niks gezegd en we konden mijn veulen nergens vinden. Opeens werd ze uit een dichte donkere stal gehaald, betonnen vloer en geen mama!! Ze was panisch en gilde het uit. Ik wist niet wat ik zag! De trailer in was een drama, de zoon van de eigenaar lachte ons uit dat het niet lukte. Eindelijk stond ze erin, mijn vriendin is mee gereden in de tailer, maar goed ook want ze had zichzelf bijna opgehangen doordat ze zichzelf achterover klapte en mijn vriendin kon haar net op tijd bevrijden. Het was echt vreselijk, ik huilde het uit, dit was nooit mijn bedoeling geweest, het arme beestje was echt in shock. Op stal aangekomen voelde ze zich ongelukkig, ze schreeuwde het uit. We hebben uiteindelijk die zelfde dag nog een ander bijna even oud veulentje kunnen regelen zodat ze niet zo alleen was. Van kennissen hoorde we dat de moeder 2 dagen voordat wij ons veulen kwamen ophalen is afgemaakt omdat ze artrose had. Ik vind dit een vreselijke manier van zaken doen en om zo met je klanten om te gaan! Mijn veulen is nog steeds gestressd! Het is nu bijna een week geleden en nog staat ze te gillen, terwijl ze altijd zo rustig en mak was. Gelukkig gaat het met het andere veulentje erbij super goed, het zijn echt 2 vriendinnetjes geworden.

Ik moest gewoon even mijn verhaal kwijt.
Als er iemand nog een tip weet over hoe ik het vertrouwen weer kan terug winnen van mijn veulen dan hoor ik dat graag.
Groetjes Cil

Cili schreef op donderdag, 22 september 2005, 13:28:


Hallo,
Het verhaal van mijn paard lijkt erg op dat van jou. Met 3 maand afgespeend, moedwillig verkeerd bekapt, geslagen, geschopt.........
Als je behoefte hebt mij prive te mailen om je verhaal kwijt te kunnen, neem gerust contact op. Je mag me ook bellen, als je dat liever wilt. Ik wil mijn verhaal niet blootleggen hier op internet, maar ik weet precies wat je doormaakt. Ik vind het heel erg voor je.
Sterkte, praat erover, zorg dat je je woede kwijt raakt en ga aan de slag met je veulen. Dan komt het zeker goed.
Groeten,
Monique

Cili schreef op donderdag, 22 september 2005, 13:28:


wat een vreselijk verhaal, ongelovelijk hoe mensen over de leterlijke rug van paarden hun wraak uitvoeren .Ik ben blij dat jou ukkie in ieder geval nu een goed plekje heeft. Wees stabiel liefdevol en altijd toegankelijk voor je veulen, het zal nog wel een poosje blijven roepen om zijn moeder, ze is gezelschap nodig(wat je al doet) mischien heb je ook nog een ouder paard waar ze wat steun bij kan vinden.

veel sterkte Ina

Het is erg vervelend dat dit heeft mogen gebeuren. Gelukkig staat ze nu bij ons en kunnen we er zelf zicht ophouden. Ze staat bij mijn vriendin. Zij heeft 3 andere paarden waaronder de vader van ons veulen. Er staat nog een ruin en een merrie. Dit gaat erg goed. Mijn veulen loopt de hele dag buiten met het andere veulen en s`avonds staan ze met zijn tweetjes in een box. Ze is alleen nog steeds erg nerveus! Ik vindt dit zo erg om te zien, ze is echt niet happy. Ik had het graag anders willen zien. Hoe kan ik het beste met haar omgaan? Het andere veulentje is heel erg lief en zelfstandig. Als mijn veulen zo schreeuwt als ik er ben dan loop ik naast haar en dan na een tijdje loopt ze met mij mee. Ik probeer haar te steunen in het verdriet wat ze heeft.

Het is erg vervelend dat dit heeft mogen gebeuren. Gelukkig staat ze nu bij ons en kunnen we er zelf zicht ophouden. Ze staat bij mijn vriendin. Zij heeft 3 andere paarden waaronder de vader van ons veulen. Er staat nog een ruin en een merrie. Dit gaat erg goed. Mijn veulen loopt de hele dag buiten met het andere veulen en s`avonds staan ze met zijn tweetjes in een box. Ze is alleen nog steeds erg nerveus! Ik vindt dit zo erg om te zien, ze is echt niet happy. Ik had het graag anders willen zien. Hoe kan ik het beste met haar omgaan? Het andere veulentje is heel erg lief en zelfstandig. Als mijn veulen zo schreeuwt als ik er ben dan loop ik naast haar en dan na een tijdje loopt ze met mij mee. Ik probeer haar te steunen in het verdriet wat ze heeft.

epona schreef op donderdag, 22 september 2005, 13:53:


Bedankt Ina,

Ze heeft gezelschap van een ander merrie veulentje, dit gaat erg goed gelukkig. Daar op stal staat ze met 3 andere paarden, een ruin, een merrie en een hengst. Dit gaat goed, ze vinden het allemaal erg interessant, vooral met de ruin erbij gaat goed. Als ik er zelf ben loop ik altijd naast haar en aai haar. Het lijkt of ze dit accepteert en loopt dan ook achter mij aan als ik terug loop. Het is moeilijk, ik wordt er zelf zo verdrietig van. Dat gegil en die ongelukkige houding. Ik moest het gewoon even kwijt op dit forum.

Gr. Cil

Cili schreef op donderdag, 22 september 2005, 14:10:


ze is in de rouw, haar moeder is opeens weg ze stond er helemaal in haar eentje voor veels te jong en ik wil niet eens over mishandeling denken!Huil gewoon met haar mee en laat haar merken dat er ook een leuke wereld is als de rouw over is. Je doet het beste voor haar echt en daar mag je best trots op zijn!!

Cili schreef op donderdag, 22 september 2005, 13:28:

Verschrikkelijk verhaal. De wereld is helaas zo vol met slechte mensen....
Geduld Cili, dat is het enige wat ik je kan adviseren. Laat het veulen zo min mogelijk alleen, heel goed dat ze al gezelschap heeft. Andere paarden zijn vooral helend.
Verder vooral veel liefde geven, niks verwachten. Trek er maar een jaartje voor uit voor dat je verbetering gaat verwachten, dan kan het alleen maar meevallen.

Ik heb hier een oud paard, wat zich na ruim een jaar pas voor ons open wilde te stellen. Ik ken haar geschiedenis niet, maar veel vertrouwen had ze niet in de mens. We hebben haar vooral met rust gelaten. Niets van haar gevraagd. Nu stelt ze zich open en het gaat ineens vrij snel. Heerlijk is dat!!

Heel veel succes!
Marjolijn

Cili schreef op donderdag, 22 september 2005, 13:28:


Afschuwelijk! Je zou zo graag een andere start voor je veulen wensen...
Fijn dat je een maatje voor haar hebt gevonden. Het zal veel tijd kosten. Probeer er gewoon zoveel mogelijk te zijn, en dring niks op. Met de tijd zal ze eroverheen komen.
Heel veel sterkte met de kleine...

Trea

Cili schreef op donderdag, 22 september 2005, 13:28:

Oh cil,ik weet zeker,dat t goed gaat komen..
T zijn schoften,die mensen.
Ik had een prachtige arabier gekocht van 4 mnden oud(18 jaar geleden)en die hufter manegebaas ,heeft toen ,zonder ,dat ik t wist de hele kudde,incluis de moeder weggehaald,van t landje ,waar ze stonden..
Ik was nog even weg op vakantie,en wat ik toen aantrof??
I.P.V een gezond heerlijk hengstje??/,,,een erbarmelijk hoopje ellende.
T is allemaal wel goedgekomen,met heeeel veel liefde ,warmte en een heel veel hart..
Fijn,dat je er een veulen bij hebt gezet..
Dat scheelt natuurlijk een hoop..
Nou,meid veel succes,en aan jou te horen ,gaat dat diertje een fijne tyd met jou tegemoet
Groet trudy

trea hoex schreef op donderdag, 22 september 2005, 15:19:


dit is toch te gek voor woorden, waren dat dus paardenliefhebbers!! hoe beter je de mens leert kennen, hoe meer je van dieren leert houden. gelukkig heeft he veulen een liefdevol tehuis gekregen. wat erg voor die merrie ook.

Cili schreef op donderdag, 22 september 2005, 13:28:


Ach jakkes!
Ik lees dat ze al een veulenvriendje heeft. Zou een (zogende) pleegmoeder misschien iets zijn? Gezien haar jonge leeftijd?

Gewoon lekker mee omkriebelen denk ik, als ze dat wel. Lekker rustig masseren (over de oorpuntjes is rustgevend, en over de schoft). Misschien wordt ze daar rustiger van.

Cili schreef op donderdag, 22 september 2005, 13:28:


Hoi Cili, je krijgt genoeg tips hier om het vertrouwen van je veulen terug te winnen.
Het zal wel goed komen, ze staat nu goed en heeft een stabiele groep om zich heen. De rest is tijd en liefde....

Wat ik net zo triest vind is het lot van de moeder van je veulen.
Letterlijk, afgeschreven, weggerukt van haar veulen, niet wetend , weggevoerd en de dood die op haar wacht. Hoe moet dat voelen....

Als ik dit zo lees bekruipt me een gevoel van onmacht en kwaadheid.

Ik zou best een zwarte lijst willen gaan opzeten van manege - eigenaren die hun dieren als vee behandelen, zonder enig respect en medegevoel.
Want als je bij de dierenbescherming aankomt met dit soort verhalen verdwijnen ze in de doofpot.
De paarden hebben immers een dak boven hun hoofd en krijgen te eten....

Hoe er vervolgens met ze wordt omgegaan zal de dierenbescherming een worst wezen, daar hebben we nu al genoeg voorbeelden over gehad in de afgelopen jaren.

Aafgelopen week werd ik bij een paard geroepen waarvan eigenaar geconstateerd had dat ze geen spriet hooi te eten krijgt en niet naar buiten mag. De ass-hole (ik kan het niet anders uitdrukken) van een manege - eigenaar waar het paard gestald staat laat zelfs de paarden een dag in de week vasten, omdat dat gezond voor ze zou zijn.
Hij vindt ook dat paarden niet op de weide moeten want dan verspelen ze hun energie en dan 'tonen' ze zich niet meer met rijden.
Kosten van deze pensionstalling is : € 300,- per maand !

Deze zelfde man ramde mij bijna van zijn erf af omdat ik een dierenbeul ben die moedwillig de neus van paarden breekt door zonder bit te rijden.... Alsof er niet meer bestaat dan een mechanische hackamore.

Op de zwarte lijst dus.
Heeft er iemand zin en tijd (over) om met mij eea uit te zoeken, wat rechten en plichten, geheimhouding, publicatie (van namen) ed betreft.....

Ik heb zo verschrikkelijk weinig tijd en bovendien gaan wij over 2 weken verhuizen, maar ik kan niet aanzien hoe mensen dit hun dieren aandoen.
Jack en ik knokken om paarden een tweede kans te geven, paarden die voor anderen afgeschreven zijn, en waarin wij nog geloven.
We zien hoe goed een beetje aandacht, zorg en liefde bij deze paarden doen.
Een manege eigenaar dient zelf het goede voorbeeld te geven !
Pfff, wat maakt mij dit kwaad zeg....

Pien
www.spirithorses.be

Allemaal onwijs bedankt voor de steunende berichten! Het is en blijft moeilijk. Het vervelende is nu ook nog dat ze aan een antibiotica kuur moet (hele stalletje trouwens) want ze heeft daar nog een infectie opgelopen ook! Gisteren stikte ze zowat in haar eigen slijm, dierenarts er meteen bij. Die bevestigde dat ze de infectie daar op stal heeft opgelopen!

Ik vraag me af of hier iets tegen te doen is. Als ik eraan denk wordt ik kwaad, verdrietig en misselijk tegelijk. Niet alleen omdat het toevallig mijn veulenmeisje is die dit overkomt maar misschien over wat jaartjes nog tientallen anderen. Ik vind het trouwens vreselijk dat hij de merrie van mijn veulen naar de slacht (!) heeft gebracht terwijl ze met de artrose in haar achterbeen misschien nog best wel had kunnen genieten van haar leven, juiste medicatie, zorg en rust. Als ik dit allemaal van tevoren had geweten had ik ook de merrie gekocht, maar ja dat is allemaal achteraf gepraat waar je toch niks meer aan hebt. Recht vooruit kijken, de toekomst in zegt mijn vriend. En hij heeft gelijk, mijn veulen speelt zelfs al met haar nieuwe vriendinnetje en de ruin op stal is een perfect maatje voor haar! Ik heb er vertrouwen in dat het goed komt en misschien komen we over 4 a 5 jaar wel naar de stal toe van Paard Natuurlijk om samen te leren en elkaar nog beter te begrijpen. Eerste jaren lekker rust en spelen en knuffelen met elkaar.

Bedankt voor de reacties!
Groetjes Cil

Cili schreef op donderdag, 22 september 2005, 13:28:


Cili,

Wat een verschrikkelijk verhaal, de mensen hun wreedheid kent geen grenzen ... Veel geduld zul je hiervoor nodig hebben, en wees gerust, dit is iets dat het beestje zijn verdere leven met zich meedraagt.
Wat ikw el zou doen is zoveel mogelijk toenadering proberen te zoeken tot het veulen als het rustig staat met zijn maatje, en niet als het staat te gillen. Risico blijft dat die immer gaat blijven gillen om het minste.
Ik heb ontzettend veel medelijkden met dit ventje, en mijn gemoed schiet hier gelijk vol van. Altijd rustig blijven en zelf nooit panikeren, wees een voorbeeld van kalmte voor hem. Speel met hem, knuffel op zijn paards met hem (maantjes kroelen, lekker krabbelen overal). Laat hem zelf zijn eigen tempo bepalen. Stilletjesaan krabbelt h et kleintje dan wel ietwat overeind, maar de wonden blijven. Wat een paard allemaal al niet lijden kan ....
veel sterkte en succes.

Groetjes,

Sabrina