Hoi Ellen en Ingrid,
Ingrid zei:
> Maar na een fikse val werd ik onzeker, maar ging wel door. Echter
merkte
> ik dat die onzekerheid er voor zorgde dat ik niet snel op een "nieuw
fris"
> paard durfde te stappen.
> Na mijn huwelijk werd het nog erger. Ik durfde gewoon niet meer op een
> paard. Ben toen ook lang op een haflinger en een fjord gaan rijden.
Ik merkte ook dat dat ging gebeuren. Meteen na m'n val was er niets aan
de hand, een week later was ik redelijk gespannen. Op Shammy de
Haflinger kon ik de eerste keer na de val nog draven en zelfs met zonder
beugels, alleen niet galopperen. De tweede les durfde ik ineens niet
meer te draven.
TOEN heb ik geaccepteerd dat ik (zwak hoor) bang ben. En nu gaat het al
beter, draven gaat weer prima als ik m'n paard maar bezig hou... (Achjes
draven bv.). Haflingers zijn ECHT perfect he ?!?
Ellen zei:
> Het verschil is dat jij met paarden bent blijven omgaan, en
rijden..... Je
> bent "eigen" gebleven met paarden. Tot voor Daan kwam was ik best wat
> vervreemd. En je bent toch doorgegaan met proberen. Ik gaf op. Stom.
> Ik vind het trouwens heel verfrissend te lezen als zo'n paardenmens
als
> jij ook zo z'n angstige momenten heeft.
Helemaal niet stom ! Ik heb nu veel mensen gesproken die wel door zijn
gaan rijden en die juist banger zijn geworden, maar het gewoon WEIGEREN
toe te geven. Ik vraag me dan steeds af: "waar is de hobby en het
plezier dan gebleven ?" Ze zitten op hun paard met de constante angst
dat hij weer een "bui" heeft en dat ze hem niet aan zullen kunnen.
Misschien heb je een beetje overdreven (beetje lang), maar even afstand
nemen en je angst accepteren lijkt me alleen een heel goeie zaak ! Mij
heeft het in elk geval nu al geholpen.
Ellen zei ook:
> Wat ik hoopvol vind is dat ik nu best lekker biij hem kan staan (na 10
> maanden). Zijinn halster aan en af doe, zijn manen borstel en zijn
buiik
> poets.
> Door de jaren heen is het paard een groot monster geworden waar ik
niet
> meer aan gewend was.
Daan moet wel een ENORME KANJER zijn, dat je die enorme angst hebt
willen confronteren en nu zelfs al zo ver bent ! Ik vind het fantastisch
van je dat je ondanks je angst zoveel van hem houdt...
Groetjes en heel veel sterkte in je ontwikkelingsproces !
En GEFELICITEERD MET JE VERJAARDAG !!!
Angelique
Warboel
