Eva Saegerman schreef op maandag 18 januari 2010, 15:11:

Ben je... weer...?

atie skarveland schreef op maandag 18 januari 2010, 16:03:


Appels bevatten veel suiker en dat is funest voor paarden. Ze kunnen er hoefbevangen en/of insulineresistent van raken.
Het ene paard wordt probleemloos oud met een kilo appels per dag, het andere is al na enkele weken bevangen. Je neemt een risico, maar je weet niet hoe groot dat risico is. Een kilo appels pd vind ik overigens rijkelijk veeel, afgezien van het risico.

Rianne94 schreef op maandag 18 januari 2010, 16:40:


Dulcolax!

marianne laenen schreef op maandag 18 januari 2010, 16:50:


Jouw hond heeft toch geen epilepsie?
Duitse staanders zijn nu eenmaal drukke honden, die graag werken, bezig zijn, op het neurotische af. Geef je ze geen passend werk (jacht-achtige oefeningen) dan worden ze gefrustreerd en foxwild als ze buiten hun tuintje komen.
Dat 'passend werk' kan heel veel tijd in beslag nemen, want het zijn erg energieke honden. In de tuin rennen komt onvoldoende tegemoet aan hun behoefte, want het heeft niks met 'passend werk' te maken. In de tuin rennen betekent: zoek het zelf maar uit. Terwijl zo'n hond gefokt is voor werken mét de mens, opdrachten incasseren en uitvoeren met gebruikmaking van de fenomenale neus. Het kan niet anders dan dat zo'n hond helemaal los gaat als hij buiten de grenzen van zijn tuin komt: overal geuren van hazenspoortjes, egelpoep, een koppel patrijzen, de natuur lokt.

Als je niet gericht kunt trainen met zo'n type hond (bv jachttraining, hoe simpel ook, laat hem dingen apporteren, een geurspoor volgen, voorstaan, komen, zitten, verloren dingen zoeken, gebruik die NEUS!) dan moet je je erbij neerleggen dat jij eigenlijk de oorzaak van zijn frustratie bent. De hond zelf heeft er geen schuld aan, die is simpelweg zo gefokt en komt niet aan zijn behoefte.
Volgende keer een tuinhond kopen!

van lennep schreef op maandag 18 januari 2010, 19:40:
Het vriendin-paard waarover ik het had, heeft er een week of 4 over gedaan voordat de zweer doorbrak. Aan het begin van die periode stond hij plotseling met het achterbeen in de lucht, da vermoedde hoefzweer maar paard gaf nul reactie op visiteren.
Na de ergste kreupelheid van enkele dagen werd zijn afwikkeling anders: het been werd verder naar voren gebracht, de pas werd groter, alsof hij de toon ontlastte. Dat was gek, want zo lang zij hem heeft, maakt dat been een kleinere pas.
Kliniek. Hij bleek tevens een knie-overvulling te hebben, dus dat vertekende dat wellicht het beeld. Paard bleef na kliniekbezoek waarbij de knie ingespoten werd, min of meer onregelmatig, hoef bleef wisselend warm en koud.
Na een week of 4 verscheen er een gat in de witte lijn in de toon: doorgebroken hoefzweer. Op de kniecontrole -7 weken na been-omhoog-moment- werd uiteraard dit gat bestudeerd en zijn er door de kliniek röntgenfoto's gemaakt waarop de zweer te zien was, hij zat hoog en diep. De plek is uitgesneden zo ver als het kon, ab-watten erin voor 3 dagen, ijzer eronder om de zaak bij elkaar te houden (ik rapporteer slechts) en pas als dit weer hersteld is kan er beoordeeld worden of de knieblessure groot of klein was. De hoef is nog steeds wisselend warm en koud, paard is intussen pikkig op been-aanraken. Het attest van de kliniek staat inmiddels vol vraag- en uitroeptekens. Over 4 weken controle, van de hoef nu.

Ik wil maar zeggen: zo'n zweer kan heel diep zitten, hoeft niet te reageren op visitatie, kan weeeeekenlang doorzeuren, hoeft niet persé aan de kroonrand uit te breken, en wordt gemakkelijk aangezien voor een oorzaak hogerop in het been. (Dat laatste is overigens vaak een gevolg van het hoefprobleem).

cindy altorf schreef op dinsdag 19 januari 2010, 8:12:


Waarom twijfel je aan de week die Ramey zelf stelt?

Rianne94 schreef op maandag 18 januari 2010, 18:01:


Een laxeermiddel.