Ans Jondral schreef op zondag 19 februari 2006, 21:46:
> Piet schreef op zondag 19 februari 2006, 15:40:
>> Ook al gaat een paard bijna dood van de honger. Hij zal toch
>> altijd eerder weglopen van pijn en angst als die te
>> groot worden, dan dat hij blijft staan om te eten, hoe
>> groot zijn honger ook is.
>> Maw. pijn en angst zijn grotere motivators dan het
>> verlangen om te eten.
Humor, het enige wat je een paard goed kunt leren met angst voor pijn is weglopen van de bron. Of dat nu schrikdraad is, of een mens dat maakt niet uit.
Het wennen aan een de trein, vanuit de wei, is weer een andere vorm van leren. Niet er voor weg lopen en het onder ogen zien, het verduren.
Waardoor het uitdooft of herkend wordt als ongevaarlijk. Om deze reden wandel ik veel door de stad met Jur, het wandelen is heel veilig voor hem, dus de stad went goed op deze manier.
Nog een vorm van leren, is vermijden. Inplaats van aandacht aan een probleem te geven met belonen, zijn al veel problemen opgelost door het gewoon te vermijden en wat anders gaan doen, op een goede manier. Kom je dan later terug bij het oude probleem, blijkt het geen probleem meer te zijn. Zo beschrijft Rashid een paard dat zich altijd los trok, (of het hek kapot, of het halster, of het leidtouw stuk ... ja zulke extremen bestaan). In dit voorbeeld werd dit paard altijd aan een slokke lijn mee genomen, nooit meer vast gebonden, nooit meer met kracht aan de teugels getrokken. Waardoor zijn vertrouwen in mensen dusdanig toenam, dat hij de strakke lijn, die per ongeluk wel eens kwam, geen paniek meer gaf. En na een aantal maanden van vermijden werd hij door een stagiaire per ongeluk vast gebonden. Na 1 uur kwamen ze erachter dat hij nu vast gebonden kon staan zonder dat hij trekte.
Michiel