ebby schreef op donderdag, 3 juni 2004, 15:25:


Ja, heb het gelezen en er apart opgereageerd................geloof ik, ja.


Ik ken het boek niet.
Ik weet wel dat zijn vader tot zijn dood het als onzin is blijven zien.
Weigerde zijn zoon de erkenning te geven waar hij zo een behoefte aan had.
In zijn jeugd is Monty een keer door zijn vader mishandeld, omdat die vader (deels indiaan) dacht dat Monty "magie" gebruikte.................de onzichtbare wereld erbij betrok.
Zijn moeder en verdere familie stond wel achter Monty en zijn methode.
Alleen was zijn moeder bang dat het toch nog eens fout zou aflopen.

Hoi Joke.
(in het algemeen) reageer ik nu weer te laat??? vergeef het me dan maar...
Parelli gebruikt ook wel in zekere zin de join-up in zijn programma. Het enige verschil is dat hij het niet gebruikt als eerste contact met het paard, zoals hiervoor beschreven.
Als ik het goed begrepen heb, doe jij de join-up ook met een paard dat jou verder nog niet kent. Eigenlijk gebruik je de join-up om zeg maar "kennis te maken" om te laten zien dat jij ongevaarlijk bent. Zeg ik het zo goed???

Bij Parelli komt, wat ik dan vergelijkbaar vind met de join-up, de catchinggame, pas in "level 2".
Je paard loopt los in de picadero en komt niet uit zichzelf. Vervolgens geef je druk (drivinggame) op zijn achterhand om deze weg te drijven. Veel paarden zullen beginnen te draven, maar dat is niet direct de bedoeling.
Voor je aan deze game toe bent, heb je je paard geleerd te wijken voor druk en te wijken voor de suggestie van druk (drivinggame). Je paard snapt in dit geval dus wel dat je wil dat hij zijn achterhand wegdraaid en zijn beide ogen op jou richt.
Je kan wel zeggen dat elk paard die signalen van nature kent, maar als mens is het altijd behelpen in de communicatie, dus vind ik het niet vreemd dat je een paard eerst die gebaren moet leren wat ze betekenen.

Doordat je alles van level 1 al kan en een gedeelte level 2, betekend dit als het goed is dat je al een behoorlijk goede band hebt met je paard, voor dat je deze game gaat doen.
Hierin ligt volgens mij het grote verschil.
Pat parelli's doel is met deze oefening, voor zover ik het begrepen heb, niet zozeer het paard bewijzen dat je ongevaarlijk bent, maar het paard te leren uit zichzelf naar je toe te komen. Dat hij rust krijgt als hij met twee ogen naar jou kijkt, en het dus beter is bij jou te zijn dan om rond te lopen.

De rest van de catchinggame verloopt hetzelfde als de join-up. druk geven op achterhand, richt het paard 1 oor op je, minder druk. Kijkt het paard naar binnen, je omdraaien en weglopen. Door de circlinggame at liberty heb je ook al een betere basis voor deze oefening. Verder onderdanigheidstekens worden niet zozeer gevraagd, als komt het natuurlijk voor dat een paard dat wel doet.

Afijn. Ik sta redelijk neutraal tegenover de join-up. heb hem enkele keren met succes toegepast.
Een paard viel mij steeds aan in de bak als ik de circlinggame deed en beet dan in mn coltrui. Na een enkele join-up van misschien 15 minuten was dat gedrag helemaal verdwenen.
Maar dat doe ik nu niet meer zo gauw. Met name omdat ik er niet precies uit ben wat het geestelijk doet met je paard. Langzamer hand krijg ik daar wel een beter beeld van overigens.

Sorry voor mn late reactie, voor sommigen. Maar misschien heb ik toch mn steentje bij kunnen dragen... De bedoeling was goed in elk geval...

sandra

sannie schreef op donderdag, 3 juni 2004, 16:31:


Hier wordt ook geen onderdanigheid gevraagd.
Maar het is prettig als je de signalen opvangt dat het paard welwillend is: het likken langs de lippen, hoofd zakt, oor je kant op, gapen........enz.


Monty gaf ook het voorbeeld van een kudde aan:
Een jonge hengst die veulens peste/aanviel in de kudde.
De alfa-merrie waarschuwde een keer en nog eens, maar de hengst gaf zich niet.
Toen heeft zij hem buiten de kudde gedreven en hem daar laten blijven.
Niet leuk, want een paard buiten de kudde is en makkelijkere prooi.
Maar een hengst die zich misdraagt is ook een gevaar in de kudde.
Pas na vele uren en nadat de hengst een paar keer had aangegeven zich te onderwerpen aan de regels mocht hij weer de kudde in.
Wat doet het geestelijk met je paard, vraag je?
Dat zal een groot deel van het karakter en de koppigheid van het paard afhangen.

Wat je zelf aangeeft...................een paard dat bijt is een risico en respekteerd je niet in een hogere rang.
Kan linke soep wordt als daar geen klaarheid in komt.

De meeste paarden vooral de jonge, willen graag leren, nieuwe uitdagingen en dan doet het niets met het karakter..........want ze komen maar wat graag bij je.
Doen ze in de wei al.
Het broertje ook, maar hij klimt ook de paddock uit.
Alleen al omdat hij dan er even alleen in staat.


Elke reactie is welkom.


We kunnen altijd van elkaar leren en van onze paarden.

Joke.

(jo)
***************
Zoals jo het verwoordt in deze post, zo vat ik het hele gebeuren "join-up" meestal ook op. Zo gebruik ik het ook weleens. Weet eigenlijk niet of dat nou al of niet onder join-up valt maar het werkt altijd, en met "werken" bedoel ik dan "het herstelt de verstandhouding". Het komt mij zelf voor als een "menselijk" iets wat het paard gelukkig ook goed snapt. Ik gebruik dat vooral als Torop dingen doet die eigenlijk niet door de beugel kunnen en als hij dat vooral een hele tijd volhoudt (ik doe het dus bijna nooit hoor), en zich er niet van wil laten overtuigen dat dat gedrag gewoon niet door de beugel kan. Dan is het soms gewoon nodig om hem te laten merken: okay, ik heb je graag bij me, maar NIET als je zo doet. En dan stuur ik hem dus weg

Hij maakt er dan meestal wat drama omheen en zo en meestal blaast hij dan weg met een air van "OKAY DAN NIET!" en gaat dan een paar rondjes heel woest galopperen. Maar ja, dat houdt ook eens op, en dan geeft hij aan dat hij eigenlijk wel weer naar mij toe wil. Afhankelijk van hoe ernstig de overtreding was, sta ik dat meteen of pas na een tijdje toe, maar hij mag pas weer binnen mijn ruimte komen als hij aangeeft dat hij mij netjes zal behandelen, d.w.z. niet happeren, niet oren in de nek en niet per ongeluk op m'n tenen gaan staan en zo. Ook niet plotseling op me af draven en heel dichtbij komen. Maar meestal staat hij dan een paar meter van me af stil en doet z'n hoofd omlaag. Dan glimlach ik en knik ik hem toe, en hij komt dan meteen naar me toe.

Meestal is het probleempje dan al opgelost. Heel soms is het een tweede keer nodig, maar de boodschap is over en weer dan heel duidelijk: het gaat netjes en met respect (2 kanten op) of NIET.

(iemand anders schreef dit , ... weet even niet meer wie)
*******************
Of het eerlijk is, hangt volgens mij vooral van degene af die het doet. Hangt er toch van af hoe je het uitvoert? En kunt toch "het idee van" een join up op allerlei tempo's doen, dat maakt toch niet eens zoveel uit? Ik zou zelf alleen een join-up nooit zomaar doen, en zeker niet voor de lol (is ook al aan de orde gekomen), het is toch een soort "straf", mwoh, nee dat nog niet eens, meer een "les". Ik ben er zelf heel geleidelijk aan mee begonnen experimenteren en ik ben eigenlijk wel blij dat er iets is waarmee ik hem echt duidelijk kan maken dat hij te ver gegaan is.

In de wei jagen paarden elkaar ook weg, gewoon om elkaar te laten merken wie zich dat kan veroorloven. Soms gewoon om even te laten merken wie ook alweer de baas is, andere keren met een reden. Je moet het niet overdrijven denk ik. Dan wordt het afdwingen en manipuleren.