Als je echte loer hebt, wat is dan nog het nut van een nagemaakte? Dan heb je toch het voorbeeld vlakbij. Ik heb er twee gemaakt en de één vangt beduidend meer dazen. Het verschil is :

een zwarte stootbal (van schepen), net zoals bij LOER, een duidelijke klare val (in glas, met een doorzichtige trechter)
Je moet af en toe de val verplaatsen (ook de hoogte, tot je de beste plek vindt) Ik heb de indruk dat de bal best laag over de grond hangt.

Eén val hangt op aan de wasdraad in de buurt van de paardenstal en de andere staat in de wei en hangt aan drie opstaande takken van een paplaurier (tipi-toestanden), dat is wel voor verbetering vatbaar, maar heeft toch reeds enkele stormen doorstaan. Als fuikmateriaal gebruik ik witte gaas voor muggenramen. Je koopt ze voor 1 euro in blokker/casa/...

Waar zit je ergens in het Gentse...

Nathalie Lagasse schreef op dinsdag 24 juli 2007, 20:06:

Marcia schreef op maandag 30 juli 2007, 19:45:


Fantastisch, Marcia!
Doe zo verder!

Wat lijkt het hier nu klein en ingesloten en kneuterig op de Brechtse Heide!

De Eifel, we zijn er helemaal weg van! Panorama's, verre horizonten, geen dazen, geen exceemvliegjes... Op 600m hoogte, weides tot in het dal, beukenbossen, gewoonweg prachtig! Over afgemaaide weides bergop galoperen, onvergetelijk.

Maar ik zou er zelf ook niet op mijn blote poten willen rondlopen. We zijn dus met onze paarden héél voorzichtig geweest, de Eifel is één grote steen. Als je de weg weet, vind je wel routes over de weides of door het bos maar stenen zijn alom tegenwoordig.

De eerste dag waren onze paarden, Indy en Apache heel enthousiast, omdat er een paar ruinen meeliepen (stoere paints). De tweede dag was het al iets minder, héél stijfjes de berg af. Apache is dan in een galop één van zijn hoefschoenen verloren, gelukkig hebben we die teruggevonden.

Bergaf is eigenlijk het grote probleem.
Wat denken jullie wat er gebeurt met de hoefballen van paardjes met lage hielen?
Tegen de volgende keer koesteren we toch een flinke rand aan hun hoeven.

En Indy was weer onze GPS. Wanneer ze haar tempo versnelde wisten we dat we terug naar het vertrekpunt gingen. Hoe dichter we terug bij de ranch kwamen hoe erger ze het kreeg en hoe meer ze sleurde, stenen of geen stenen... terug naar die knappe kerels van de paint ranch... zo hengstig als wat.

En Apache, doef, doef, doef erachter.

Marianne