HannahFroukje schreef op donderdag, 27 mei 2004, 23:24:


Het is het enige dat KAN helpen. Soms kost het nog best moeite, maar als je zover bent dat dit moeite kost dan kun je alle andere dingen zowiezo allang vergeten. Been there, done that.


Niets aan zijn WIL. Tuurlijk wil hij hard. Maar hij weet dat ik dat machtsmiddel heb. Kijk, het is net als alle andere Parelli games: Je hebt een effectieve fase 4 nodig. ALS je die eenmaal hebt dan heb je hem eigenlijk nooit nodig, omdat je paard weet dat je hem hebt. Je snapt wel wat ik bedoel.


Een van de voorwaarden is dat je hem daar houdt tot hij ontspant. Het wordt tegelijkertijd een ontspanningssignaal. Mijn paarden doen volkomen ongevraagd de "lateral flexion" als ze opgewonden raken! Ze brengen hun hoofd naar mijn knie om weer tot rust te komen! En als ze dat doen dan weet je dat je aardig op weg bent...


Niets staat mij in de weg om dan de one-rein-stop opnieuw te gebruiken. Het is mijn fase-4 en zoals een goed fase-4 betaamt is hij dermate effectief dat het na enkele pogingen wel ophoudt. Hoevaak probeert jouw paard achter elkaar uit of er stroom op de draad staat? De mijne houden na maximaal twee pogingen wel op. Als ze dat niet meer doen is het tijd om het schrikdraadapparaat te controleren om te zien of ie nog wel een adequate fase-4 kan uitdelen.


In zeer hardnekkige gevallen van mensen die notabene les geven en niet weten waarover ze praten bied ik het wel eens aan. Kan een leerzame ervaring zijn, en Jack komt vanzelf altijd weer thuis terug, met of zonder ruiter, maar doorgaans wel op de door hem gekozen snelheid. Het is niet voor het eerst dat ik met mensen te maken heb die denken dat het met "een correcte ophouding" wel moet lukken, en niets is zo verhelderend als een leermoment in real life.

Groeten,
Frans

Bonny, de haflinger/tinker van nu iets ouder als 1. Na een turbulent begin (o.a. voernijd) was ze de laatste weken van de winter en de eerste weken van de lente erg braaf. Netjes schuin achter me lopen; wijken voor druk 1e fase; attent en oplettend naar mij toe.

Maar sinds deze week: een opgewonden standje. Voor me uitlopen, steigeren, ongeduldig bij het borstelen, staartje in de lucht. Leuk en niet leuk, het is nog een jong ding natuurlijk.

Maar het volgende wil ik echt verhelpen. Tijdens het borstelen, tot vorige week kon ik haar echt overal aanraken, haalt ze met haar achterbeen uit naar mijn borstelende hand. Er zitten geen klitten, wondjes oid. Wel veel los haar. Maar mij lijkt het meest op het afreageren van ongeduld. Ze mikt echt op mijn hand. Hoe kan ik hier het beste op reageren. Fases? Meteen heftig? Even niet borstelen?

Weet het niet, heb niet veel ervaring met veulens.

auf wiederschnitzel
Elsbeth

josien schreef op donderdag, 27 mei 2004, 23:39:


Sory hoor, maar dit is echt onzin! Een paard denkt niet dat ie valt en steeds harder moet om niet te vallen! Hij weet heel precies hoe hij loopt, en stopt uiteindelijk ook als hij thuis is aangekomen. Is ie dan niet meer bang om te vallen?


Lijkt mij een heel gevaarlijk advies. Er zijn veel paarden die er van alles voor over hebben dat de ruiter maar afstapt. Ga zo'n paard vooral leren dat de ruiter afstapt als hij gaat racen! Dan moedig je hem alleen maar aan!
De andere reden dat ik dit een onzinnig advies vind is dat ik me afvraag hoe je wil afstappen op een op hol geslagen paard? Of stopt ie wel? Als hij toch stopt dan is er toch niets aan de hand dus waarom zou je dan nog afstappen?

Groeten,
Frans

e m kraak schreef op donderdag, 27 mei 2004, 21:57:


Goed gezien. Er zitten echte marteltuigen bij als die verkeerd gebruikt worden.

Daar mijn paard een gebroken stang niet fijn vind en hij daarmee niet kan drinken en eten, heb ik dus een stang met tondboog. Een met een klein scharen effect. De teugel hulpen komen dus niet zo direct binnen, maar het bit is daardoor wel des te harder wanneer je hem echt naar achteren trekt.

Is goed voor me zullen we maar zeggen.

Je gebruikt wel leuke voorbeelden. Oké hoe ik dit op zou lossen. Op het moment dat mijn paard niet meer zou reageren op mijn normale stop hulp en ook niet meer door de aanname van de teugel, zet ik het paard om in de richting van het gevaar(dus waar hij van weg rent) Hierdoor staat elk paard nagenoeg direct stil. Het omzetten been en een met teugel omzetten. Nu zal het paard proberen weer te draaien. Dit voorkom ik door mijn handen breed te houden. Ontspannen te zitten en met been zonodig tegen te houden. Wel zou ik er hier voor kiezen om een eindje opzij te gaan zodat het gevaar niet te dicht langs hem heen komt.

Op het moment dat ik mijn paard niet meer om kan krijgen(nooitr gebeurt, maar weet nooit natuurlijk) Ga ik zoeken naar een zij pad of iets waar ik veilig weg van dat enge ben. Ik kies hier er dus voor om het paard wel vooruit te laten gaan, maar zonder controle te verliezen. Ik moet immers nog ergens induiken. Pas op het moment dat we weg zijn van dat enge neem ik mijn paard terug naar stap en stel ik hem gerust.

Ik ben dit gelukkig nog nooit tegen gekomen, hoewel mijn paard een paard is dat zeer snel in het begin in blinde paniek begin te rennen. Hij is enkele keren echt op hol geweest. Dan ben je niet blij. Deze keren waren altijd als ik er niet bij was.

Een goede voorbereiding is dan ook zeer belangrijk. Vertrouwen moet al zeer groot zijn. Ik kan nu zeggen als jij zo langs zou komen dat hij wel wat zou draaien, maar ik geen moeite zou hebben om hem te houden.

Naar mijn mening beloon je hier niet voor het vluchten, maar voor het stoppen. Inderdaad is het geven van een snoepje direct ook weer ontspannend. Trouwens al zou je het paard belonen voor het vluchten. Dan zou hij dit zo kort maken, om zo snel mogelijk zijn beloning te krijgen naar mijn idee.

Je weet maar nooit hé. Ik heb zelf ook nooit verlangens om op andere paarden te rijden. Wel krijg ik de kriebels als iemand iets maar niet voorelkaar krijgt en het paard daardoor zeer onzeker word.