Nils Vellinga schreef op zondag 8 april 2007, 14:33:

Hahahahahahaha!
Ja joh. Je hebt helemaal gelijk.
En van de 10 is het er gelukkig ook maar eentje die 't ooit gedaan heeft.
Tis meer dat ik gewoon niet wil dat ie ergens anders vertoeft.
Omdat ik dan allerlei enge beelden voor ogen krijg.
Dus als tie 't de volgende keer dan ff wil zeggen van tevoren...

Maarre.... niet alle katten zijn hetzelfde hoor. Er zijn er ook die 't NOOIT van zijn levensdage doen. Als was het alleen maar omdat ze zo dolblij zijn dat ze eindelijk een huis hebben, met een immer gevuld bakje en mensen die aardig voor je zijn, dat ze eenvoudigweg het erf niet eens meer afgaan.

Frans Veldman schreef op zondag 8 april 2007, 14:44:


Als jij mij een brief stuurt, dan is die brief van mij en mag ik er mee doen wat ik wil, of blijft de brief toch van jou?


In dit geval krijg je echter gelijk, de brief wisseling zou moeten vallen onder "beroeps geheim"


Ik begrijp alleen niet (nog steeds niet) waarom iemand de "hulp" in roept van een "paranormaal begaafde", terwijl die iemand er echt niet in geloofd.
Dit ook aangeeft en zelfs zegt dat het ze niet om een "bewijs" gaat, maar serieus bedoeld.
Als de zoektocht dan beeindigd omdat de 'vermiste' terecht is, waarom wil men dan ineens WEL weten waar de vermiste is geweest?
Gaat het dan toch om het "bewijs"?
Maar vort, laten we ons nu maar weer eens met "aardse" zaken bezig houden aub.

Nils en Olly

Nils Vellinga schreef op zondag 8 april 2007, 15:13:

Nou, het is niet zo dat we er per definitie niet in geloven. We willen het wel geloven, als het voor ons zelf duidelijk is dat het zo is...


Ja, iedereen weet dat f&ik niet direct alles voor zoete koek slikken, daarom dacht ik dat zij dacht dat ik het niet oprecht bedoelde. Snap je, het eeuwige voor anderen denken..


Ik snap wel dat je dat denkt hoor, maar mijn lieve Sneezy is na deze keer wéér weggegaan (dat weet Monique ook), daarom was het toch wel nuttig om zo goed mogelijk te weten hoe en wat. Waar hij precies uithing enzo. Ik heb het destijds niet nagevraagd als bewijs, maar omdat ik mijn kat wilde.

Hij is overigens na die laatste keer twee jaar geleden nooit meer weggelopen. Gelukkig. Want hij hoort toch echt thuis hoor lol!

ingrid van der post schreef op zondag 8 april 2007, 13:50:


???
'Verzorging' is al inherent ónnatuurlijk.

Het lastige is dat het houden en rijden onnatuurlijk is en dat er gecompenseerd moet worden voor dit niet natuurlijke.
Verschillende handelingen zullen juist tégennatuurlijk moeten zijn om de onnatuurlijke grondslag te compenseren of de schade die deze veroorzaakt te beperken.

HC

Als ik het verhaal zo lees heb je goed gehandeld. Bijten werkt niet en dat snapt hij nu, maar kennelijk is zijn vertrouwen in mensen nog niet dusdanig dat hij jouw 100% als leider durft te zien. Hij zal dus nog wel een paar keer testen wat de grenzen zijn en of hij inderdaad alle beslissingen aan jouw kan overlaten.

Doordat je hem "aan het werk" hebt gezet zonder zelf veel te hoeven doen bevestig je de grenzen die in de omgang met jouw gelden. Zolang je daarin maar consequent blijft, niet uit woede reageerd en stopt met corrigeren zodra hij met het ongewenste gedrag stopt en beloont als hij zich goed gedraagd komt het wel goed.

Sky schreef op zaterdag 7 april 2007, 19:53:


Ik ken iemand uit een drafrennen-familie, daar worden de paarden grotendeels buiten in groep gehouden (hengsten apart op een wei). Blootshoefs indien mogelijk, en de familie door voorbeeld proberen overtuigen dat zachte methodes en zachtere bitten voordeel bieden (bitloos is nog iets te ver gegrepen).
In de dressuurcompetitie zal je PN-gehouden paarden het minst tegenkomen vrees ik. De paarden die je op (basis niveau) jumping ziet wonen al vaker bij de eigenaars thuis op een weide.

Nathalie

van lennep schreef op zaterdag 7 april 2007, 19:28:



Ik heb deze:
http://www.hoefschoenen.be/Best%20Friend.htm

Ze kunnen er ook mee drinken. Normaal gezien gaat hooi eten niet, dat vind ik een nadeel, maar ik heb een vriendin met net dezelfde graaskorf en haar arabier kan er wel hooi mee eten.

Groetjes,
Nathalie